Στα δίχτυα της κατάθλιψης ο Τάκης Χρυσικάκος. Είναι μάγκας με… φλέβα αριστοκράτη. Ένας υπέροχος τζέντλεμαν του θεάτρου και ταυτόχρονα φιλόσοφος της ζωής, που έχει κρατήσει μέσα του την αυθεντικότητα και την απλότητα, με τις καθαρές αξίες του «λαϊκού παιδιού» από την Κοκκινιά όπου μεγάλωσε, μέσα στην εργατιά. Ο Τάκης Χρυσικάκος, σταρ μιας ολόκληρης εποχής στην τηλεόραση και το θέατρο, λατρεύτηκε από χιλιάδες κορίτσια που τον πολιορκούσαν, αλλά πατούσε πολύ γερά στα πόδια του και ήξερε τι ήθελε. Παρολαυτα και εκείνος κάποια στιγμή μπλέχτηκε στα δίχτυα της κατάθλιψης.

Στα δίχτυα της κατάθλιψης ο Τάκης Χρυσικάκος

Έτσι, έφτασε μισό αιώνα ζωής πάνω στο σανίδι υπηρετώντας με αφοσίωση σπουδαίους ρόλους, πάντα με μια δική του ξεχωριστή κριτική ματιά στη ζωή και στην τέχνη, αδιαφορώντας για τα φτηνά… περιτυλίγματα. Αν και πέρασε από τη μεγάλη λάμψη της δημοσιότητας, τα φώτα και τα… τερτίπια της δεν τον τύφλωσαν. Δούλεψε πολύ και παρέμεινε γνήσιος «εργάτης» της τέχνης, που γεύτηκε τις χαρές αλλά και τις λύπες της. Σε μια συνέντευξη ψυχής, μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» για πολλές αλήθειες, αλλά και για πληγές της ζωής του, για το… ξεχαρβάλωμα της εποχής μας και την πνευματική κατρακύλα, για τη στιγμή της μεγάλης πίστης του και τα όρια που ξεπέρασε, την κατάθλιψη, την ακραία δημοσιότητα και τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ενώ με απόλυτη ειλικρίνεια μας αποκάλυψε πως μπορεί τότε οι γυναίκες να έτρεχαν πίσω του με λατρεία, αλλά αυτές οι λίγες που ερωτεύτηκε και αγάπησε τον απάτησαν όλες!

Χάσατε τη μητέρα σας όταν ήσασταν 23 χρόνων και αμέσως μετά τη μεγάλη σας αδελφή. Διπλό χτύπημα της μοίρας. Πάθατε κατάθλιψη;

Αργότερα πέρασα κατάθλιψη, γιατί για αρκετά χρόνια όλα αυτά τα προβλήματα τα… έριχνα κάτω από το χαλί, με καταχρήσεις, διασκέδαση, μια ζωή στα άκρα, ακριβώς για να σκεπάσω όλη αυτή τη θλίψη, η οποία δεν είχε βγει στην επιφάνεια. Δεν είχα θρηνήσει για τα δύο μεγάλα στηρίγματά μου που έχασα, τη μητέρα μου και την αδελφή μου, που όντας πολύ μεγαλύτερη ήταν η δεύτερη μάνα μου. Η κατάθλιψη που λέτε τι είναι; Μεγάλη θλίψη. Κατάθλιψη παθαίνουν άνθρωποι ευαίσθητοι, πνευματικοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι του ενστίκτου το μετατρέπουν σε θυμό, επιθετικότητα. Ο ευαίσθητος πνευματικός άνθρωπος τη θλίψη τη μεγεθύνει και τότε γίνεται κατάθλιψη. Αυτό έπαθα και, όταν έφτασα τότε στα άκρα, πήγα στον κολλητό μου φίλο, που είναι ψυχίατρος, και του είπα «δεν πάει παραπέρα». Μου έδωσε μια θεραπεία για έξι μήνες και δόξα τω Θεώ έγινα καλά. Από κει και πέρα, την αντιμετωπίζω τη θλίψη και ξέρω ότι θα φύγει. Την άλλη μέρα που θα ξυπνήσω θα είμαι καλύτερα. Ξέρω επίσης ότι τη θλίψη πρέπει να τη βγάζεις στην επιφάνεια, γι’ αυτό και συγκινούμαι με το παραμικρό πια.

