Το ανθρώπινο πρόσωπο πίσω από τον «Greek Freak». Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο σε μια εξομολόγηση ψυχής: Η πίεση της επιτυχίας, η νοσταλγία για την εθνική ομάδα και η συγκίνηση για τον πατέρα του. Σε μια ιδιαίτερα προσωπική και αποκαλυπτική συνέντευξη στον Χάρη Σταύρου για το Sport24, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για τα συναισθήματα και τις σκέψεις που κρύβονται πίσω από τον θρύλο του μπάσκετ. Με ειλικρίνεια, ο «Greek Freak» αναφέρθηκε στην πίεση που νιώθει, τη σημασία της Εθνικής Ελλάδας και την απουσία του πατέρα του.

Το ανθρώπινο πρόσωπο πίσω από τον «Greek Freak»

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο παραδέχτηκε ότι η τεράστια επιτυχία και η πίεση που τη συνοδεύει τον έχουν φέρει πολλές φορές στα όριά του, ακόμη και στο σημείο να σκέφτεται την αποχώρηση.

«H πίεση είναι προνόμιο, αλλά αυτό το έχω καταλάβει από τα 28. Πιο πριν, όταν ήμουνα πιτσιρικάς υπήρχαν στιγμές που πήγαινα στο γήπεδο και δεν ήθελα καν να μπω στο γήπεδο. Τελείωνε το ματς και έλεγα “πάλι καλά τελείωσε το ματς, πάω σπίτι στο παιδί μου, δεν μπορώ άλλο”. Ή μετά από ένα ματς με τους Λέικερς είχα καθίσει με τα παιδιά μου και λέω “παιδιά, δεν μπορώ άλλο να παίξω μπάσκετ”.

Δεν ξέρω, για κάποιο λόγο τώρα έχει γίνει λες και είναι δουλειά. Δεν το χαίρομαι όπως το χαιρόμουνα. Γιατί μπαίνεις σε μια ρουτίνα, δεν είναι ότι το κάνει μόνο το περιβάλλον σου που σίγουρα το περιβάλλον θα το κάνει λες και είναι μια ρουτίνα ότι είναι μια δουλειά, ότι πρέπει κάθε μέρα εσύ να είσαι εκεί, πρέπει κάθε μέρα να είσαι ο Γιάννης ο Αντετοκούμπο και να μπεις στο γήπεδο και να είσαι ο καλύτερος και να βάλεις 30 και να τους πάρεις στις πλάτες σου και να πάρεις το πρωτάθλημα και όλα αυτά.

Σίγουρα το περιβάλλον το κάνει αυτό, αλλά μετά το κάνεις στον εαυτό σου γιατί άμα είσαι perfectionist, και θες πάντα να είσαι από τους καλύτερους, που μπορεί να μην το λέω, αλλά μέσα στο κεφάλι μου το σκέφτομαι».

Το πάθος για την Εθνική και η απουσία του πατέρα

Ο σούπερ σταρ των Μιλγουόκι Μπακς εξήγησε ότι βρίσκει ξανά την αγάπη του για το άθλημα μέσα από την Εθνική ομάδα. «Kαποιες φορές που παίζω στην Εθνική ξαναερωτεύομαι το μπάσκετ, γιατί καταλαβαίνω τι είναι, γιατί το κάνω αυτό το πράγμα», δήλωσε. Μίλησε με συγκίνηση και για τον πατέρα του, Τσαρλς, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή πρόωρα, τονίζοντας πόσο του λείπει αλλά και πόσο περήφανος θα ήταν για όσα έχει καταφέρει η οικογένειά του. «Ναι, o πατέρας μου σίγουρα μου λείπει. Όχι μόνο σε μένα, σε όλη την οικογένειά μου. Σίγουρα ξέρω ότι μας βλέπει από ψηλά και είναι πάρα πολύ περήφανος για ό,τι έχουμε καταφέρει και πώς είμαστε σαν παιδιά και πώς προσέχουμε τη μαμά.

Ήταν και το πρώτο πράγμα που είπε ο Κώστας μετά τη Φινλανδία: ότι ο μπαμπάς, άμα ήταν εδώ και νομίζω το έκανε και στα social media του, ανέβασε ένα story, θα ήταν πάρα πολύ περήφανος και θα ήταν πιο χαρούμενος από όλους μας. Φτιάξαμε ένα ίδρυμα στη μνήμη του πατέρα μου για να βοηθήσουμε κόσμο».

Μια ιστορία επιβίωσης και ευγνωμοσύνης

Ο Γιάννης αναφέρθηκε με ειλικρίνεια και στις δύσκολες στιγμές που βίωσε η οικογένειά του στην Ελλάδα, πριν έρθει η αναγνώριση. «Εγώ είμαι σε αυτή τη θέση επειδή με βοηθήσαν, όχι μόνο εμένα, αλλά και την οικογένειά μου, πάρα πολλά ιδρύματα στα οποία έχει γραφτεί η μητέρα μου και έπαιρνε φρουτόκρεμες, πάνες, τέτοια πράγματα, που θυμάμαι για τον Άλεξ.

Πιο πολύ θυμάμαι τον Άλεξ. Δεν θυμάμαι πολύ για τον Κώστα. Η εκκλησία μάς βοήθησε πάρα πολύ. Πηγαίναμε ας πούμε μετά το σχολείο και μας έδινε πάντα ένα πιάτο φαγητό που τρώγαμε πριν πάμε στην προπόνηση. Ε, χωρίς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα ήμασταν εδώ. Και προσπαθώ να κάνω το ίδιο».