Χίλντα Ηλιοπούλου: Βίωσα και εγώ σεξουαλική παρενόχληση!
Χίλντα Ηλιοπούλου: Βίωσα και εγώ σεξουαλική παρενόχληση! Η ηθοποιός ανασύρει μνήμες που της «ματώνουν» την ψυχή
«Κουβαλάει» ένα όνομα βαρύ, με μεγάλη ιστορία, γεμάτο φως, αγάπη, δόξα, ευγένεια και πολιτισμό. Έχει καταφέρει να το τιμήσει με το σεμνό χαρακτήρα της και τη δουλειά της. Η Χίλντα Ηλιοπούλου, κόρη του σπουδαίου ηθοποιού Ντίνου Ηλιόπουλου, είναι χαμηλών τόνων και διαθέτει την ευγένεια του πατέρα της. Είναι ευαίσθητη, ειλικρινής και δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από ηθοποιός. Έχει «μπολιαστεί» με τις αξίες και τα ταλέντα των παλιών ηθοποιών, ταλέντο κι αυτή από μικρή, όταν ο πατέρας της την «έκρυβε» στα σκηνικά, όπου κατάλαβε πως η σκηνή είναι κάτι μαγικό. Αυτή τη… μαγεία ακολούθησε και η ίδια, σαν κάτι φυσικό. Για όλα μίλησε η Χίλντα Ηλιοπούλου στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο», ανασύροντας μνήμες που χαϊδεύουν αλλά και «ματώνουν» την ψυχή της. Καλλιτέχνιδα από κούνια, έκανε αυτό που λέει η καρδιά της, αποφάσισε να πάρει… αποστάσεις όταν χρειάστηκε και κατάφερε να αντισταθεί σε καθετί φθηνό. Μας αποκάλυψε το λόγο που για χρόνια έφυγε από το θεατρικό χώρο, τον οποίο αγάπησε από παιδί, αναφέρθηκε στο #ΜeToo και τις δικές της εμπειρίες, στην ψυχοθεραπεία, που τη βοήθησε, και στη στιγμή που τα δάκρυα κυλούσαν σαν ποτάμι στα μάγουλά της πάνω στη σκηνή…
Γίνεται πολύς λόγος τελευταία για το #MeToo, πέρασες κάτι τέτοιο στο θέατρο;
Έχω ζήσει κι εγώ διάφορα πράγματα, όμως από τη στιγμή που δεν έχω αναφερθεί συγκεκριμένα, δεν θέλω να το κάνω. Θα πω όμως ότι, όπως σε όλα τα επαγγέλματα, πόσω μάλλον στο δικό μας, το ξέρουμε πλέον πολύ καλά ότι υπάρχουν πολλές δυσκολίες. Έχω ζήσει δύσκολα πράγματα που τότε αντιμετωπίζονταν διαφορετικά γιατί δεν τα βγάζαμε προς τα έξω. Μας έλεγαν ότι έτσι είναι τα πράγματα σε αυτή τη δουλειά, και οι φωνές και όλα τα… πεσίματα, ας πούμε, δεν ήμουν πολύ άνετα, σίγουρα έπαιξε και αυτό μεγάλο ρόλο.
Δηλαδή, βίωσες σεξουαλική παρενόχληση, αυτό που είπες εσύ… πέσιμο;
Ναι. Μην ξεχνάς ότι εμείς ήμασταν εικοσάρηδες στη δεκαετία του ’90 και τότε τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά με τις συμπεριφορές αυτές. Τα κορίτσια έπρεπε να είμαστε σαν αγόρια. Έπρεπε να μας λένε αντράκια, αλλιώς να μας την… πέφτουν. Είναι ωμό αυτό που λέω και σκληρό -θέλω να μιλάω για τα θετικά και για τα καλά-, δυστυχώς όμως έχω ζήσει αρκετά δύσκολα κι όχι μόνο στο θέατρο. Μιλάμε για πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις, για πολύ συγκεκριμένη εποχή και πολύ συγκεκριμένες δεκαετίες. Τα πράγματα τότε ήταν πολύ διαφορετικά. Ήταν τρομερό το ’90 για τα αγόρια -τα πονάω πάρα πολύ τα αγόρια, έχω και γιο και του λέω “πρέπει να προστατέψεις κι εσύ το φύλο σου”-, γιατί είναι προσβλητικό να θεωρείται το αρσενικό τόσο πατριαρχικό πλάσμα. Όμως, φεύγουμε από αυτές τις εποχές πια. Οι άνθρωποι είμαστε άνθρωποι, έχουμε συναισθήματα, έκφραση, ευγένεια, δεν σε κάνουν λιγότερο αρσενικό η ευγένεια και η ευαισθησία. Δεν σε κάνει περισσότερο γυναίκα το να είσαι «σκύλα», όπως λέγαμε πριν, ή Κατίνα. Τα νέα παιδιά προσπαθούν να φύγουν από αυτές τις… φορεμένες «ταμπέλες». Μέχρι να φτάσουμε βέβαια σε μια καθαρή επιφάνεια με βάθος, γίνονται και υπερβολές. Μπερδευόμαστε και σαν νοοτροπία και σαν φιλοσοφία, τι είναι το σωστό, δηλαδή, δεν μπορούμε να τα λέμε όλα βία. Η σωστή φιλοσοφία και αυτό που έχει σημασία είναι η αγάπη και ο σεβασμός προς τον άνθρωπο.
Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.
