Το συγκινητικό μήνυμα της Μελέτη και το «καρφί» στο κανάλι
Αγαπητοί Hashtagers
Εχθές ήταν η πρώτη Κυριακή χωρίς “Hashtag”…
Και ενώ εγώ νόμιζα πως το θέμα θα τελείωνε εκεί, ξαφνικά, γυρνώντας σπίτι από την πρώτη χαλαρή αλλά ταυτόχρονα γεμάτη δράση Κυριακή μετά από πολλές που δούλευα, μπήκα για μία τελευταία ματιά στα προφίλ μου στα social media … Και τι να δω… Ήσασταν εκεί… Σαν να μην έχουμε φύγει ποτέ…
Είχατε προτείνει «λέξη»…
Μου γράφατε πόσο σας λείπει το #…
Ρωτούσατε πότε και που θα το ξαναδείτε…
Ενδιαφερόσασταν να μάθετε αν είμαι καλά…
Μου δίνατε δύναμη με λόγια και μηνύματα που με έκαναν να χαμογελάω σαν παιδί από τη χαρά μου και με έκαναν να καταλάβω πως από αυτή την εκπομπή, αποκτήσαμε μαζί μία επαφή, και μία σχέση που δεν περίμενα ότι θα κρατήσει ακόμα και μετά το τέλος της εκπομπής.
Πριν δύο χρόνια, έπρεπε να πάρω μία μεγάλη απόφαση.
Το ερώτημα που είχα θέσει στον εαυτό μου, ήταν ένα , αλλά πολύ σημαντικό.
«Τι θα κάνεις τώρα;»
Ήταν μία περίοδος τότε, μεγάλης εσωτερικής ανακατάταξης, αναθεώρησης και επαναπροσδιορισμού.
Είχα περάσει μία δεκαετία όπου ζούσα αυτό που οι γύρω μου αποκαλούσαν “επιτυχία”.
Υψηλά νούμερα τηλεθέασης επί σειρά ετών, αναγνώριση, καταξίωση σε αμιγώς ανταγωνιστικές ζώνες…
Και όμως, γυρνούσα σπίτι και ένιωθα το απόλυτο κενό.
Αχάριστη;
Κάθε άλλο… Η ευγνωμοσύνη έχει μέρος στη ζωή μου και στην καθημερινότητα μου, πάντα, ακόμα και αν αντιμετωπίζω εμπόδια, προβλήματα και δυσκολίες.
Πόσο μάλλον όταν νιώθω πως η ζωή και η τύχη με προστατεύουν. Δεν λέω μου χαρίζονται, γιατί τίποτα δεν μου έχει δοθεί εύκολα, γρήγορα και αβίαστα, σίγουρα όμως πάντα είχα και έχω μία αόρατη προστασία που ενεργοποιεί το ένστικτό μου και με καθοδηγεί.
Αυτό το ένστικτο ήταν τότε που με έκανε να θέλω να πάω παρακάτω. Να δοκιμάσω αυτό που πάντα ονειρευόμουν…
Να τολμήσω μία εκπομπή που θα με κάνει να νιώθω δημιουργική.
Θα μου δίνει την δυνατότητα να προβληματιστώ και να μοιραστώ τον προβληματισμό μου αυτόν με τον κόσμο…
Να εστιάσω σε θέματα που μπορεί να μην παρατηρούμε μέσα στη βοή της καθημερινότητας ότι υπάρχουν …
Να αγγίξω όλα εκείνα τα αόρατα αλλά τόσο υπαρκτά υπαρξιακά ζητήματα …
Ήθελα να κάνω μία εκπομπή, από την οποία θα έπαιρνα γνώση, θα μοίραζα πληροφορίες, θα αισθανόμουν πως μέσα σε όλα αυτά που με απασχολούν δεν είμαι μόνη.
Το δούλευα μόνη και σιωπηλά στο μυαλό μου, και όταν το πίστεψα το μοιράστηκα με έναν άνθρωπο που μέχρι εκείνη την ώρα, δεν ήξερα αν ήμασταν μαζί γιατί μας έφεραν οι συγκυρίες κοντά, ή αν γιατί και αυτός μέσα του πίστευε σε μένα.
Ο άνθρωπος αυτός, ήταν ο αρχισυντάκτης μου Θέμης Μάλλης.