Τη δεκαετία του ’80 και αργότερα ήσασταν ένα από τα είδωλα του καλλιτεχνικού χώρου. Πρέπει να έχετε ζήσει στιγμές «τρελής» δημοσιότητας, με το γυναικόκοσμο να σας κυνηγάει.

Σκεφτείτε ότι εγώ έζησα σε δεκαετίες -από το ’80 που ξεκίνησα να κάνω τα σίριαλ με τα δύο κρατικά κανάλια τότε- που οι θεαματικότητες, με την «Κραυγή των Λύκων» και το «Θάνατο του Τιμόθεου Κώνστα», ήταν 70%. Σήμερα αυτά τα νούμερα αποτελούν επιστημονική φαντασία. Με τη δημοσιότητα έζησα και πράγματα που δεν συμβαίνουν σήμερα, έπρεπε σχεδόν να κρύβομαι. Να μαζεύονται τα παιδιά από το γυμνάσιο-λύκειο κάτω από το σπίτι μου, να φωνάζουν το όνομά μου για να βγω να τα χαιρετήσω από το μπαλκόνι και μετά να πηγαίνω γύρω γύρω το τετράγωνο για να μη με δουν και πέσουν επάνω μου. Τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας δεν συμβαίνουν στις μέρες μας, έχουν λίγο απομυθοποιηθεί όλα αυτά και πολύ σωστά, αλλά δεν υπάρχει και τέτοια δημοτικότητα πια. Ευτυχώς, λόγω μανιάτικης καταγωγής από τη μια κι έχοντας μεγαλώσει στην Κοκκινιά από την άλλη, ήμουν πολύ «γήινος», πατούσα γερά στη γη. Επίσης, έπειτα από πολλά χρόνια στο Θέατρο Τέχνης με το σπουδαίο δάσκαλο Κάρολο Κουν, κουβαλούσα πίσω μου ένα υλικό πολύ στέρεο για να μην ψωνιστώ και ξεφύγω με το «ποιος είμαι πια!». Κάποια στιγμή πήγε να περάσει από το μυαλό μου, αλλά είπα: «Σύνελθε, εδώ τα πράγματα είναι εφήμερα». Κατάλαβα το εφήμερο της ιστορίας και είπα: «Τάκη, τη μια φορά παίζεις στην τηλεόραση και γίνεται χαμός, την άλλη δεν παίζεις και δεν γίνεται τίποτα». Εκεί, στο peak της δημοσιότητάς μου, καταλαβαίνετε εσείς ως γυναίκα τι γινόταν με τις γυναίκες. Δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω. Πολλές φορές οι φίλοι μου συγγραφείς Γιώργος Σκούρτης και Μήτσος Ευθυμιάδης, τότε που πηγαίναμε και γλεντούσαμε στα μπουζούκια συνέχεια, μου είχαν πει χαριτολογώντας: «Απορούμε πώς ζούμε με σένα και πώς δεν μας έχουν “σκοτώσει” οι θαυμάστριες με τόσες εκδηλώσεις λατρείας». Τι λουλούδια μάς πετούσαν, τι χαρτάκια με τηλέφωνα, έκαναν ακρότητες… Τα έζησα όλα αυτά και σε αυτές που δεν με ενδιέφεραν φερόμουν σκληρά. Όχι όμως σε αυτές που αγαπούσα. Σε αυτές που αγαπούσα ήμουν υπέρμετρα τρυφερός.

Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!