Περικλής Αλμπάνης: Έφτασα στα όρια της παράνοιας
Περικλής Αλμπάνης: Έφτασα στα όρια της παράνοιας. Ένιωθα μια βοή στο κεφάλι μου και ότι δεν μπορούσα να ανασάνω, αποκαλύπτει ο ηθοποιός
Περικλής Αλμπάνης: Έφτασα στα όρια της παράνοιας. Στην τηλεόραση κάνει τον κόσμο να γελάει. Στο θέατρο, εδώ και 43 χρόνια που το υπηρετεί με πολλή αγάπη, προτιμάει το δράμα, έχοντας παίξει σημαντικούς ρόλους. Στο δρόμο, ακόμα του φωνάζουν «γεια σου, αστυνόμε Μπάμπη Μπάμπουρα», από το ρόλο του στην τηλεοπτική σειρά «Κωνσταντίνου και Ελένης», ή του λένε ατάκες του Ιούλιου, του ήρωα που έπαιξε στο «Εκείνες κι εγώ», ενώ τον αποκαλούν και «πάτερ Φανούριο», από τους «Φόνους στο Καμπαναριό».
Περικλής Αλμπάνης: Έφτασα στα όρια της παράνοιας
Ο Περικλής Αλμπάνης είναι γαλήνιος, παρόλο που έχει περάσει πολλές μεγάλες δυσκολίες στη ζωή του και έχει δείξει τεράστια δύναμη. Πάλεψε και νίκησε. Για όλα μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» με μια απίστευτη ηρεμία και καλοσύνη, με συγκίνηση αλλά και ανθρωπιά. Αναφέρθηκε στις δύσκολες στιγμές του, σε όσα τον πλήγωσαν και τον πληγώνουν, σε καθετί που τον σημάδεψε, καλό ή κακό, που τον έκανε να προχωρήσει πιο δυνατός. Σε μια συνέντευξη ψυχής, μας μίλησε για τραγικές απώλειες, φόβους, σκοτάδια και φως, πολύ… μεταφυσικό φως και θαύματα ζωής.
Το 2011, είχες κι άλλη απώλεια. Έχασες τον αδελφό σου.
Ναι, άλλη μεγάλη στενοχώρια. Ο αδελφός μου ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ για πέντε χρόνια από τον καρκίνο. Πονούσε πάρα πολύ.
Πέρασες και πολλή φτώχεια. Έκανες αρκετές δουλειές.
Στα δεκατέσσερά μου δούλευα στις οικοδομές. Πρώτα μπογιατζής, μετά έβαζα πλακάκια. Και στη δραματική σχολή αργότερα στην Αθήνα δούλευα μέχρι που πήγα, το 1982, στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καλαμάτας. Όλα αυτά όμως μου έδωσαν πολλή δύναμη. Ήθελα να ξεφύγω από τη φτώχεια. Ήθελα να σπουδάσω, γι’ αυτό και πήγα νυχτερινό γυμνάσιο και το πρωί δούλευα. Ήθελα να κάνω το όνειρο που είχα από παιδί πραγματικότητα. Από πιτσιρικάς είχα αποφασίσει ότι θέλω να γίνω ηθοποιός.
Όλη αυτή η φοβία του θανάτου σού δημιούργησε ψυχολογικό πρόβλημα;
Τεράστιο. Ξαφνικά το 1991 σηκώθηκα από το κρεβάτι και δεν είχα τη δύναμη να περπατήσω. Ένιωθα μια βοή στο κεφάλι μου και ότι δεν μπορούσα να ανασάνω. Η μητέρα μου δεν το έμαθε ποτέ, αλλά πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο. Έπαθα μεγάλη κατάθλιψη, έφτασα στα όρια της παράνοιας. Τότε ήμουν παντρεμένος και είχαμε και το δεύτερο παιδί μας. Το πέρασα όλο αυτό με τη βοήθεια της συζύγου μου Ειρήνης, με την οποία είμαστε 45 χρόνια μαζί και είναι βράχος δίπλα μου.
Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.
