Δημήτρης Μακαλιάς: «Ο φόβος του θανάτου είναι το βασικό μου σκοτάδι»
Δημήτρης Μακαλιάς: «Ο φόβος του θανάτου είναι το βασικό μου σκοτάδι». Ο ηθοποιός μιλά για την απώλεια του αδελφού του, τη διαχείριση του πένθους και τα «restart» της zωής του
Ο Δημήτρης Μακαλιάς εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια τον βαθύ φόβο του για τον θάνατο, χαρακτηρίζοντάς τον ως το «βασικό του σκοτάδι»:
«Όσο μεγαλώνω έχουν τον φόβο του θανάτου. Θεωρώ ότι αυτό είναι το βασικό μου σκοτάδι που απεχθάνομαι, δε θέλω καθόλου. Ο θάνατος γενικά δε μ’ αρέσει. Προσπαθώ όμως να έρχομαι πιο κοντά του. Ξέρεις σιγά σιγά να ξαναπάω σε κηδείες, γιατί για χρόνια δεν ήθελα να πηγαίνω σε κηδείες. Να παρακολουθώ, να δω την κηδεία του Πάπα, ξέρω για κάποιο περίεργο λόγο. Αλλά δεν… Δεν ηρεμώ. Με φοβίζει.»
Αυτή η προσπάθεια να «συνηθίσει» την ιδέα του θανάτου, ακόμα και παρακολουθώντας τηλεοπτικά γεγονότα όπως η κηδεία του Πάπα, υπογραμμίζει το μέγεθος της εσωτερικής του πάλης. Ο φόβος του δεν είναι απλώς υπαρξιακός, αλλά έχει βαθιές ρίζες σε ένα προσωπικό τραύμα.
Ο ηθοποιός αναφέρθηκε στην απώλεια του αδελφού του σε μικρή ηλικία, ένα γεγονός που τον σημάδεψε ανεξίτηλα, καθώς βίωσε τον ανείπωτο πόνο των γονιών του:
«Επειδή έχω χάσει εν τω μεταξύ και τον αδερφό μου, σε μικρή ηλικία, όπου έζησα δύο γονείς να χάνουν ένα παιδί. Ήμουν 27, 28 ετών. Και λέω, ξέρεις τι με φοβίζει τώρα, μη συμβεί τίποτα στη ζωή μου τέτοιο. Αυτό εγώ δεν θα το παλέψω. Δηλαδή ξαφνικά αρχίζω και καταλαβαίνω και λέω, τι ήρωες αυτοί οι γονείς μου. Τι κάνανε, πώς επιβίωσαν, πώς συνέχισαν; Δηλαδή όταν το σκοτάδι είναι τόσο βαθύ, αυτή η μαύρη τρύπα του, φοβάμαι μη με ρουφήξει.»
Αυτή η συγκλονιστική εμπειρία, το να βλέπει τους γονείς του να προσπαθούν να επιβιώσουν μετά από μια τέτοια τραγωδία, τον έκανε να συνειδητοποιήσει την τεράστια δύναμη και ανθεκτικότητά τους. Ο ίδιος εκφράζει τον φόβο ότι μια παρόμοια «μαύρη τρύπα» θα τον ρουφήξει, δείχνοντας την ένταση του ψυχικού του αγώνα.
Ο Δημήτρης Μακαλιάς, ως άτομο που του αρέσει να ελέγχει τις καταστάσεις (όπως τονίζει, «είμαι Παρθένος και θέλω όλα τα πράγματα να είσαι στη θέση του σε τάξη να μπορώ να τα ελέγξω»), βρίσκει τον θάνατο ως τη μόνη πτυχή της ζωής που δεν μπορεί να τιθασεύσει. Αυτό τον τρομάζει, αν και δεν τον καθιστά δυσλειτουργικό:
«Οπότε αυτό είναι ένα σημείο, το οποίο με τρομάζει. Όχι όμως να με κάνει δυσλειτουργικό, να είμαι όλη την ώρα μην αυτό, μη το άλλο. Αλλά είναι σαν κάτι που λες, εδώ είναι, απλά δεν χτυπάει την πόρτα ακόμα. Αλλά είναι δίπλα στην πόρτα. Αρκεί να κάνει ένα παπ και να μου τη χτυπήσει. Αυτό το παπ που δεν μπορώ να το ελέγξω, γιατί έχω και αυτό το πρόβλημα, μου αρέσει να ελέγχω τα πράγματα. Είμαι Παρθένος και θέλω όλα τα πράγματα να είσαι στη θέση του σε τάξη να μπορώ να τα ελέγξω. Αυτό είναι το μόνο που δεν μπορώ να ελέγξω.»
Αυτή η παραδοχή αποκαλύπτει την ανθρώπινη ανάγκη για ασφάλεια και την αδυναμία μας μπροστά στο αναπόφευκτο.
Ο Μακαλιάς μίλησε και για τα «restart» στη ζωή του, στιγμές που αναγκάστηκε να επανεκκινήσει, να αλλάξει ρυθμούς και προτεραιότητες. Η διαδικασία αυτή δεν είναι εύκολη, όπως περιγράφει:
«Σε κάποια πράγματα, στην αρχή το restart είναι πολύ έντονο. Αλλάζουν δηλαδή δομικά τα πράγματα. Αλλάζει ο ρυθμός της ζωής. Αλλάζει η αντιμετώπιση στα πράγματα. Οι προτεραιότητες. Εντάξει, στην αρχή περνάς μια κρίση. Πολύ έντονη. Τάσεις αυτοκτονίας. Στην αρχή δεν ήξερα αν μπορούσα να το χειριστώ. Στην αρχή με γέλιο και με ηρεμία. Μετά ήρθε η τρικυμία. Μετά να ηρεμήσω. Ξαναμπήκα στο ρυθμό πολύ αργά.»
