Η κρυφή δυστυχία της «τέλειας» ζωής. Υπάρχει μια μορφή δυσφορίας που είναι δύσκολο να εντοπιστεί, όχι επειδή είναι σπάνια, αλλά επειδή κρύβεται πίσω από μια εικόνα φανερής πληρότητας και επιτυχίας. Αυτή η κατάσταση διαφέρει από την κλινική κατάθλιψη: δεν περιλαμβάνει εμφανή κλάματα, ξεσπάσματα ή αποδιοργάνωση.

Αντιθέτως, εκδηλώνεται συχνά σε ανθρώπους που φαίνεται να έχουν «τσεκάρει όλα τα κουτάκια» της ζωής – την ιδανική καριέρα, την υποδειγματική σχέση, δηλώνοντας μάλιστα ευγνωμοσύνη.Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια, κρύβεται μια αδιευκρίνιστη ανησυχία, ένας θαμπός πόνος και μια βαθιά αίσθηση αποσύνδεσης. Το πιο προβληματικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι συχνά δεν έχουν ιδέα ότι συμβαίνει κάτι ή απλώς το παραβλέπουν. Οι βαθιά δυστυχισμένοι, που συνεχίζουν να παίζουν τον ρόλο της επιτυχίας, ζουν ένα είδος βασάνου: δεν μπορούν να καταρρεύσουν, δεν μπορούν να εξηγήσουν, ούτε να ζητήσουν βοήθεια, γιατί η ζωή τους φαίνεται «τέλεια». Γι’ αυτό, τα σημάδια αυτής της κρυφής δυστυχίας είναι λεπτά, αλλά παρόντα σε κάθε πτυχή της συμπεριφοράς τους.

 

Έξι συμπεριφορές που αποκαλύπτουν την άγνωστη δυστυχία

Η ψυχή στέλνει κρυφά σήματα, τα οποία εκδηλώνονται στις ακόλουθες συμπεριφορές:

1. Εμμονή με τη βελτιστοποίηση (Optimization): Δεν πρόκειται για υγιή αυτοβελτίωση, αλλά για μια παθολογική προσκόλληση σε ρουτίνες, productivity hacks και αυτοπειθαρχία που λειτουργεί σαν δεύτερη δουλειά. Η εστίαση είναι στον έλεγχο, όχι στη χαρά. Όταν κάποιος νιώθει εκτός πορείας, αλλά δεν ξέρει τι να αλλάξει, προσκολλάται στον εξωτερικό έλεγχο ως μορφή αντιμετώπισης.
2. Χρόνια αποφυγή της αδράνειας: Ο δυστυχισμένος άνθρωπος που δεν το αντιλαμβάνεται δεν μπορεί να μείνει ποτέ ήρεμος. Γεμίζει κάθε ώρα με «κάτι σημαντικό». Αυτή η υπερδραστηριότητα φαίνεται εντυπωσιακή, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια μορφή αποφυγής. Η ακινησία είναι τρομακτική, γιατί μέσα σε αυτήν μπορεί να εμφανιστεί η άβολη αλήθεια.
3. Ευγενική, αλλά άψυχη κοινωνικότητα: Είναι παρόντες στις κοινωνικές εκδηλώσεις, γελούν και συζητούν στα σωστά σημεία, αλλά λείπει η σπίθα. Οι σχέσεις τους είναι επιφανειακές και θεατρικές. Η πραγματική οικειότητα απαιτεί ειλικρίνεια, κάτι που θα κατέστρεφε τον ρόλο που έχουν υιοθετήσει. Αυτό παρατηρείται συχνά σε μακροχρόνιες σχέσεις όπου η «σταθερότητα» έχει αντικαταστήσει τη ζωντάνια.
4. Αδυναμία έκφρασης πραγματικών επιθυμιών: Όταν ρωτηθούν «Τι πραγματικά θέλεις στη ζωή;», δυσκολεύονται να απαντήσουν. Όχι επειδή είναι τεμπέληδες, αλλά επειδή το να παραδεχτούν ότι θέλουν κάτι νέο σημαίνει ότι πρέπει να παραδεχτούν ότι το παλιό δεν λειτουργεί πια. Γι’ αυτό καταφεύγουν σε αόριστες γενικότητες.
5. Ξαφνικά ξεσπάσματα: Δεν είναι συνεχώς θυμωμένοι, αλλά ένα ασήμαντο γεγονός (π.χ., ένα λάθος στον καφέ, μια καθυστέρηση) τους οδηγεί σε εσωτερική έκρηξη. Δεν είναι το ίδιο το συμβάν που προκαλεί την αντίδραση, αλλά αυτό που αντιπροσωπεύει: ένα σύμβολο του γενικότερου χάους. Αυτές οι αντιδράσεις είναι μικρές ρωγμές στην ψυχραιμία, όπου το σώμα προσπαθεί να φωνάξει αυτό που το στόμα δεν τολμά: «Κάτι δεν πάει καλά».
6. Στιγμές απόλυτης συναισθηματικής απουσίας (κενού): Οι ξαφνικές στιγμές συναισθηματικού κενού ή απόλυτης απάθειας είναι το τελευταίο σήμα κινδύνου. Βλέπουν τον εαυτό τους να κινείται σαν φάντασμα μέσα στη ζωή του, χωρίς καν να είναι πλέον λυπημένοι, αλλά απλώς απόντες. Αυτό σημαίνει ότι ο μηχανισμός άμυνας έχει εξαντληθεί, και η ψυχή δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει να προσποιείται ότι «είναι καλά».