Ποιο είναι το γελαστό παιδάκι;
Ποιο είναι το γελαστό παιδάκι;Τα παιχνίδια με τις Barbie, το όνειρο να γίνει ηθοποιός και η απώλεια της μητέρας του, που δεν την ξεπέρασε ποτέ
Μπορείτε να βρείτε ποιο είναι το γελαστό παιδάκι; Γεννήθηκε στον Άγιο Δημήτριο Αττικής το 1965. Εκεί έζησε μέχρι και τα τριάντα του χρόνια. Η μητέρα του δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι και τότε εκείνος ξεκίνησε σιγά σιγά να μεταφέρει πράγματα από το πατρικό του σπίτι σε ένα χώρο που είχε φτιάξει ο ίδιος μέσα στο κομμωτήριό του στο Κολωνάκι. Έχει έναν αδελφό, τον Γιώργο, που του μοιάζει πολύ.
Ποιο είναι το γελαστό παιδάκι;
Από μικρό παιδί, είχε μυηθεί στην κομμωτική τέχνη από τη μητέρα του. Αν και ο ίδιος αρχικά ήθελε να γίνει ηθοποιός, η μητέρα του τον παρότρυνε να γίνει κομμωτής, μιας και ήταν μια τέχνη που την έκανε καλά, αλλά και θεωρούνταν προσοδοφόρα.
Ο γνωστός κομμωτής, με αφορμή κάποιο σχόλιο που του έγινε για ένα ροζ σακάκι που φορούσε, μίλησε για την αγάπη που είχε στις κούκλες ως παιδί, κάτι το οποίο, όπως ανέφερε, οδήγησε τη μητέρα του να τον πάει στο γιατρό. «Έχω Barbie λουκ, αλλά λίγο πιο προχωρημένο. Η Barbie είναι από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Όταν ήμουν μικρός, έπαιζα με τις Barbie» ανέφερε αρχικά και περιέγραψε πως αυτή ήταν και μια από τις αφορμές για να ασχοληθεί με την κομμωτική.
«Έπαιζα όλο με κούκλες. Είχα ξεμαλλιάσει ό,τι κούκλα έβρισκα μπροστά μου» είπε χαρακτηριστικά. «Η μαμά μου με είχε πάει στο γιατρό για να μάθει γιατί παίζω με κούκλες. Και της είπε ο γιατρός ότι “ή πολύ γυναικάς θα γίνει ή…”» αποκάλυψε στη συνέχεια.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ξεκινά την επιτυχημένη του καριέρα. Το 1997 ανοίγει το δικό του ατελιέ στο Κολωνάκι, αναλαμβάνοντας το hair styling των πιο διάσημων μοντέλων της χώρας και όχι μόνο. Ανάμεσα στα διάσημα μοντέλα που έχει χτενίσει είναι η Ναόμι Κάμπελ, η Λίντα Εβαντζελίστα, η Κάρλα Μπρούνι, η Κέιτ Μος, η Μόνικα Μπελούτσι, η Καρολίνα Κούρκοβα, η Ναταλία Βοντιάνοβα.
Ο ίδιος είχε μιλήσει για το θάνατο της αγαπημένης του μητέρας. «Ο χαμός αγαπημένων προσώπων είναι ό,τι πιο δύσκολο. Τη μητέρα μου την έλεγαν Σταυρούλα. Έφυγε ξαφνικά από καρκίνο και ο θάνατός της ήταν κατραπακιά για μένα. Λένε πολλοί “έλα, μωρέ, θα το ξεπεράσεις”. Για μένα είναι κάτι που δεν θέλω να το ξεπεράσω. Τι να ξεπεράσω; Το χαμό της ίδιας μου της μάνας; Αυτό δεν ξεπερνιέται. Το έχεις μέσα σου και προχωράς… Μου είναι δύσκολο να μιλάω για εκείνη. Και τώρα ακόμη δακρύζω. Ναι, σκέφτηκα μέσα μου: γιατί να μη ζει η μητέρα μου να με δει;» έχει πει ο Τρύφωνας Σαμαράς.
