Νικόλας Μπράβος: Η σέξι φωτογράφιση του πρωταγωνιστή της σειράς «Δίδυμα Φεγγάρια» (ΦΩΤΟ)
Ο πρωταγωνιστής της σειράς «Δίδυμα Φεγγάρια» του ΑΝΤ1 φωτογραφίζεται τόσο sexy όσο θα ήθελαν οι θαυμάστριες του στη σειρά και μιλά για την απόφασή του να αφήσει -για λίγο(;)- την Ιατρική, αλλά και για το πώς είναι να έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στον έρωτα. Ο Νικόλας Μπράβος ποζάρει για το κυπριακό Down Town και μιλά για όλα στον Γιώργο Πράσινο.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να συμφωνήσεις στο να πρωταγωνιστείς στη σειρά «Δίδυμα Φεγγάρια» του ΑΝΤ1;
Το ένστικτό μου. Εκείνη την περίοδο, είχα μπει σε μια τροχιά για πτυχίο στην Ιατρική Σχολή, ήμουν καθημερινά στο νοσοκομείο, παρακολουθούσα κλινικές, έδινα μαθήματα κλπ, και είχα πει πως μόνο αν προκύψει μια μεγάλη ευκαιρία θα παγώσω εκ νέου αυτή την προσπάθεια που ξεκίνησα. Θυμάμαι ήταν βράδυ και δούλευα εντατικά πάνω σε μια εργασία στη Γυναικολογία που έπρεπε να παραδώσω την επόμενη μέρα και, πελαγωμένος καθώς ήμουν (γιατί είχα καθυστερήσει), χάζευα στο ίντερνετ και έπεσα πάλι πάνω στην ακρόαση που έκανε ο Αντρέας Γεωργίου, η οποία έπαιζε για αρκετό καιρό στα Μέσα, αλλά δεν είχα ασχοληθεί να στείλω βιογραφικό, γιατί ήμουν σε άλλη φάση εκείνο τον καιρό – συγκεντρωμένος στα μαθήματά μου. Όμως, εκείνο το βράδυ, μού γύρισε το μυαλό και είπα: «Σιγά δεν έχω να χάσω κάτι!» Γιατί, βλέπεις, μέσα μου κάτι με έτρωγε…
Τα «Δίδυμα Φεγγάρια» προβάλλονται ήδη στη Λατινική Αμερική και σε χώρες όπως το Περού, όπου οι πρωταγωνιστές είστε super stars…
Πάντα ήθελα να ταξιδέψω στη Λατινική Αμερική, να μια ευκαιρία να κάνουμε γύρισμα εκεί (γέλια)…
Πριν σε γνωρίσουμε ως Φίλιππο, πώς ήταν η ζωή σου; Μίλησε μου λίγο για τα παιδικά σου χρόνια…
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ξυλόκαστρο. Αισθάνομαι τυχερός που μεγάλωσα κοντά στη φύση και σε αυτή την οικογένεια, μια πολύτεκνη οικογένεια – έχω 2 μεγαλύτερες αδελφές και έναν μικρότερο αδελφό. Μέχρι τα 7 μου μεγάλωσα με τις γυναίκες μέσα στο σπίτι (ο πατέρας μου έλειπε αρκετές ώρες λόγω δουλειάς) και πάντα ήθελα να έχω έναν αδελφό, μέχρι που ήρθε… Έχουμε μια ηλιακή απόσταση, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να κάνουμε καλή παρέα, ειδικά τώρα που τελείωσε το σχολείο και ήρθε να σπουδάσει στην Αθήνα. Γενικά, το Ξυλόκαστρο νομίζω το κουβαλάω μέσα μου, είναι κομμάτι του εαυτού μου και τα βιώματά μου, ευχάριστα ή δυσάρεστα, με έχουν καθορίσει.
Πότε πήγες στην Αθήνα;
Αμέσως μετά το Λύκειο, για να σπουδάσω Ιατρική. Μεγάλο κεφάλαιο για μένα η Ιατρική. Στα πέντε χρόνια της σχολής παρακολουθούσα τα μαθήματα σταθερά, αλλά τον έκτο χρόνο έκανα μια παύση γιατί έθεσα κάποιες άλλες προτεραιότητες.
Όπως;
Είχαν προκύψει κάποιες σημαντικές ευκαιρίες για μένα στον επαγγελματικό τομέα. Συγκεκριμένα, ήταν δύο θεατρικές παραστάσεις, από τη μία η παιδική παράσταση «Ως την άκρη του Ονείρου» της Κέλλυς Σταμουλάκη και από την άλλη, η συνεργασία με τον Λάκη Λαζόπουλο στο «Sorry, I ‘m Greek».
Οι γονείς σου πώς αντέδρασαν;
Δεν έκανα κάποια συζήτηση με τους γονείς μου, μόνος μου πήρα τις αποφάσεις μου. Απλά, μία μέρα, όταν ήδη είχα κλείσει τις δουλειές και είχα ξεκινήσει πρόβες, η μητέρα μου, εύλογα, αναρωτήθηκε: «Αν θα παίζεις όλες αυτές τις ώρες στο παιδικό, πότε θα πηγαίνεις στην σχολή;». Και τότε της είπα: «όλα θα γίνουν, μάνα, μην ανησυχείς, όλα καλά!»
