Συγκλονίζει η Τάσος Χαλκιάς: “Συνηθίσαμε και ζούμε πια μαζί με το τέρας”. Είναι πραγματικός αγωνιστής της ζωής και της τέχνης. Ο Τάσος Χαλκιάς δεν χρειάζεται συστάσεις. Αρκούν τα 53 χρόνια που υπηρετεί με πάθος και ήθος το θέατρο, έχοντας παίξει σπουδαίους ρόλους, ενώ και στην τηλεόραση μετράει πάρα πολλές επιτυχίες, κερδίζοντας την αγάπη του κόσμου. Εκείνο όμως που τον διακρίνει περισσότερο είναι η ευθύτητα και η τόλμη του στο να εκφράζει -ακόμα και όταν ήταν νεαρός ηθοποιός– την άποψή του με γλώσσα που… κόβει σαν μαχαίρι, εκεί που πρέπει. Δεν φοβάται να μιλήσει και γι’ αυτά που τον ενοχλούν και τον θυμώνουν.

Συγκλονίζει η Τάσος Χαλκιάς: “Συνηθίσαμε και ζούμε πια μαζί με το τέρας”

Σε μια συνέντευξη-χείμαρρο στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» άφησε να… ξεχειλίσει η οργή του για την Ελλάδα και τους «λειποφαγάκηδες» πολιτικούς, την εργατιά που πληγώνεται, το ζοφερό μέλλον, τα social media και για κάποιους ξενόφερτους «μεγάλους» σκηνοθέτες, τους οποίους αποκάλεσε «αδιάβαστους και άχρηστους», γιατί «πετσοκόβουν» τις αρχαίες τραγωδίες ελέω των καλλιτεχνικών ιθυνόντων.

«O παππούς έχει πίεση», αλλά παραμένει πολύ δραστήριος. Στο έργο είναι αναρχικός, παρόλο που έχει άνοια. Ο Τάσος δεν ξέρω αν έχει πίεση, αλλά γυρίζει πάλι όλη την Ελλάδα, με αυτή την υπέροχη κωμωδία της Δήμητρας Παπαδοπούλου, που κάνει μεγάλη επιτυχία.

Κι εγώ έχω πίεση με τόσα που ζούμε αριστερά-δεξιά. Την πίεση δεν την έχει μόνο ο θεατρικός φοβερός παππούς που ερμηνεύω, αλλά σίγουρα την έχει και η κοινωνία μας και κάθε άνθρωπος σήμερα. Η πίεση είναι κάτι που μας ασκείται τα τελευταία… 20, 30, 40, 50, 60, 100 χρόνια πάρα πολύ έντονα και καλά κρατεί. Φαίνεται όμως ότι την αντέχουμε, γιατί η διαμαρτυρία είναι από ισχνή έως ανύπαρκτη, οπότε μάλλον την έχουμε συνηθίσει. Φτάσαμε, δηλαδή, σε αυτό το περίφημο που είχε πει κάποτε ο σπουδαίος Μάνος Χατζιδάκις, ότι «αλίμονό σου αν συνηθίσεις να ζεις με το τέρας». Εμείς μάλλον συνηθίσαμε και ζούμε πια μαζί με το τέρας!

Είσαι πολύ ενεργός στα social media και επικοινωνείς τις απόψεις σου. Είσαι αιχμηρός -πάντα ήσουν-, πόσω μάλλον τώρα που έχεις κάνει μια σπουδαία καριέρα 53 χρόνων στο θέατρο. Μιλάς, αντιδράς, οργίζεσαι για τα κακώς κείμενα. Τι ελπίζεις από τον κόσμο; Για την Ελλάδα;

