Μια έκπληξη στην «καρδιά» της Πίνδου
Η Λίμνη Πηγών Αώου έχει υπέροχα νερά και επιβλητικά λιβάδια στα βουνά της Πίνδου
Η τεχνητή λίμνη των πηγών του Αώου έχει έκταση περίπου 8,5 τετραγωνικά χλμ και βρίσκεται σε υψόμετρο 1.300 μέτρων στα βουνά της Πίνδου! Το βάθος της ποικίλλει σημαντικά ανάλογα με το σημείο όπου βρίσκεται κανείς: σε κάποια μπορεί να είναι λιγότερο από 1 μέτρο, σε άλλα να φτάνει τα 7-8 μέτρα ή ακόμα και τα 80 μέτρα, κοντά στο φράγμα της Δ.Ε.Η. στον ποταμό Αώο. Αυτό θεωρείται και ως μέγιστο βάθος. Γύρω της υπάρχουν 7 μικρά φράγματα με το μεγαλύτερο να έχει ύψος 78 μέτρα. Στην ακτογραμμή σχηματίζονται εντυπωσιακά φιόρδ. Ο περίπλους της Λίμνης των Πηγών Αώου διαρκεί περίπου 30 χιλιόμετρα, ενώ οι δασικοί δρόμοι γύρω απ’ την λίμνη είναι βατοί για όσους θέλουν να εξερευνήσουν το τοπίο.
Αν ξεκινήσετε από τη Θεσσαλονίκη, θα φτάσετε εδώ μέσω της Εγνατίας Οδού, διανύοντας 245 χιλιόμετρα. Από την Αθήνα, βέβαια, η απόσταση είναι πολύ μεγαλύτερη (431 χιλιόμετρα): ο καλύτερος τρόπος να έρθετε είναι μέσω Τρικάλων, οδεύοντας έπειτα προς το Μέτσοβο. Και στις δύο περιπτώσεις ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος. Το μόνο που πρέπει να έχετε κατά νου όταν θα προσεγγίζετε, είναι στα κοπάδια της περιοχής που ίσως βρείτε μπροστά σας (καθώς οι ντόπιοι διατηρούν αρκετές σταβλικές εγκαταστάσεις) και ειδικά στα σκυλιά που τα φυλάνε.
Κατασκευάστηκε το 1987 στο οροπέδιο Πολιτσές με σκοπό την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, στη συνέχεια όμως αποτέλεσε ιδιαίτερα σημαντικό βιότοπο για την περιοχή. Τα νερά της λίμνης, τα οποία έχουν εμπλουτιστεί με ψάρια και ασκείται σ’ αυτά περιορισμένη ερασιτεχνική αλιεία, διοχετεύονται στον ποταμό Μετσοβίτικο στο ύψος της Χρυσοβίτσας. Η επαφή με το φυσικό περιβάλλον θα σας χαλαρώσει, θα απολαύσετε το πανέμορφο τοπίο με τις κορυφές της Πίνδου να ξετυλίγονται τριγύρω, αλλά μπορείτε επίσης να κάνετε το γύρο της λίμνης με ποδήλατο ή άλογο, εμπειρία που θα σας μείνει αξέχαστη. Αν πάτε το χειμώνα πολλές είναι οι πιθανότητες να δείτε το τοπίο χιονισμένο, ένα θέαμα που πραγματικά κόβει την ανάσα!
Η λίμνη βρίσκεται ανάμεσα σε δύο Εθνικά Πάρκα, της Πίνδου και του Βίκου-Αώου. Στην πλούσια χλωρίδα της περιοχής, συναντώνται μεταξύ άλλων μαύρη πεύκη, οξιές και σπάνια είδη ορχιδέας. Η ορνιθοπανίδα περιλαμβάνει πολλά είδη του δάσους, αλλά και παρυδάτια πουλιά. Στην περιοχή ζούνε μόνιμα ή περιστασιακά εντυπωσιακά και σπάνια πουλιά, όπως μαύροι πελαργοί, σταχτοτσικνιάδες, αλκυόνες, διάφορα είδη παπιών, βουτηχτάρια, μπεκάτσες, φάσες, γιδοβύζια, κούκοι, κοκκινότσιχλες, γερακότσιχλες, πυρροκότσυφες, χουχουριστές, πετρίτες, ξεφτέρια, σφηκιάρηδες, μπούφοι, μαύροι δρυοκολάπτες, πευκοδρυοκολάπτες, σταχτοδρυοκολάπτες, δεντροσταρήθρες, αετομάχοι, σταρήθρες, θαμνοψάλτες, σταχτοπετρόκληδες, πυρροβασιλίσκοι, λοφιοπαπαδίτσες, αιγίθαλοι, δεντροβάτες και χειμωνόσπινοι.
