Ποιος είναι ο μπόμπιρας της φωτογραφίας;
Ποιος είναι ο μπόμπιρας της φωτογραφίας; Η δύσκολη εφηβεία, η συγκινητική επιστροφή στις ρίζες και η στροφή στην υποκριτική
Ποιος είναι ο μπόμπιρας της φωτογραφίας; Γεννήθηκε στην Αμμόχωστο της Κύπρου στις 26 Οκτωβρίου του 1970. Η ζωή του πήρε μια απρόσμενη τροπή όταν, σε ηλικία μόλις εννέα ετών, μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αλεξανδρούπολη. Σε συνέντευξή του, ο ηθοποιός έχει αποκαλύψει την έντονη νοσταλγία που ένιωθε για την Κύπρο κατά τα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα: «Μεγάλωσα με τους γονείς μου στην Ελλάδα, αλλά οι παππούδες, οι θείοι και το σόι μου είναι στην Κύπρο. Η Κύπρος μού έλειψε πολύ, αν και πήγαινα τα καλοκαίρια – ακόμα με θυμάμαι να παίζω στην ασβεστωμένη αυλή της γιαγιάς με τους φίλους μου. Στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο εύκολο αυτό… Έχω έντονες αναμνήσεις από την Κύπρο!».
Ποιος είναι ο μπόμπιρας της φωτογραφίας;
Η πιο συγκινητική εμπειρία της ζωής του ήρθε αργότερα, όταν επισκέφτηκε το πατρικό του σπίτι στην Αμμόχωστο, στο Βαρώσι, μια περιοχή που παραμένει κλειστή και εγκαταλελειμμένη μετά την τουρκική εισβολή. «Μεγάλος πια πήγα στο πατρικό μας, στην Αμμόχωστο, στο Βαρώσι. Τι να σου πω… Ίσως η πιο συγκινητική εμπειρία της ζωής μου! Όταν πήγα πρώτη φορά, ήμουν μεγάλος. Είχα, μάλιστα, οπλίσει τον εαυτό μου με αυτοσυγκράτηση κι έλεγα πως δεν θα κλάψω. Είδα τα συρματοπλέγματα, το σπίτι, τα πάντα. Λίγο πιο δίπλα ήταν η παραλία που κάναμε μπάνιο. Επειδή ήταν καλοκαίρι, είπα να κάνω μια βουτιά… Όταν βούτηξα στη θάλασσα του Βαρωσιού, έβαλα τα κλάματα! Ξέσπασαν μέσα μου όλες οι αναμνήσεις», έχει εξομολογηθεί.
Παρόλο που ο Μιχάλης Μαρίνος σπούδασε αρχικά στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ), η καρδιά του τον οδήγησε σε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο: αυτόν της υποκριτικής. Για τα παιδικά του χρόνια έχει πει: «Δεν μεγάλωσα με αυστηρότητα, αλλά με κανόνες και πολλή αγάπη. Υπήρχε πάντα μια ισορροπία ανάμεσα στους κανόνες και εμπιστοσύνη από την πλευρά των γονιών μου στη διαχείριση της ελευθερίας μου. Και μπορώ να πω πως είχα αρκετή. Ωστόσο, μέχρι τα 18 μου, που έφυγα από σπίτι για σπουδές, ήμουν ένα κλειστό και συνεσταλμένο παιδί. Πέρασα την εφηβεία μου πολύ αργότερα, μετά τα 18, στα 20-25 και στα 30. Ίσως ακόμη περνάω μια εφηβεία γιατί ξεκίνησε αργά. Βρέθηκα από μια κλειστή κοινωνία σε μια μεγάλη πόλη. Ίσως έφτασα στο άλλο άκρο, μέχρι να ισορροπήσω και να βάλω μια τάξη. Στην καθυστερημένη εφηβεία μου, θυμάμαι πολλές φόρες να ξενυχτάω μέχρι το πρωί, να είμαι σε ένα μπαρ και να πηγαίνω σχεδόν άυπνος στη σχολή. Αυτό τώρα, αν μου το έλεγαν, δεν θα το έκανα με τίποτα».
