ΤΕΛΙΚΑ BRAVO ROULA?
Μόνο κομπλεξισμό μπορώ να διακρίνω σε όσους ξαφνικά ανακάλυψαν την πγιότητα (έτσι ακριβώς) και άρχισαν προκαταβολικά, πριν βγει καν το σόου στον αέρα, να κράζουν τη Ρούλα. Πρώτα από όλα προδίδονται οι ίδιοι εφ’ όσον αν κάτι είναι παλιακό και ξεπερασμένο δεν ασχολείσαι μαζί του. Παρ’ όλα αυτά δεν υπήρξε ένας δημοσιογράφος που να μην πει το άσχετο σχόλιο του. Δεύτερον ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω την ποινικοποίηση της ελαφριάς χλιδάτης διασκέδασης ειδικά από αυτούς που δεν έχουν αφήσει μπουζούκι για μπουζούκι. Τρίτον, το τηλεοπτικό σόου είναι ένα είδος από μόνο του. Κάποιοι είπαν για κουρασμένη συνταγή κλπ. Είναι σαν να λες ότι μια σαπουνόπερα που παίζεται 20 χρόνια πρέπει να το αλλάξει το βιολί και να γίνει ντοκιμαντέρ. Τέταρτον, ας μην ξεχνάμε τόσο εύκολα την εφηβική μα ηλικία που στηνόμασταν για το Bravo. H Ρούλα τουλάχιστον φανερά δεν το έχει ξεχάσει και διασχίζει το πλατό με τούρμπο ενέργεια. Πέμπτον, δεν το ήξερα πως για να είμαι πγιοτικός πρέπει να παρακολουθώ σόου γυρισμένα σε πλατό ταβερνείου με τους καλεσμένους να έχουν ταράξει τη ρετσίνα και μετά να παίρνουν το μικρόφωνο για να τραγουδήσουν τη Βοσκοπούλα, με τον όποιο Σπύρο Παπαδόπουλο να αισθάνεται τουλάχιστον διευθυντής του φεστιβάλ Αθηνών. Έκτον, η Ελλάδα πρέπει να είναι μάλλον η μόνη χώρα που αν περάσεις τα 50, πρέπει να θεωρείσαι παροπλισμένος. Ας βγει μια νεότερη να κάνει αυτό που κάνει η Ρούλα και το ξανασυζητάμε. Το ντουέτο Κορομηλά – Περρής τηλεοπττικά έχουν μια σχεδόν παιδικής χαράς χημεία, με αποτέλεσμα ένα πολύ δύσκολο στην οργάνωση του τηλεοπτικό προϊόν να βγαίνει στον αέρα σαν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Έχει πλάκα, έχει ενέργεια, ρυθμό, πλουσιάδα, θεματολογία 10 εκπομών σε μία και λάμψη. Η Ρούλα το έχει ολοφάνερα ακόμα κι ο Περρής ξέρει καλύτερα από όλους πως να το αναδείξει, και πως να ανακατέψει την ελληνική νοοτροπία με τα ιταλικά και ευρωπαϊκά σόου. Κατά κάποιον τρόπο, το Bravo Roula, τόσο σαν τίτλος όσο και σαν περιεχόμενο σου φέρνει κάτι από την ανεμελιά των μιούζικαλ του ελληνικού σινεμά. Η Κορομηλά είναι με διαφορά καλύτερη από την πρώτη της εποχή, αποφασισμένη να το παλέψει με νύχια και με δόντια, πιο συγκροτημένη, πιο φυσική, πιο επικοινωνιακή, κάτι που φαίνεται κι από τις συνεντεύξεις που παίρνει.. Ο Περρής διευθυντής ορχήστρας, πατάει στη συνταγή του παλιού (όταν κάτι δεν σπάει δεν το αλλάζεις) αλλάζοντας όμως τις ταχύτητές του και παίζοντας την αισθητική του ποπ εναλλάξ με τις πιο κουλάτες στιγμές. Κάποια λάθη της αρχής διορθώθηκαν πολύ γρήγορα κι ένα τεράστιο πλατό που μπορεί να καταπιεί οποιονδήποτε έγινε πίστα φόρμουλα ένα. Για να μην το ζαλίζω, μπορεί ο κάθε ένας να έχει τις αισθητικές του διαφωνίες και μαγκιά του όμως το Bravo σε αυτό το είδος που εξυπηρετεί, είναι με διαφορά η πιο διασκεδαστική σαββατιάτικη τηλεοπτική πρόταση, καταφέρνει να σε κάνει ότι συμμετέχεις ζωντανά στο σόου, σου φτιάχνει τη διάθεση και σε κάνει να κολλάς.
