Αντώνης Ρέμος: «Μακάρι να αξιωθούμε να κάνουμε αδελφάκι ή αδελφάκια στην Ελένη»
Σήμερα γιορτάζει η μικρή Ελένη, η 15 μηνών κόρη του Αντώνη Ρέμου και της Υβόννης Μπόσνιακ και φυσικά ο ευτυχής μπαμπάς μόνο τα καλύτερα έχει να πει για τις δύο γυναίκες της ζωής του
Ο τραγουδιστής, αν και μιλάει σπάνια για τα συναισθήματά του, όταν το κάνει, δεν κάνει… εκπτώσεις.
Ο ίδιος, μιλάει στο περιοδικό «DownTown» Κύπρου για την πιο καλή μαμά του κόσμου, την Υβόννη, αποκαλύπτει την πιο όμορφη στιγμή της ημέρας του με την κόρη του και εύχεται να αποκτήσει και άλλα παιδιά με τη γυναίκα της ζωής τοy.
Όσοι σε ξέρουν λένε πως «ο Αντώνης, από τότε που έχει μπει η Υβόννη στη ζωή του, έχει αλλάξει κατά πολύ, έχει ηρεμήσει και είναι πολύ ήπιος». Έχουν δίκιο;
Έτσι δεν γίνεται όταν ανακαλύπτεις τον άνθρωπό σου; Ηρεμείς, όταν νιώθεις ότι δεν αγαπάς άδικα, όταν νιώθεις ότι αγαπιέσαι το ίδιο όπως αγαπάς, όταν έχεις «σπίτι», «οικογένεια». Η Υβόννη είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, και ήσυχη και δραστήρια και πολύ θορυβώδης όταν χρειάζεται, μια υπέροχη μαμά – είναι ένα σπάνιο πλάσμα.
Θα θέλατε να μεγαλώσετε την οικογένειά σας με δύο ή και τρία παιδιά ακόμη;
Αν το θέλει και ο θεός, γιατί όχι; Θα το θέλαμε πολύ και οι δύο, μακάρι να αξιωθούμε να κάνουμε αδελφάκι ή αδελφάκια στην Ελένη.
Τις τελευταίες φορές που μιλήσαμε, αισθανόμουν -και παρά τη μεγάλη αισιοδοξία που σε διακατέχει- πως ήσουν αρκετά πιεσμένος, κυρίως για οικονομικούς λόγους. Τώρα, σε βλέπω ξανά, όπως περίπου ήσουνα και όταν σε πρωτογνώρισα αρχές του 2000. Τι άλλαξε;
Μάλλον θα συνήθισα (γελάει). Δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, απλά άλλαξαν οι προτεραιότητες στη ζωή μου. Και φυσικά είμαι πολύ πιο ευτυχισμένος και έτσι κατά συνέπεια και πιο αισιόδοξος.
Το μεγάλωμα της Ελένης, πόσο διαφοροποίησε τον τρόπο που αντιμετωπίζεις την, ούτως ή άλλως, ζοφερή για όλους μας πραγματικότητα;
Όταν υπάρχει ένα παιδί, αυτόματα γίνεται το κέντρο βαρύτητας στη ζωή σου. Η Ελένη γεμίζει την καθημερινότητά μας με αλήθεια, συγκίνηση, γέλια, αγάπη, τρυφερότητα, είναι το νόημα της ζωής, η αφετηρία και το τέρμα. Όταν έχεις το παιδί σου αγκαλιά, δεν σε νοιάζει τίποτα και όλα σε νοιάζουν.
Εσύ της μαθαίνεις πώς να αντιμετωπίζει τις βασικές της ανάγκες, αλλά και τα πρώτα βήματα στη ζωή. Εκείνη τι μαθαίνει σε σένα;
Μου μαθαίνει τη διαφοροποίηση των προτεραιοτήτων στη ζωή. Αυτό μου μαθαίνει. Πώς είναι να αγαπάς χωρίς όρια.
Είναι διαφορετικό να υπάρχει ένα μωρό στο σπίτι που να ανυπομονείς πότε θα σε φωνάξει «μπαμπά»; Που δεν ζείτε πια μόνοι στο σπίτι, εσύ και η Υβόννη;
Φυσικά και είναι διαφορετικό, όλη η ζωή αλλάζει. Το πρώτο φιλί, η πρώτη λέξη, το πρώτο «μαμά», το πρώτο «μπαμπά»… Φαντάζομαι τι θα πάθω όταν ακούσω «μπαμπά, σε αγαπάω» για πρώτη φορά. Είναι τόσο αλλιώτικος ο κόσμος όλος, όταν γίνεσαι γονιός, αλλάζουν ξαφνικά οι προτεραιότητές σου και το πιο σπουδαίο είναι ότι αυτό γίνεται αυτόματα, δεν το καταλαβαίνεις.
Πώς είναι η Υβόννη με την Ελένη αυτούς τους 15 μήνες;
Η Υβόννη είναι μια υπέροχη μητέρα, αγαπάει, χαϊδεύει, παίζει, φιλάει, προσέχει τα πάντα, τη διατροφή του μωρού, την καθαριότητά της, είναι πάντα δίπλα της και της κρατάει το χέρι. Είναι πολύ γλυκός, ευαίσθητος και ταυτόχρονα συγκροτημένος άνθρωπος η Υβόννη και το αποδεικνύει καθημερινά.
Κάνεις τα πάντα που αφορούν στο μεγάλωμα του παιδιού; Την ταΐζεις, την κοιμίζεις, την αλλάζεις, την φροντίζεις με τον ίδιο τρόπο που το κάνει η μητέρα της;
Φυσικά αν χρειαστεί όλα θα τα κάνω – νομίζω της αρέσει να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Πάντα, όμως, παίζω μαζί της και γελάμε. Είναι η πιο όμορφη στιγμή μας.
Ανυπομονείς που θα τη βλέπεις να μεγαλώνει;
Φυσικά ανυπομονώ, θέλω να τη δω να μεγαλώνει σωστά, να είναι γερή, να είναι χαρούμενη, να μάθει να πατάει στα πόδια της, να με αξιώσει ο θεός να τη δω σε όλες τις στροφές της ζωής της, να σταθώ δίπλα της όπου χρειάζεται, να μπορώ να την καθοδηγώ και να τη συμβουλεύω όποτε το θελήσει.
Τι από αυτά που σου έμαθαν η μητέρα και ο πατέρας σου θες να της μεταδόσεις;
Να είναι καλός άνθρωπος, να μάθει να διεκδικεί ό,τι πραγματικά θέλει στη ζωή της, να έχει καλή ψυχή, να πατάει στη γη και να μάθει να κοπιάζει για να κερδίζει. Τίποτα στη ζωή δεν χαρίζεται.
Πότε κατάλαβες πραγματικά πρώτη φορά πως είσαι πατέρας, Αντώνη; Πότε έγινε το κλικ και συνειδητοποίησες πως είσαι υπεύθυνος για ένα ακόμη άτομο στη ζωή σου;
Την πρώτη στιγμή που αντίκρισα αυτό το πλασματάκι στο μαιευτήριο από τη μία, και καθημερινά από την άλλη. Η συνειδητοποίηση έρχεται νομίζω σταδιακά τους πρώτους μήνες.
Η μεγάλη αυτή αλλαγή στη ζωή σου σε κάνει να είσαι περισσότερο ευαισθητοποιημένος και σε σχέση με ανθρώπους που αυτή τη στιγμή έχουν μεγαλύτερη ανάγκη βοήθειας;
Είμαι πάντα ευαισθητοποιημένος απέναντι στους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια.