Του είπα τι έχω στο μυαλό, μου ακριβώς, με κάθε λεπτομέρεια για να το κάνει και εκείνος εικόνα, όπως το είχα και εγώ. Του αποκάλυψα πως θέλω με δικά μου έξοδα να βρω τρόπο να οπτικοποιήσω αυτό που είχα στο μυαλό μου, ώστε να μπορώ να το δείξω και να μιλήσει αυτό αντί για εμένα, όταν θα έβγαινα στη γύρα για να το προτείνω.
Τον ρώτησα ευθέως και ψυχρά. “Είσαι μέσα;”
Θυμάμαι έτρωγε μία σαλάτα τότε, και με ύφος σοβαρό, χωρίς δεύτερη σκέψη μου είπε : “Με τα χίλια.”
Λίγες μέρες μετά, ήταν όλα κανονισμένα. Θα ταξιδεύαμε στο Άμστερνταμ για να γυρίσουμε τον πιλότο αυτού μου αργότερα είδατε ως “HASHTAG”.
Ήθελα όλα να γίνουν στο εξωτερικό για να μην κινήσω στο ελάχιστο την προσοχή τρίτων , εδώ στην Ελλάδα, με αυτό που ετοιμάζω.
Και το Άμστερνταμ ήταν το ιδανικό μέρος. Είχα διαβάσει τότε, λίγο καιρό πριν, μία έρευνα που έλεγε πως η πόλη αυτή, είναι η πόλη με τις μεγαλύτερες και περισσότερες ελευθερίες κάτι που έκανε τους πολίτες της να είναι ευτυχισμένοι, αλλά και νομοταγείς… Πόσο μαγικό; Να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να συνυπάρχεις όμορφα και αρμονικά με τις ελευθερίες σου χωρίς να καταπιέζεις αυτές των γύρω σου.
Ήθελα να δω αν και κατά πόσο ισχύει.
Εξάλλου ήταν μία περίοδος της ζωής μου που η ελευθερία ήταν το εσωτερικό μου ζητούμενο , και το να είσαι ο εαυτός σου , αυτό που πάντα επιθυμούσα. Το αποτέλεσμα από εκείνο το ταξίδι ήταν το πρώτο επεισόδιο του “HASHTAG” με τη λέξη «Eλευθερία» να πέφτει στο τραπέζι…
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε φίλοι μου το κοινό μας ταξίδι.
Το “HASHTAG” πέτυχε. Και πέτυχε χάρη σε εσάς.
Μπορεί να μην γνώρισε τα 40άρια που γνώρισα και γω με την “Πρωινή Μελέτη”, αλλά σε πραγματικούς αριθμούς το έβλεπαν περισσότεροι τηλεθεατές.
Μπορεί να θεωρείται ότι πέτυχε γιατί ο μέσος όρος του ανά σεζόν ήταν αρκετά παραπάνω από τον μέσο όρο του καναλιού , που άλλωστε αυτό ήταν για κάποιους το ζητούμενο και προαπαιτούμενο…
Το “HASHTAG” πέτυχε και από εκεί που ήταν βάσει συμβολαίου μία 55λεπτη μαγνητοσκοπημένη εκπομπή, έγινε επί της πράξης , μία τρίωρη αληθινή κουβέντα, με πρωταγωνιστές όλους εσάς.
Το “HASHTAG” πέτυχε γιατί το λάτρεψαν οι διαφημιστές. Είχε 47 λεπτά διαφήμιση κάθε Κυριακή. Το ξέρω, εκνευριζόσασταν αλλά είναι και αυτό μια αναγνώριση για ένα τηλεοπτικό προιόν.
Για μένα όμως το “HASHTAG” πέρα από όλα τα παραπάνω, ήταν ίσως η ομορφότερη στιγμή στην πορεία μου, σε αυτή τη δουλειά.
Έχοντας απέναντι του να παλέψει μεγαθήρια, σε κανάλια με τεράστια δύναμη και φόρα, όπως το “Πάμε Πακέτο”, και το “YFSF” ,το HASHTAG, μία εκπομπή χωρίς κόστος παραγωγής και με ένα πλατό που ήταν μία μαύρη κουρτίνα και 4 άσπρες καρέκλες, ξεχώρισε και ήταν για κάθε εβδομάδα πρώτο trend στα social media.