Δηλαδή, οι γονείς σου ξέρουν ότι ακόμα πηγαίνεις στην σχολή;
Ε, κάπως έτσι… Τώρα πια έχω κάνει μετεγγραφή στην Ιατρική της Κύπρου (γέλια).
Μετάνιωσες με αυτή σου την απόφαση;
Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα, μέχρι στιγμής το ένστικτό μου με έχει οδηγήσει σωστά. Εκείνο τον χειμώνα, προέκυψε και η συμμετοχή μου στο σίριαλ «Μοντέρνα Οικογένεια» του Mega και μετά από ένα χρόνο, το καθημερινό «Δικαίωση». Εξάλλου, την Ιατρική δεν την έχω παρατήσει, ούτε την έχω βγάλει από το μυαλό μου. Έχοντας περάσει 2 χρόνια αποστασιοποίησης, την «έπιασα» ξανά και άρχισα να παρακολουθώ τις κλινικές του έκτου έτους, μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησα τα γυρίσματα για τα «Δίδυμα Φεγγάρια».
Τι σου έχει μείνει από όλα τα χρόνια των σπουδών σου στην Ιατρική;
Νομίζω έχω γίνει πιο κυνικός απέναντι στη ζωή. Έχω δει τον θάνατο και τη γέννηση, έχω ζήσει καταστάσεις έντονες που δεν έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν πολλοί άνθρωποι και αυτό, ειδικά για έναν ηθοποιό, είναι μοναδική εμπειρία. Μια νύχτα σε μια εφημερία, π.χ. της χειρουργικής, είναι ένα υπερεντατικό σεμινάριο υποκριτικής. Βλέπεις κάθε λογής ανθρώπους, από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, φυλές, θρησκείες, πεποιθήσεις, μορφωμένους, αμόρφωτους, άντρες, γυναίκες, παιδιά, νέους, γέρους, τα πάντα. Ένα ψηφιδωτό ανθρώπων και χαρακτήρων, που αντιδρούν με τον πιο αληθινό τρόπο.
Θα συνεχίσεις την Ιατρική;
Είμαι ανοιχτός σε όλα τα ενδεχόμενα. Η Ιατρική είναι μια πολύ σπουδαία επιστήμη, αλλά έχει το εξής πρόβλημα: σε θέλει κατ’ αποκλειστικότητα. Θυμάμαι έναν καθηγητή που μας είχε πει: «Κύριοι, η Ιατρική είναι ζηλότυπη ερωμένη, δεν σηκώνει απιστίες. Αν θέλετε να γίνετε, έστω μέτριοι γιατροί, θέλει αφοσίωση τεράστια. Άμα θα είσαι κάτω από το μέτριο, δεν αξίζει να περάσεις όλο αυτό τον Γολγοθά, γιατί στο τέλος, ούτε την μαγεία της ιατρικής θα νιώσεις, που βρίσκεται στη θεραπεία». Είχε πολύ δίκιο εκείνος ο καθηγητής, γιατί κι εγώ πιστεύω πως για να κάνεις κάτι και να το κάνεις καλά, πρέπει να αφοσιωθείς σε αυτό, είτε είναι υποκριτική, είτε ιατρική, είτε μουσική…
Ήσουν από τα παιδιά που όταν μεγαλώσουν ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί;
Υποσυνείδητα, η απόφαση να ασχοληθώ με την υποκριτική θα πρέπει να πάρθηκε κάπου στα παιδικά μου χρόνια. Σε εκείνες τις εκλεκτές στιγμές που έβλεπα ταινίες με τις αδελφές μου στο σπίτι ή στον θερινό κινηματογράφο, και αργότερα με τις παρέες και τις σχέσεις μου, που καθόμασταν σπίτι και βλέπαμε ταινίες. Τότε πρέπει να δημιουργήθηκε αυτό το ανομολόγητο ερώτημα: «Λες; Για φαντάσου!». Ακόμα και αργότερα, όταν συμμετείχα σε θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο, πάντα συνέβαινε μια αποκάλυψη μέσα μου, αλλά μάλλον όλα αυτά ήταν μια αθώα παιδική φαντασία, ένα όνειρο που ούτε εσύ ο ίδιος δεν παραδέχεσαι όταν μεγαλώνεις στο Ξυλόκαστρο. Τώρα πια, συνειδητά, παίρνω τη ζωή στα χέρια μου και δημιουργώ κάποιες ευκαιρίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποφάσισα να είμαι μόνο ηθοποιός. Αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές ιδιότητες που μπορεί ένας άνθρωπος να έχει, κι εγώ θέλω να είναι η ζωή μου ένα ταξίδι, μια περιπέτεια, και εγώ ο καπετάνιος που οδηγεί το καράβι.
