«Κατάλαβα ότι θέλω να είμαι ηθοποιός αφού μπήκα στη σχολή. Πριν είχα πολλές επιφυλάξεις… Ήμουν πάρα πολύ δειλή, πάρα πολύ κλειστή. Ευτυχώς όμως μπήκα στο θέατρο Τέχνης, δίπλα στον Κουν κι εκεί ένιωσα ότι υπήρχε ο χώρος και μια αγκαλιά… Υπήρχε εκτίμησε και αγάπη και αισθάνθηκα ότι μπορώ να προχωρήσω.

Ο Κουν ήταν παράφορος άνθρωπος, παθιασμένος άνθρωπος. Όλη αυτή η εμμονή του να απαιτεί στις πρόβες τα πράγματα να είναι όπως ήθελε. Φεύγανε τασάκια, τραπέζια. Ήταν αυστηρός, δεν ήταν ένας ψύχραιμος, κάθε άλλο», είπε αρχικά η Ρένη Πιττακή.

Και συνέχισε: «Κάποτε με ρώτησαν αν καβάλησα ποτέ το καλάμι. Μα ναι, και φυσικά καβάλησα το καλάμι!Μετά έρχεται κάτι άλλο και προσγειώνεσαι… Είχα κάποιες προτάσεις για τον ελληνικό κινηματογράφο. Έκανα μια απόπειρα που δεν πέτυχε, το θεωρούσα δοκιμαστικό.

Και στην τηλεόραση, με την “Αίθουσα του θρόνου”. Ήταν ωραιότατη σειρά. Και μετά κάναμε το “10”. Είναι κάποιες προϋποθέσεις που θέλω να υπάρχουν για να κάνω τηλεόραση.

Και βέβαια είμαι ανοιχτή σε τηλεοπτικές προτάσεις, απλά θέλω να δοκιμάσω αν μου ταιριάζει αυτό που μου προτείνεται».

Η Ρένη (Ειρήνη) Πιττακή (Εξάρχεια, 28 Οκτωβρίου 1945) είναι Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ηθοποιούς. Ήταν μέχρι την αποχώρησή της, το 2003, από τα σημαντικότερα στελέχη του Θεάτρου Τέχνης, το οποίο υπηρέτησε για 40 περίπου χρόνια. Έχει ερμηνεύσει τους σημαντικότερους γυναικείους πρωταγωνιστικούς ρόλους του διεθνούς θεατρικού ρεπερτορίου, καθώς και τους σημαντικότερους Ελληνικούς γυναικείους θεατρικούς ρόλους, ενώ ερμήνευσε – σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα – τους πρωταγωνιστικούς ρόλο στις πρώτες παραστάσεις των έργων της Λούλας Αναγνωστάκη. Γεννήθηκε στα Εξάρχεια, από πατέρα μικρασιατικής καταγωγής (συγκεκριμένα από το Κορδελιό της Σμύρνης που ήρθε στην Ελλάδα με την Μικρασιατική Καταστροφή) και μητέρα Αθηναία με καταγωγή από το Άργος. Είχε έναν ακόμα δίδυμο αδερφό ο οποίος όμως πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια στην ηλικία των 6 μηνών.