Θα σου απαντήσω με τη φράση του Νίκου Καζαντζάκη «δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Πολύ απλά γιατί όχι μόνο το πιστεύω αυτό, επειδή το διάβασα στα παιδικά μου χρόνια και το υιοθετώ ακόμα και τώρα, αλλά γιατί, αν και είμαι ένας από τους πλέον αισιόδοξους ανθρώπους, κι αυτό που θα σου πω τώρα δεν κρύβει καθόλου απαισιοδοξία, πιστεύω ότι η αισιοδοξία δεν είναι αρκετή. Μόνο όσοι έχουν τον αγώνα μέσα τους θα μπορέσουν να επιβιώσουν από αυτή τη λαίλαπα της άρνησης και της μετριότητας που υπάρχει γύρω μας και θα βγουν αλώβητοι σε κάποια άλλη εποχή, αν την προλάβουν. Αν είναι της ηλικίας μου, είναι βέβαιο ότι δεν θα την προλάβουν, αλλά κάποιοι πενηντάρηδες, εξηντάρηδες θα την προλάβουν. Από κει και πέρα, τι εννοώ με αυτά που σου λέω. Δεν υπάρχουν άνθρωποι από αυτούς που διοικούν αυτόν τον τόπο που να τον αγαπούν. Κανένας τους, από οποιοδήποτε κόμμα ή κομματικό μηχανισμό ή τάχα μου ιδεολογική εφόρμηση απ’ όπου κι αν προέρχονται. Είναι όλοι «λειποφαγάκηδες». Τρώνε, τρώνε αλλά πάντα τούς λείπει το φαΐ. Δεν χορταίνουν με τίποτα. Υπάρχει πάρα πολύς πλούτος στην Ελλάδα, απλώς είναι εντελώς λάθος κατανεμημένος, γι’ αυτόν το λόγο τον χαίρονται οι λίγοι και υποφέρουν οι πολλοί. Αυτό δεν βλέπω να διορθώνεται ποτέ, διότι υπάρχει δήθεν μια αριστερή αντίσταση και αντιπολιτευόμενη κατάσταση εντελώς μετριοτάτου αναστήματος. Δεν υπάρχουν ηγέτες. Ο τελευταίος ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Από κει και πέρα αναζητάμε κάποιες προσωπικότητες οι οποίες θα είχαν το σθένος να πάνε την Ελλάδα μπροστά. Δεν υπάρχουν αυτές οι προσωπικότητες και αναζητάμε μεσοβέζικες λύσεις. Συνεργάζεται η αριστερά με τη δεξιά για να κάνει κυβέρνηση, κάνει αυτοδυναμία η κεντροδεξιά και νομίζει ότι… έχει πιάσει τον Πάπα από εκεί που δεν τον πιάνει κανείς. Δεν συμβαίνει τίποτα που να μου εμπνέει αισιοδοξία για το μέλλον της Ελλάδας. Το μέλλον της Ελλάδας σηματοδοτεί αυτόματα και το μέλλον των Ελλήνων. Διότι η εκπαίδευση είναι αυτή που γεννάει ένα έθνος καλύτερο από το προηγούμενο. Όμως, η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι μηδενικού βαθμού, αλλά και πολύ προπαγανδιστική για τα καλώς κείμενα που έχουμε τώρα: «Μη μιλάτε, έχουμε κάποια κεκτημένα, φανταστείτε να μην τα είχαμε κι αυτά». Δηλαδή, πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι που μας αφήνουν να αναπνέουμε τον αέρα! Με αυτή την έννοια, λοιπόν, δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένος και αισιόδοξος, ούτε για το μέλλον των Ελλήνων ούτε για το μέλλον του έθνους και της χώρας όπου κατοικούμε. Κι αυτό γιατί την κατοικούν ανίκανοι έως και προδότες του έθνους. Το έθνος μπορεί να το προδώσει κάποιος με πάρα πολλούς τρόπους. Αυτοί τους ξέρουν όλους. Χρησιμοποιούν τάχα μου τους πλέον ανώδυνους. Για παράδειγμα, τώρα έχουμε ένα τεράστιο σκάνδαλο που λέγεται ΟΠΕΚΕΠΕ, ξαφνικά συλλάβανε την Ειρήνη Μουρτζούκου. Χ@@@@κε η φοράδα στο αλώνι. Είναι ντροπή, αίσχος. «Αἰδώς, Ἀργεῖοι».

Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!