Χωρίς καμία ιδιαίτερη προβολή, ( περνούσα και μία φάση που δεν ήθελα να εκτίθεμαι με συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις) , με πολλές δυσκολίες να αντιμετωπίζει καθημερινά, το “hashtag” κατάφερε να δημιουργήσει μία τεράστια παρέα, μία οικογένεια δική του, που σε κάθε επεισόδιο έκανε αυτό που υποσχόταν και το όνομα της εκπομπής : Έκανε # μία λέξη, μία έννοια, μέσα από ιστορίες, στις οποίες πέρα από τους πρωταγωνιστές , παίρνατε μέρος και όλοι εσείς που με τα σχόλια σας και τις κουβέντες σας, προχωρούσατε το θέμα , ένα βήμα παρακάτω.
Φανατικοί υποστηρικτές του η πλειοψηφία από εσάς, δίνατε το παρόν, από ο πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο.
Πολλούς από εσάς, σας αναγνώριζα από τα όνομα και τις φωτογραφίες στα προφίλ σας, με κάποιους είχαμε σταθερή επικοινωνία, όπως έχουν οι φίλοι που ανταλλάσσουν μηνύματα στο κινητό Σας διάβαζα όλους, μα όλους, και προσπαθούσα να απαντήσω σε όσους περισσότερους μπορώ.
Πολλές φορές ξόδευα όλη μου τη Δευτέρα, απαντώντας στο σχόλια σας, για να μην νομίζει κανείς πως αδιαφορώ. Είχα τεράστια ανάγκη να σας ευχαριστήσω για την τιμή.
Αυτά τα δύο χρόνια, ρούφηξα τόση αναγνώριση, καταξίωση, αποδοχή, επιβράβευση , θαυμασμό, από όλους εσάς, για το πως κάνω τη δουλειά μου, που τα βράδια , όταν τελείωνε το “ζωντανό” και έπεφτα στο κρεβάτι, βίωνα εκείνο το απόλυτο συναίσθημα που κάποιοι θα νόμιζαν πως ζούσα χρόνια πριν χάρη στα 40άρια, αλλά το οποίο ποτέ δεν είχε κάνει την καρδιά μου να χτυπά τόσο έντονα, εκείνες τις “ένδοξες “ εποχές.
Κάποιες τηλεπερσόνες με χαρακτήρισαν μέχρι και “αυτοκαταστροφική” ή καμένη που εγκατέλειψα τη σίγουρη επιτυχία για κάτι που τελικά δεν “μου βγήκε”…
Δεν ξέρω με τη κριτήρια αποφασίζουν πως “ δεν μου βγήκε” , εγώ πάντως όταν στο τελευταίο επεισόδιο #, τη λέξη “ ζώα”, έγραψα στο τουίτερ πως ένιωθα τόσο γεμάτη μετά από εκείνο το επεισόδιο που δεν θα με ένοιαζε ακόμα και αν δεν ξαναέκανα τηλεόραση, και το εννοούσα.
Γιατί με το #, έκανα αυτό που ήθελα να δείξω στην ελληνική τηλεόραση.
Και η ψυχή μου είναι ήρεμη, γεμάτη και σίγουρα έχει γίνει “καλύτερη “ μέσα από όλα όσα έμαθα και όλους όσους γνώρισα ταξιδεύοντας στις λέξεις. Σε μία εποχή που αλλάζει, πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε πιο πέρα απ όσο μας επιτρέπει η όραση μας.
Δεν μετάνιωσα ποτέ που πριν από δύο χρόνια, τόλμησα να εκφράσω και να υποστηρίξω την αλήθεια της ψυχής μου, πως δεν με ενδιαφέρει πια να κάνω επιτυχίες, αναπαράγοντας ό,τι αναπαράγεται και αναμασιέται όλη μέρα στην τηλεόραση.
Είχα ανάγκη από κάτι διαφορετικό, κάτι πρωτογενές, κάτι με έντονες δόσεις αλήθειας που θα με έκανε να νιώθω δημιουργική και χαρούμενη.
Όσοι ταξιδεύαμε στο ίδιο κύμα, συναντηθήκαμε από αυτά τα κοινά θέλω και σερφάραμε δυο χρόνια με το #…
Για τους υπόλοιπους, απλά δεν ήταν ακόμα η ώρα τους.
Η εκπομπή κόπηκε πρόωρα. Βασικά εγώ κόπηκα πρόωρα , απλά η εκπομπή με ακολουθεί.
