Οι ανοιχτές πληγές της Άννας Αδριανού. Μπορεί να δείχνει «ήρεμο ποτάμι», γιατί έχει αυτογνωσία, γλυκύτητα, αισιοδοξία και πολλή αγάπη, αλλά δεν διστάζει να γίνει σκληρή, ακόμα και… αιρετική, απόλυτη και ωμή για χάρη ενός ρόλου. Η Άννα Αδριανού βάζει άλλο ένα δύσκολο θεατρικό στοίχημα και μεταμορφώνεται σε Λένι Ρίφενσταλ, «την κινηματογραφίστρια του Χίτλερ», όπως έχει μείνει γνωστή στην ιστορία. Για την απόφαση της αυτή, το ψεύτικο «άλλοθι» και την ηθική της τέχνης η Άννα Αδριανού μίλησε στην «ON time Σαββατοκύριακο» η σπουδαία κυρία του θεάτρου μας, συγγραφέας και σεναριογράφος, με πολλές μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό της.

Οι ανοιχτές πληγές της Άννας Αδριανού

Μια συζήτηση μαζί της έχει πάντα ενδιαφέρον γιατί -μεταξύ άλλων- μας αποκαλύπτει μεταφυσικές αλήθειες, καθώς έχει ασχοληθεί πολύ με αυτές και με την ανύψωση της ψυχής της. Εδώ και πολλά χρόνια, έχει διανύσει χιλιόμετρα στο σανίδι, με ήθος και αξιοπρέπεια τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή της, διατηρώντας μέσα της τις αξίες και τις αρχές που πήρε από το φιλόσοφο πατέρα της, το σπουδαίο ηθοποιό Νίκο Βασταρδή. Με αφορμή το δύσκολο ρόλο της, αναφέρθηκε στη σύγκρουση της ηθικής με την τέχνη, στον απολυταρχισμό και την προπαγάνδα, στην τρέλα της επιτυχίας, στο φως και το σκοτάδι, στους… δαίμονες που ξόρκισε, στον Θεό και το διάβολο, στο ντάρμα και το κάρμα της, στις «πληγές» της, στον πόνο και στο… μάτωμα της ψυχής της.

Όποιος σε βλέπει -αν δεν σε ξέρει βέβαια- λέει: «Ποπό, τι γαλήνιος άνθρωπος, τι ήρεμος».

Δεν είμαι γαλήνια. Έχω κι εγώ πολλούς αγώνες και με τους «δαίμονες» του καθενός, λάθος πεποιθήσεις, άγχη. Αλλά ακριβώς επειδή πίσω απ’ όλα αυτά έχω την πεποίθηση ότι η ζωή είναι ωραία, είναι ένα δώρο που εξαρτάται και από το πόσο θα το αξιοποιήσεις ή θα το πετάξεις. Εγώ είμαι ένα ηφαίστειο που βράζει, αλλά έχω «δουλέψει» με μένα. Παλιά, όταν θύμωνα, καλύτερα να μη βρισκόσουν μπροστά μου (γέλια).

Πιστεύεις στον Θεό;

Ναι, πιστεύω. Είναι μια πολύ προσωπική σχέση, άλλος μπορεί να τον πιστεύει μέσα από τις εικόνες, σαν κάτι απρόσωπο, άλλος σαν κάτι πιο προσωπικό κι ανώτερο, άλλος σαν μια φωνή μέσα του… Εγώ νομίζω ότι δεν περιγράφεται, απλώς ξέρω ότι υπάρχει. Το νιώθω στο πετσί μου. Το έχω ανακαλύψει, το έχω βιώσει πολύ εσωτερικά. Είμαι πολύ σίγουρη, πέραν της λογικής. Γι’ αυτό, όπως κι αν τον βλέπει ο καθένας, σωστό είναι.

Έχεις καταφέρει να επουλώσεις τις πληγές από τις μεγάλες σου απώλειες, του αδελφού σου, που σκοτώθηκε σε τροχαίο στα δεκαοκτώ του χρόνια, του πατέρα σου, της μητέρας σου;

Δεν ξέρω τι είναι επούλωση, δυστυχώς, το θάνατο είμαστε υποχρεωμένοι να τον αποδεχτούμε. Είναι το μόνο που θα συμβεί σίγουρα στη ζωή μας και στη ζωή των άλλων. Δεν σημαίνει ότι δεν μας πονάει. Αλλά υπάρχει κάτι άλλο που οι γενιές του πατέρα μου το αποδέχονταν και γι’ αυτό ζούσαν καλύτερα και ήταν ισορροπημένοι μέσα τους. Τον πόνο πρέπει να τον αποδεχτείς. Ο πόνος δεν είναι κάτι κακό. Ο πόνος μάς πηγαίνει σε κάτι καλύτερο, μας αναγκάζει να ανέβουμε πάνω από αυτόν, άρα να πάμε σε ένα επίπεδο πιο πάνω πνευματικό, ψυχικό, συναισθηματικό για να τον αντέξουμε. Ο πόνος βγάζει ωραία πράγματα από μέσα μας. Η μόνιμη ευδαιμονία είναι επικίνδυνη. Όχι ο πόνος και η θλίψη.

Η συνέχεια στην “OnTime Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!