Βύρων Κολάσης: Τότε που συνάντησα το χάρο
Βύρων Κολάσης: Τότε που συνάντησα το χάρο. Ο γνωστός ηθοποιός σε μια εξομολόγηση ψυχής στην “ON Time Σαββατοκύριακο”
Βύρων Κολάσης: Τότε που συνάντησα το χάρο. Μεγάλωσε και «μπολιάστηκε» με τις αξίες τεράστιων καλλιτεχνών, που από την κούνια του ήταν οι δικοί του άνθρωποι, η οικογένειά του. Και μπορεί μεν ο Βύρων Κολάσης να ξέφυγε από το μελωδικό δρόμο για τον οποίο τον προόριζε ο συνονόματος, παγκοσμίου φήμης συνθέτης και σπουδαίος βιρτουόζος του βιολιού πατέρας του, αλλά εκείνος χάραξε τη δική του πορεία και πέτυχε. Ο Βύρων Κολάσης, ηθοποιός και σκηνοθέτης, έχει κλείσει μισό αιώνα ζωής στο θέατρο, με σπουδαίους ρόλους, αλλά και επιτυχίες στην τηλεόραση.
Βύρων Κολάσης: Τότε που συνάντησα το χάρο
Σε μια «έκρηξη» ψυχής και συναισθημάτων, σαν αυτά που καταθέτει με ειλικρίνεια στη σκηνή, μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» για τη θεατρική του «Προδοσία», αλλά και τις άλλες προδοσίες στη ζωή του, για τις πρόβες της παράστασης «Έτσι όπως με θες» με την εξαιρετική κυρία του θεάτρου μας Μαίρη Βιδάλη, το «βάλσαμο» που είναι η σκηνή και τον αιώνιο θρήνο της ψυχής του καλλιτέχνη.
Ήσουν ένα τυχερό παιδί. Είσαι γιος του σπουδαίου μουσικού-συνθέτη Βύρωνα Κολάση και μεγάλωσες σε ένα σπίτι απ’ όπου είχαν περάσει σπουδαίες προσωπικότητες (Μαρία Κάλλας, Κώστας Πασχάλης, Αντίοχος-Γεράσιμος Ευαγγελάτος κ.ά.). Η δεύτερη σύζυγος του πατέρα σου ήταν η Μαρία Αλκαίου, ενώ αργότερα είχες τεράστιους δασκάλους στο Εθνικό Θέατρο (Στέλιο Βόκοβιτς, Μαίρη Αρώνη, Μάνο Κατράκη, Νίκο Τζόγια, Άννα Συνοδινού).
Όλοι αυτοί που έχεις αναφέρει ήταν γίγαντες στη σκηνή και απλούστατοι άνθρωποι στη ζωή, εν αντιθέσει με μερικούς σύγχρονους που το παίζουν στη ζωή -να μην πω πώς- και με το που θα ανέβουν πάνω στη σκηνή, τους έχει ήδη ρουφήξει! Αυτή είναι η τεράστια διαφορά του τότε με το τώρα. Εγώ τότε ως παιδί δεν είχα δίπλα μου τον Κολάση, τον Μινωτή, την Παξινού, την Αλκαίου, εγώ μιλούσα με τον μπαμπά μου, τον Βύρωνα, τον Αλέξη, την Κατίνα, τη Μαρία, έτσι απλά. Όπως μιλάμε οι δυο μας. Ήταν οι δικοί μου άνθρωποι, οικογένεια.
Η σχέση σου με τον πατέρα σου πώς ήταν;
Επεισοδιακή. Ήθελε να με δει μουσικό -έχω κάνει σπουδές στο βιολί-, εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός, είχε γίνει χαμός στο σπίτι. Αλλά εγώ είχα τέτοια τρέλα από μικρός να γίνω ηθοποιός, που δεν με σταματούσε τίποτα. Πέρασα δυσκολίες, ποτέ όμως δεν ζήτησα βοήθεια από κανέναν, που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το όνομα του πατέρα μου, όπως βλέπω να συμβαίνει γύρω μου, που λένε είμαι ο γιος του τάδε ή της τάδε. Εγώ ό,τι έκανα, το έκανα μόνος μου. Και υπερηφανεύομαι γι’ αυτό.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου, πέρασες… ξυστά από το κατώφλι του θανάτου εξαιτίας ενός θέματος υγείας με την καρδιά σου.
Ναι, του είπα απ’ έξω στο κατώφλι: «Γεια σου, τι κάνεις; Δεν έρχομαι ακόμα, θα αργήσω». Και ο χάρος μού απάντησε: «Αφού το λες εσύ, σε αφήνω» (γέλια). Ευτυχώς, είμαι μια χαρά. Ο άνθρωπος ύστερα από αυτό συνειδητοποιεί ότι η ζωή είναι τόσο μικρή όσο το άναμμα ενός σπίρτου! Και δεν αξίζει τον κόπο ούτε να στενοχωριέται, ούτε να αγχώνεται. Αφήνει τη ζωή να τον οδηγήσει.