Στις μικρές λίμνες και στα ρυάκια ζούνε αλπικοί τρίτωνες και μακεδονικοί τρίτωνες. Η ερπετοπανίδα συμπληρώνεται από σαλαμάνδρες, κιτρινομπομπίνες, γραικοβάτραχους, φρύνους, τρανόσαυρες, πρασινόσαυρες, τοιχόσαυρες, βαλκανόσαυρες, λιμνόφιδα, νερόφιδα, σαΐτες, δεντρογαλιές, σπιτόφιδα, και οχιές. Στα θηλαστικά συμπεριλαμβάνονται πολλά και θαυμαστά ζώα. Συχνή είναι η παρουσία από αρκούδες, λύκους, αγριόγατες, ζαρκάδια, αλεπούδες, ασβούς, κουνάβια, λαγούς και δεντρομυωξούς. Η ιχθυοπανίδα της λίμνης περιλαμβάνει ευρωπαϊκά τσιρωνάκια, χέλια, γριβάδια, πινδοβίνους, ιονικές πέστροφες, αλλά και εισηγμένα είδη, όπως τον οξύρυγχο του Δούναβη, το ηλιόψαρο και την αμερικάνικη πέστροφα.
Η Λίμνη Πηγών Αώου εντοπίζεται 20 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μετσόβου: στο βορινό της κομμάτι υψώνονται οι ορεινοί όγκοι της Φλέγκας, του Μαυροβουνίου και της Τσούκα Ρόζα, ενώ προς τα νότια απλώνονται οι δασωμένοι λόφοι που περιβάλλουν το Μέτσοβο και τη Χρυσοβίτσα. Γι’ αυτό και, ερχόμενοι, θα βρείτε πολλά σημεία με ωραία θέα, τόσο από τον περιμετρικό δρόμο, όσο και από τις γύρω βουνοκορφές. Επιπλέον, εάν σας αρέσουν οι πεζοπορίες, μπορείτε να κάνετε τον γύρο της λίμνης ή να βαδίσετε στα λιβάδια και στα περιποιημένα δασικά δρομάκια που έχουν διαμορφωθεί στην περιοχή.
Ο Άγιος Νικόλαος του 1774 στο Φλαμπουράρι
Το Φλαμπουράρι είναι μια από τις 43 τοπικές κοινότητες του Ζαγορίου με υψόμετρο 1001μ., ανάμεσα σε πλούσια δάση Πεύκης και οξυάς, άφθονες δροσερές πηγές. Συμπεριλαμβάνεται στο Ανατολικό τμήμα του Ζαγοριου. Το τμήμα τούτο κατ’ αρχάς υπάγετο στο βόρειο τμήμα Μαλακασίου του οποίου οι κάτοικοι ως επί το πλείστον ήσαν κτηνοτρόφοι τελείως ανεξάρτητοι υπό το όνομα Μαλακασιοι, υπέφεραν δε από τα διαφορά τουρκικά στρατεύματα τακτικά και Βασιβοζουκους (άτακτους), και ως εκ τούτου αναγκάστηκαν σε υποταγή στην «Βαλιντέ Σουλτάνα» μητέρα του Σουλτάνου, καταβάλλοντας ετησίως 168.000 άσπρα φόρο υποταγής. Το χωριό κάηκε το 1943 από τους Γερμανούς, χάνοντας μεγάλο μέρος από την παλιά αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία. Ωστόσο διασώθηκε η εκκλησία του Αγ. Νικολάου, κτισμένη το 1774, με εξαγωνικό καμπαναριό και μεγάλο χαγιάτι. Από την καταστροφή γλίτωσε, επίσης, το μικρό πέτρινο γεφύρι που ενώνει τις δυο γειτονιές του χωριού, έργο του 1748, καθώς και πολλά λιθόστρωτα.
Το χωριό που πυρολύθηκε το 1943 από τους Γερμανούς
Η Δόλιανη είναι χτισμένη σε υψόμετρο 920μ. στην κοίτη ρέματος, στη θέση Καλντερούσια. Τον περασμένο αιώνα είχε 450 κατοίκους ενώ το 1913 είχε 300 κατοίκους και 25 παιδιά στο σχολείο. Το 1943 η Δόλιανη πυρολύθηκε από τους Γερμανούς. Λέγεται ότι καταστραφήκαν 93 πετρόκτιστα σπίτια. Το χωριό διατηρεί πολλά πράγματα από την παλιά του αίγλη, όπως τα ωραία του λιθόστρωτα, τις πέτρινες βρύσες, το χαγιάτι της εκκλησίας (ιερός ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου) και το καμπαναριό της, τα λιγοστά παλιά σπίτια του, τα πέτρινα γεφύρια, καθώς και το μονότοξο που φαίνεται από το δημόσιο δρόμο. Η κοινότητα «Δόλιανη» αναγνωρίστηκε εξαρχής με την ονομασία «Δόλιανη», και μοναδικό συνοικισμό και έδρα το συνοικισμό «Δόλιανη». Με το Β.Δ. 20.9.1955 ο συνοικισμός και η κοινότητα μετονομάστηκαν σε «Νέον Αμαρούσιον», ενώ με το Π.Δ. 142/19.3.1984 ο συνοικισμός και η κοινότητα μετονομάστηκαν ξανά σε «Δόλιανη». Το χωριό αναφέρει και ο Π. Αραβαντινός με την ίδια ονομασία «Δόλιανη», την οποία χαρακτηρίζει ελληνικής προέλευσης.
Όλα τα viral video εδώ.
