“Ήταν ένα μαρτύριο” λέει ο Πάνος Σουπίαδης. Έγινε κωμικός σταρ και αγαπήθηκε πολύ από τις cult ταινίες -τις βιντεοκασέτες, όπως τις αναφέρουν οι πιο πολλοί- της δεκαετίας του ’80, καθώς ξεχώρισε με το ταλέντο του, το ψιλόλιγνο φιζίκ του, το χιούμορ του και το στιλ του, τις ατάκες, τις μιμήσεις και τις κινήσεις του, ενώ πρωταγωνίστησε και στο θέατρο, δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς. Ο Πάνος Σουπιάδης, που έχει χαρίσει πολύ γέλιο στον κόσμο, ήρθε αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο της ζωής από πέντε χρόνων.

“Ήταν ένα μαρτύριο” λέει ο Πάνος Σουπίαδης

Ένα φτωχό παιδί καπνεργατών, κατάφερε με την εργατικότητά του, το ταλέντο του και τη σπιρτάδα του να γράψει τη δική του καλλιτεχνική ιστορία. Ειλικρινής και χειμαρρώδης, υπερασπίστηκε τις ταινίες που έκανε και μίλησε στην «OnTime Σαββατοκύριακο» για εκείνα τα χρόνια, για τη φτώχεια που πέρασε, τη γνωριμία του με τον «πρίγκιπα» Νίκο Ξανθόπουλο, όπως τον αποκάλεσε, τις μεγάλες αμοιβές που πήρε από την πρώτη κιόλας τηλεοπτική του δουλειά, σε ηλικία δεκατριών χρόνων, κι αργότερα από τις βιντεοταινίες, τη σάτιρα και τα όριά της, τον Μάρκο Σεφερλή, αλλά και την ξαφνική εξαφάνισή του, ενώ ήταν στις μεγάλες του δόξες. Ακόμα μας αποκάλυψε τη σκληρή μάχη που έδωσε όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου και άφησε το θυμό του να ξεχειλίσει για όλους εκείνους που βρίζουν και περιφρονούν τη δεκαετία του ’80.

Τον ρωτήσαμε για την καταγωγή του και τι θυμάται από τα παιδικά του χρόνια και μας απάντησε:

Ακριβώς. Έχω ρίζες ποντιακές και είμαι πολύ υπερήφανος γι’ αυτό. Η γιαγιά μου, η Δέσποινα Σεφεριάδου, με τη Μικρασιατική Καταστροφή που έγινε, πήγε και εγκαταστάθηκε στη Δράμα και είχε επτά παιδιά. Ένα από αυτά ήταν η Σοφία Σεφεριάδου, η οποία παντρεύτηκε με προξενιό τον πατέρα μου Γιώργο Σουπιάδη στην Ξάνθη. Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν όταν ήμουν κοντά πέντε χρόνων, έτρεξα να μαζέψω την μπάλα καθώς παίζαμε έξω σε ένα χωματόδρομο κι ήρθε ένα φορτηγάκι από την αντίθετη πλευρά και με χτύπησε.

Έμεινα δύο μήνες στο νοσοκομείο σε άθλια κατάσταση, ούτε το χέρι μου δεν μπορούσα να σηκώσω κι ούτε μιλούσα. Ο γιατρός είπε στη μάνα μου: «Πάρτε το παιδί σπίτι γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για την κατάστασή του». Είχα πάθει φοβερό σοκ. Με πήγε στο σπίτι μια γειτόνισσα γιατί ο πατέρας μου και η μάνα μου δούλευαν σε καπνεργοστάσιο και με το που μπήκα αγκάλιασα τα αδέλφια μου -τη δεκάχρονη Δέσποινα και τον επτάχρονο Κώστα- και εκείνη τη στιγμή κατάφερα να αρθρώσω την πρώτη μου λέξη μετά το ατύχημα.

«Ήρθα», φώναξα. Έτσι συνήλθα και έπεσα στην αγκαλιά τους. Αργότερα, όταν ήμουν στη Β’ Δημοτικού, ο πατέρας μου βρήκε δουλειά στην Αθήνα και μετακομίσαμε στον Βύρωνα.

Ο ηθοποιός μας μίλησε και για την περιπέτεια υγείας που αντιμετώπισε.

Το 2008 ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου, καθώς διαγνώστηκα με καρκίνο του παχέος εντέρου. Ήταν ένα μαρτύριο. Δεν ζήτησα βοήθεια από κανέναν. Είδα τη γυναίκα μου να κλαίει και της είπα: «Γιατί κλαις; Ο γιατρός το είπε, δεν το είπε ο Θεός. Όταν το πει ο Θεός, τότε θα είναι δύσκολο». Σε μένα δεν το είχαν πει, ότι ήταν πολύ σοβαρά τα πράγματα. Στη γυναίκα μου είχαν πει: «Πάρτε τον. Είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα». Μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερός. Δεν είχε μεταστατικό χαρακτήρα. Έκανα μια σοβαρή επέμβαση, με «ανοίξανε» όλο, έκανα και χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, τα πάντα. Ήταν πολύ δύσκολο. Κι εγκαταστάθηκα εκεί που ήταν ο γιατρός μου, στη Θεσσαλονίκη. Βασανίστηκα πολύ (η φωνή του «σπάει»). Και το μετά είναι δύσκολο, αλλάζει η ψυχολογία σου.

Η συνέχεια στην “OnTime Σαββατοκύριακο”

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!