Η πληγή της Δανάης Μπάρκα: «Άφησα το χέρι του για λίγα λεπτά κι εκείνος με άφησε για πάντα…». Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τη στιγμή που η Δανάη Μπάρκα βίωσε μια από τις πιο οδυνηρές απώλειες στη ζωή της: τον θάνατο του αγαπημένου της παππού. Μια ημέρα που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη της και την οποία τιμά κάθε χρόνο με έναν ιδιαίτερα συγκινητικό τρόπο.

Η πληγή της Δανάης Μπάρκα: «Άφησα το χέρι του για λίγα λεπτά κι εκείνος με άφησε για πάντα…»

Η γνωστή παρουσιάστρια και ηθοποιός, σε μια βαθιά προσωπική ανάρτηση στο Instagram, μοιράστηκε τις αναμνήσεις και τα συναισθήματά της, δίνοντας μια σπάνια ματιά στην ανθρώπινη πλευρά της.

Η Δανάη αποκάλυψε πως, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, πηγαίνει στη γιαγιά της, περνώντας μαζί την ημέρα, αναβιώνοντας πολύτιμες στιγμές από τον αγαπημένο τους άνθρωπο. Η ανάρτησή της ήταν ένα σπαρακτικό χρονικό των τελευταίων ημερών του παππού της, γεμάτο πόνο, αγωνία, αλλά και απέραντη αγάπη.

“Σαν σήμερα πριν 10 χρόνια άφησα το χέρι του για λίγα λεπτά κι εκείνος με άφησε για πάντα.” Αυτή η φράση, εναρκτήρια της ανάρτησης, αρκεί για να μεταφέρει το μέγεθος της απώλειας. Η Δανάη περιέγραψε τους τρεις δύσκολους μήνες που πέρασαν στα νοσοκομεία, υπογραμμίζοντας την αγωνία και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ασθενείς, γιατροί και νοσηλευτές. “Δύσκολο. Αν δεν έχεις μείνει σε νοσοκομείο,δεν ξέρεις τι περνάνε ασθενείς,γιατροί και νοσηλευτές. Αγωνίες, εντάσεις, πόνο.”

Η σχέση της με τους νοσηλευτές είχε γίνει πλέον οικογενειακή. “Με τους νοσοκόμους είχαμε γίνει πλέον οικογένεια. Κοιμόμουν εκεί στο δίπλα κρεβάτι κι όταν τον έπαιρνε ο ύπνος πήγαινα στο δίπλα δωμάτιο που ήταν η κυρία Μυρσίνη -μια υπέροχη γιαγιούλα απ την Λέσβο -και κάναμε παρέα μέχρι το πρωί που ξεκινούσαν οι ενέσεις.” Μια λεπτομέρεια που αναδεικνύει την ανθρώπινη επαφή ακόμα και μέσα στο δύσκολο περιβάλλον ενός νοσοκομείου.

Η στιγμή του τέλους περιγράφεται με ανατριχιαστική λεπτομέρεια και ωμότητα. “Εκείνο το πρωί,Τετάρτη ήταν, μας είπαν ότι κάπως βυθίστηκε και δεν έχει τα πάνω του. Ήμουν στη δίπλα καρέκλα και κρατούσα το χεράκι του και του έλεγα ο,τι μπορούσα να σκεφτώ πως θα ήθελε να ακούσει. Ήρθε ο κολλητός μου και του λέω πάμε να πάρουμε από κάτω έναν καφέ; Κατεβαίνουμε και επιστρέφουμε σε 10 λεπτά ακριβώς.” Μια φαινομενικά απλή κίνηση που έμελλε να αλλάξει τα πάντα.

Η επιστροφή στο δωμάτιο ήταν σοκαριστική. “Δε θα ξεχάσω ποτέ την μισάνοιχτη πόρτα και το παραβάν που υπήρχε μπροστά στον παππού μου. Δε θα ξεχάσω την φράση «καλύτερα να μην μπεις» και μετά τίποτα.” Μια φράση, μια εικόνα, που σημάδεψε για πάντα τη Δανάη. “Αυτό ήταν.”

Η περιγραφή του παππού της είναι γεμάτη τρυφερότητα και αναδεικνύει τον καθοριστικό του ρόλο στη ζωή της. “Ο παππούς μου, που μικρή με έκανε κάθε μέρα βόλτες απ το χέρι σε όλο το Περιστέρι, που με πήγαινε στις πλατείες και ξεχνούσαμε να γυρίσουμε, που μου έλεγε παραμύθια να κοιμηθώ, που με ξυπνούσε το πρωί με χυμό φρέσκο, που βλέπαμε ταινίες με καουμπόηδες που του άρεσαν και κοιμόμασταν στον καναπέ μαζί. Ο παππούς μου που μόλις έμπαινα σπίτι φώναζε «ήρθε η ποντικω μου επιτέλους» και πηγαίναμε αμέσως για παγωτό. Ο παππούς μου που δεν υπήρχε άνθρωπος να μην τον αγαπούσε κι εκείνος το ίδιο. Ο παππούς μου είχε φύγει εκείνη την απαίσια Τέταρτη.”

Η μνήμη του παππού παραμένει ζωντανή κάθε χρόνο. “Από τότε κάθε χρόνο τέτοια μέρα είμαι πάντα στη γιαγιά μου. Παίρνουμε λουλούδια,θυμόμαστε ιστορίες, τραγουδάμε, αγκαλιαζόμαστε και λέμε πόσο αγαπάμε τον παππού.” Ωστόσο, η απουσία του είναι αισθητή παντού. “Η γιαγιά δεν είναι η ίδια μετά τον παππού. Το σπίτι δεν είναι ίδιο μετά τον παππού. Τίποτα δεν είναι ίδιο εκεί εκτός από ένα και σημαντικό. Η αγάπη που «μυρίζει» ο χώρος. Η αγάπη που υπάρχει στο δέρμα της γιαγιάς μου όταν την ακουμπάω. Αυτό είναι εκεί και θα είναι πάντα.”

Η Δανάη Μπάρκα κλείνει την εξομολόγησή της με μια υπόσχεση: “Θα κλείνω τα μάτια μου και θα σκέφτομαι το αίσθημα ασφάλειας, φροντίδας, ξεγνοιασιάς που είχα πάντα στην αγκαλιά του. Και με αυτό θα κυλάει η ζωή…” Μια συγκινητική δήλωση αγάπης και αιώνιας μνήμης. “Παππού μου, σε σκεφτόμαστε. Σε αγαπάμε. Και της λείπεις τόσο πολύ!”