Έχεις ρόλους-απωθημένο; Συνεργασίες;
Θα ήθελα να δοκιμάσω τα πάντα στην υποκριτική.
Έχεις κάνει δουλειές για τις οποίες μετάνιωσες;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα.
Θυμάσαι μια μεγάλη σπατάλη που έκανες και την ευχαριστήθηκες πολύ;
Γενικά, δεν είμαι πολύ καλός στη διαχείριση των οικονομικών. Δηλαδή, είχα περάσει μεγάλες περιόδους που δεν είχα τίποτα. Έχω περάσει κάτι χειμώνες στην Αθήνα, κάτι Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές, που ήμουν στο σπίτι μόνος μου, νηστικός, χωρίς ζέστη, χωρίς κρεβάτι -κοιμόμουν στο πάτωμα- αλλά το σημαντικό ήταν ότι είχα τον χώρο μου και, το σημαντικότερο, το πιάνο μου. Ήταν πολύ δύσκολα και ήμουν μόνος μου, αλλά ήταν επιλογή μου. Τώρα, μπορώ να ζω αξιοπρεπώς, κάνω μια δουλειά που πληρώνομαι και μπορώ να ζήσω από αυτή.
Σήμερα, δεν υπάρχει αυτή η σιγουριά του εργαζομένου στο «για πάντα»…
Ακριβώς, πόσο μάλλον για έναν ηθοποιό.
Έχεις ένα plan B στο μυαλό σου;
Kαι plan C, μη σου πω…
Τώρα που είσαι αναγνωρίσιμο πρόσωπο, είναι πιο εύκολος ο έρωτας για σένα;
Ο έρωτας, μάλλον, είναι πιο δύσκολος για μένα. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την αναγνωσιμότητα μέσα από τη σειρά, αλλά με τη φάση που βρίσκομαι. Στα 25 μου, έχω ζήσει κάποιες εμπειρίες -βασικά μέχρι πριν ένα χρόνο είχα αφιερώσει όλη μου τη ζωή αποκλειστικά στον έρωτα! Από τότε που με θυμάμαι, ήμουν πάντα ερωτευμένος. Προτεραιότητά μου ήταν ο έρωτας, μετά οι σπουδές και οι δουλειές…
Τι είναι ο έρωτας για σένα;
Αυτό που δίνει έμπνευση, η χαρά της ζωής. Σε αυτή τη φάση, απλά έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες μου. Πλέον, εστιάζω περισσότερο στην επαγγελματική και προσωπική μου εξέλιξη. Όχι με τρόπο εγωιστικό, αλλά θέλω να ανακαλύψω τον εαυτό μου και τις δυνάμεις μου.
Να φανταστούμε ότι δεν ήσουν και πολύ πιστός στις σχέσεις σου;
Είμαι πιστός με τον τρόπο μου.
Πώς φλερτάρεις ένα κορίτσι που σου αρέσει;
Όταν κάτι μου αρέσει, το κυνηγάω. Ή μπορεί και να μην το κυνηγάω, εξαρτάται τη μέθοδο που θα ακολουθήσω (γέλια). Σοβαρά τώρα, δεν υπάρχει μέθοδος, ακολουθώ κι εδώ το ένστικτό μου. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και η αντιμετώπιση διαφορετική σε κάθε έναν.
Έχεις δηλώσει ότι έχεις χτυπήσει μια φορά γυναίκα;
Α, ναι; Εεεε, σε κάποιες γυναίκες αρέσουν τα τριαντάφυλλα και σε άλλες τα μαστίγια! Σου είπα ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός (γέλια!)…
Εσένα τι σου αρέσει;
Μου αρέσει να παίζω όλους τους ρόλους και να αυτοσχεδιάζω.
Ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που είχες κάνει όταν ήσουν ερωτευμένος;
Θα μπορούσα να έχω πεθάνει πολλές φορές, αλλά όπως βλέπεις είμαι ακόμα ζωντανός.
Πέρσι έγινε viral στο διαδύκτιο ένα video με εσένα να παίζεις πιάνο μαζί με τους μικρούς συμπρωταγωνιστές σου – τον γιο του Φίλιππου και την κόρη της συντρόφου του… Σκέψεις για δική σου οικογένεια υπάρχουν;
Από μικρός, είχα 2 σενάρια στο μυαλό μου. Το ένα θα ήταν κάποια στιγμή στο μέλλον να είχα μια πολύ μεγάλη οικογένεια, όπου θα καθόμαστε όλοι μαζί γύρω από το τζάκι, θα λέμε ιστορίες, θα παίζουμε πιάνο και θα τραγουδάμε κι ένα άλλο σενάριο, εκ διαμέτρου αντίθετο, που με θέλει μόνο μου, έναν μοναχικό, περιπλανώμενο ταξιδευτή, ταξιδιώτη, καλλιτέχνη… Τώρα, ποιο από τα δύο θα ισχύσει, αυτό μένει να το δούμε…
