Η Έλντα Πανοπούλου μιλά για την σχολή της: «Είναι φόρος τιμής στους ανθρώπους που με δίδαξαν…»
Για τη θεατρική της σχολή αλλά και για τον λόγο που αποφάσισε να μη βάλει το όνομα της στη ταμπέλα της σχολής μίλησε μέσα από πρόσφατη συνέντευξη της η Έλντα Πανοπούλου.
Η θεατρική σχολή σε έχει «τραβήξει» από το θέατρο και την τηλεόραση;
«Η εκπαίδευση στην υψηλότερη μορφή τέχνης -γιατί το θέατρο και η υποκριτική εμπερικλείουν όλα τα είδη των τεχνών, οπότε για να θεωρείς τον εαυτό σου δάσκαλο που μπορεί να μεταλαμπαδεύσει γνώσεις σε νέους ανθρώπους δεν γίνεται να το κάνεις ούτε επιπόλαια ούτε ελαφρά τη καρδία πρέπει να γίνεται με αφοσίωση. Αφού πήρα την απόφαση να ξεκινήσω με τη διαδικασία της εκπαίδευσης ανοίγοντας μία ανώτερη δραματική σχολή, ήξερα ότι θα πρέπει να αφοσιωθώ σε αυτό και όχι να βάλω το όνομα μου σε μία ταμπέλα, που δεν το έχει άλλωστε, και μετά να το παρατήσω στην τύχη του ή να εμφανίζομαι δύο φορές την εβδομάδα. Οι νέοι άνθρωποι βλέπουν στο δάσκαλο της υποκριτικής το γονιό που μπορεί να τους λείπει, το φίλο που δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να βρουν, τον αδερφό που θα θέλανε να έχουν και δεν υπάρχει μέσα στην οικογένεια. Τα παιδιά ψυχοθεραπεύονται και τα τραύματα τους πρέπει να τα ανακαλύψει ο δάσκαλος, πρέπει να τα πλησιάσει, να τα λύσει, για να μπορέσουν να γίνουν ηθοποιοί, να ανέβουν στη σκηνή και να πατάνε γερά στα πόδια τους, να μπορούν να μεταδώσουν στο κοινό τα νοήματα των κειμένων τους», λέει στο περιοδικό Λοιπόν.
Όσο για τον λόγο που δεν έχει βάλει το όνομα της στην ταμπέλα της σχολής της;
«Είναι φόρος τιμής στους ανθρώπους που με δίδαξαν όλα αυτά που εγώ προσπαθώ να διδάξω σήμερα, δηλαδή στον πατέρα και στη μητέρα μου, που ίδρυσαν το δημοτικό σχολείο «Μέ¬λισσα», που πάσχισαν και μάτωσαν για να το φέρουν σε ένα τέτοιο σημείο, ούτως ώστε τα παιδιά τους, η αδελφή μου κι εγώ, να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια, μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Δεν θα μπορούσα ποτέ να καταργήσω το όνομα του, όπως ήταν επί 55 χρόνια, για να βάλω το δικό μου. Όλες οι δραστηριότητες που αυτή τη στιγμή έχουν σχέση με την τέχνη βρίσκονται σε πτωτική τάση. Οι περισσότεροι άνθρωποι, κυρίως οι γονείς, που είναι εύλογη η ανησυχία τους, λένε: «Εδώ δεν έχουμε να φάμε, χάνουμε τις δουλειές μας, θα πας να γίνεις ηθοποιός, που είναι ένα επισφαλές επάγγελμα;» Αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, γιατί πρέπει να σημειώσουμε ότι το θέατρο, την τελευταία 5ετία ειδικά, που η κρίση έχει αρχίσει και διογκώνεται, πηγαίνει πάρα πολύ καλά, υπάρχουν και γίνονται πράγματα, όπου οι νέοι άνθρωποι βρίσκουν δουλειά», καταλήγει.