Η ομάδα που έμεινε πίσω, η πολυαγαπημένη αυτή ομάδα που πίστεψε στο ίδιο όνειρο με εμένα , και δούλεψε σκληρά , αντέχοντας τις ιδιοτροπίες μου και τον ψυχαναγκασμό μου στον τρόπο που δουλεύω και που θέλω να γίνονται τα πράγματα, …η ομάδα αυτή που κατανόησε πως μέσα από την εκπομπή αυτή θέλω να περνάω μηνύματα και να εκφράζω τον εαυτό μου, και με άφηνε να το κάνω και επιπλέον έκανε και εκείνη με τη σειρά της ό, τι καλύτερο μπορούσε ώστε να είναι το αποτέλεσμα αυτό ακριβώς που είχα εξηγήσει πως θέλω να είναι,…Η ομάδα αυτή που χαριτωμένα μου έλεγε πως η εκπομπή θα έπρεπε να λέγεται “ “Τι είναι ο άνθρωπος ; “…
Η ομάδα αυτή που πολλές φορές είχε έρθει να μου πει διακριτικά, “μήπως να μιλήσεις σε αυτή την παράγραφο λίγο πιο απλά ελληνικά; ….
Η ομάδα αυτή που με πάθος ακολουθούσε σε σανατόρια, πεζοδρόμια, χαρτορίχτρες , μπουζούκια και όπου αλλού μου “κάπνιζε”…
Η ομάδα αυτή που έδειξε έμπρακτα πόσο πολύ αγαπάει και πονάει αυτή τη ριμάδα την εκπομπή …Η ομάδα αυτή που πέρα από τον Θέμη, που δεν χρειάζεται συστάσεις, αποτελείτο από νέα παιδιά, νέα σε ηλικία αλλά και νέα στο επάγγελμα που δεν παραπονέθηκαν ποτέ για τις ώρες δουλειάς, για την πίεση που δέχονταν και ήταν πάντα στο πόστο τους, …
Η ομάδα αυτή που περνούσε ώρες ατελείωτες σε ένα σκοτεινό μοντάζ για να κάνει την εικόνα να μιλάει από μόνη της, …
Η ομάδα αυτή που είχε για σκηνοθέτη μία “κου κου” σκηνοθέτιδα με την ίδια “αρρώστια” για τη δουλειά της, που είχαμε και οι υπόλοιποι …
Η ομάδα αυτή που όταν κάτι δεν έβγαινε όπως το είχαμε σκεφτεί, κάναμε τα πάντα ώστε αυτό που βγαίνει να το περάσουμε σαν άποψη…
Η ομάδα αυτή που γυρνούσε τα γρανάζια του #, έμεινε πίσω.
Όχι γιατί δεν τη θέλω,
Όχι γιατί δε μου λείπει,
Όχι γιατί με πρόδωσε και διάλεξε στρατόπεδο,
Όχι γιατί δεν ήταν ορκισμένοι στην εκπομπή.
Η ομάδα αυτή έμεινε πίσω γιατί αλλιώς θα έπρεπε να μείνει άνεργη.
Έμεινε πίσω γιατί κάποια από τα μέλη της , έχουν σύμβαση με τον σταθμό που φιλοξενούσε την εκπομπή μου, μέχρι τις 31 Ιούλιου.
Γιατί η σύμβαση αυτή για μερικούς, όπως για τον Θέμη, έχει ρήτρα και μάλιστα σεβαστή.
Για κάποιους άλλους , εξασφάλιζε μία θέση εργασίας τουλάχιστον μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.
Το # κόπηκε γιατί κόπηκα εγώ.
Δεν ξέρω αν που πότε πως θα ξαναβγεί …
Θέλω να ευχαριστήσω τον αρχισυντάκτη μου Θέμη Μάλλη, που ξέρει πόσο μα πόσο πολύ τον αγαπώ και που ενορχήστρωνε ό, τι μα ό,τι μου κατέβαινε στο μυαλό … Που βάφτισε την εκπομπή “HASHTAG”, ( θα λεγόταν “PASSENGER”) και που όλα αυτά τα χρόνια με συνοδεύει σε αυτό το ταξίδι.
Θέλω να ευχαριστήσω τον Χρήστο τη Φαίη τον Γιώργο και τη Γιάννα, για τον ζήλο και τον πόνο που ένιωσαν για την εκπομπή αυτή. Για τον επαγγελματισμό , την ψυχραιμία και την κατανόηση , στα εύκολα αλλά κυρίως στα δύσκολα .Νέα παιδιά, φρέσκα μυαλά , χωρίς προηγούμενη προϋπηρεσία, αλλά με μία σπίθα που απέδειξε πως γίνεται φωτιά αρκεί να το θέλουν.
