Ο Μπουκουράν και το παράπονό του
Ο Μπουκουράν και το παράπονό του. Η εξομολόγηση του ηθοποιού Κώστα Καζάκα για τα φτωχικά παιδικά του χρόνια
Ο Μπουκουράν και το παράπονό του . Είναι ο ευαίσθητος, ερωτευμένος Αλβανός Μπουκουράν στους «Συμπέθερους απ’ τα Τίρανα», αλλά και ο άτακτος, τσαχπίνης Ζαχαρίας στην τηλεοπτική σειρά «VIΠ Καλά Γεράματα». Ο Κώστας Καζάκας, έπειτα από πολλά χρόνια στο θέατρο, χρειάστηκε μόνο έναν τηλεοπτικό ρόλο για να γίνει γνωστός στο κοινό, αλλά και viral στα social media.
Ο Μπουκουράν και το παράπονό του
Ο ηθοποιός είναι γεμάτος καλοσύνη και αγάπη, με πολύ χιούμορ και μεράκι σε ό,τι κάνει. Για όλα μίλησε στην «ΟΝ Time Σαββατοκύριακο»: Για τη δημοσιότητα που άργησε να έρθει στην Ελλάδα, αλλά τον… ακολούθησε στην Κύπρο, όπου έγινε αμέσως δημοφιλής, τις δύσκολες και τις ωραίες στιγμές του, τις ανασφάλειές του και τις κρίσεις πανικού, που λίγο έλειψε να τον κάνουν να το… βάλει στα πόδια! Ακόμα, μας αποκάλυψε γιατί… αθωώνει αυτούς που τον έχουν πληγώσει, αλλά και την πρώτη θεατρική συνεργασία του με τον ηθοποιό γιο του, που δρέπει δάφνες στην Κύπρο, καθώς το χειμώνα θα παίξουν στην Αθήνα, στο σπουδαίο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο».
Περάσατε πολύ φτωχικά χρόνια, ο πατέρας σας ήταν ψαράς στην ιχθυόσκαλα του Κερατσινίου και μετά είχε δική του βάρκα, την οποία ονόμασε «Κωνσταντίνος».
Δεν πεινάσαμε, αλλά είχα μερικά απωθημένα. Θυμάμαι, όταν πήγαινα στη θάλασσα, τα άλλα παιδάκια απολάμβαναν τη ζεστή τυρόπιτα που τους αγόραζαν οι γονείς τους από τον τυροπιτά, ενώ εγώ έτρωγα το βραστό αυγό, την ντομάτα, το αγγουράκι και τη φετούλα που είχε φέρει η μαμά μου από το σπίτι. Και τότε έλεγα: «Γιατί να μη φάω κι εγώ τυρόπιτα;». Ήμασταν τέσσερα αδέλφια, ο Ηλίας, η Σοφία, η Έφη και τελευταίος εγώ, δεν μας έλειψαν τα απαραίτητα, αλλά δεν είχαμε τίποτα παραπάνω. Είχα επτά χρόνια διαφορά από την αδελφή μου, οπότε δεν πέρασα τις κακουχίες που βίωσαν τα αδέλφια μου, που έζησαν και τους σεισμούς του Βόλου. Τότε γκρεμιστήκανε τα πάντα, μένανε σε παράγκες και δεν είχαν ηλεκτρικό. Φωτίζονταν με φαναράκια. Το ηλεκτρικό μπήκε το 1963, που μετακόμισαν σε σπίτι της Εργατικής Κατοικίας και γεννήθηκα εγώ. Αλλά και τότε ήταν δύσκολα.
Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός, ενώ πήγατε στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων;
Από παιδάκι ήμουν συνεσταλμένος και ντρεπόμουν. Όμως, θυμάμαι ότι μάζευα τα παιδιά και έστηνα θεατράκια στην αυλή μας. Έκανα σκηνές από ταινίες και πάντα ήθελα να πεθαίνω στο τέλος! Να κάνω grand finale! Ήθελα να εντυπωσιάζω τους φίλους μου. Όλοι στη γειτονιά τής το έλεγαν της μάνας μου ότι θα γίνω θεατρίνος. Εγώ, αν και ήξερα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, αποφάσισα να κάνω το χατίρι του πατέρα μου. Κι έδωσα εξετάσεις για ανθυποπλοίαρχος. Ο πατέρας μου είχε περάσει πάρα πολύ δύσκολα από οκτώ χρονών μέσα στα ψαροκάικα και ήθελε το καλύτερο για το γιο του. Ονειρευόταν να γίνω καπετάνιος. Το προσπάθησα, αλλά στα μισά τα παράτησα για να σπουδάσω υποκριτική.
Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.