Θέλω να ευχαριστήσω τον Λουκά, τον θέμη τον Ντίνο , τη Χρύσα, τον Βοριά και τον Μάνο, για το κέντημα στο μοντάζ , μία δουλειά δύσκολη και απαιτητική που όταν όμως θέλει γίνεται και άκρως καλλιτεχνική. Σεβάστηκαν το περιεχόμενο και το ανέδειξαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Θέλω να ευχαριστήσω τη Νατάσα Ε. Ιωάννου, γιατί μαζί της είδα για πρώτη φορά πως είναι να έχεις “δικό σου” σκηνοθέτη. Γιατί γούσταρε την εκπομπή, και το έδειχνε με την αρρωστημένη καλλιτεχνία της από τα τρέιλερ και τη μουσική , μέχρι τα γκρο πλαν που μου έκανε χωρίς καν να χρειαστεί να κοιτάξω έστω για ένα δευτερόλεπτο αν βγαίνω “καλή”. Γιατί πολλές φορές αρκούσε να δω αν δακρύζει ή αν χαμογελάει για να καταλάβω αν στις συνεντεύξεις που κάναμε μαζί, είχα στο τέλος το μήνυμα που θέλαμε να περάσουμε.
Θέλω να ευχαριστήσω τη Βάσω και τη Ντίνα που μαζί, κάνοντας μαλλί και στοκάρισμα, αναλύαμε το τραύμα της γέννας, λέγαμε πόσο έχουμε παχύνει και κάναμε όνειρα για τη στιγμή που πηγαίναμε στο φεστιβάλ της ΚΝΕ.
Θέλω να ευχαριστήσω την Αφροδίτη Ξυγκόρου , τη γνωστή σας “Pouppe” που έστησε και διαχειριζόταν σχεδόν μέχρι τέλος τη σελίδα της εκπομπής,. Μες από την επικοινωνία σας μαζί της, ήταν σαν να μιλάμε μαζί. Εξάλλου η Αφροδίτη, ήταν είναι και θα είναι αδελφή μου.
Θέλω να ευχαριστήσω τον στυλίστα μου τον Άρη Γεωργιάδη για τα αμέτρητα μαύρα ρούχα που μου έβρισκε! Το μαύρο χρώμα στο πλατό ήταν δική μου ιδέα γιατί είχα κουραστεί από την υπερβολή χρωμάτων στα τηλεοπτικά πλατό, και ήθελα κάτι μίνιμαλ και άκρως αφαιρετικό. Τα μαύρα ρούχα ωστόσο τα “πέρασα” ως άποψη του κόνσεπτ, η πραγματική αλήθεια είναι όμως, πως τα ήθελα για να μην ασχολούμαι κάθε φορά με το τι θα βάλω! ( να τα λέμε και αυτά!)
Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά σε πλατό και κοντρόλ που έβγαζαν την εικόνα μας και τον ήχο μας στον αέρα. Με κάποιους από αυτούς φάγαμε πολύυυυ κρύο…
Θέλω να ευχαριστήσω το κανάλι Έψιλον που φιλοξένησε αυτή την εκπομπή για δύο συνεχόμενα χρόνια και που μου έδωσε τότε, την ευκαιρία να κάνω αυτό που ονειρευόμουν.
Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω όλους μα όλους εσάς, τον καθένα ξεχωριστά και προσωπικά, που με τιμήσατε με την εμπιστοσύνη σας, τα σχόλια σας, τις παρατηρήσεις σας, την παρουσία σας, και που κάνατε αυτό το ταξίδι τόσο υπέροχο και τόσο μαγευτικό!
Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τόσο ευλογημένη και τόσο αγαπητή, όσο τις τελευταίες μέρες χάρη στο τεράστιο κύμα αγάπης και στήριξης που μου στέλνετε. Δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω, ξέρω μόνο πως θα κάνω πάντα ό,τι καλύτερο μπορώ για να μην σας απογοητεύσω
Η εκπομπή “HASHTAG” έκανε ντεμπούτο αλλά και φινάλε με # τη λέξη (και για τη λέξη) “ελευθερία’.
Σας Ευχαριστώ,
Ελεονώρα
Πηγή: eleonorameleti.com.
