Ο Διονύσης Ατζαράκης έχει καταφέρει ουκ ολίγες φορές μέσω των video που δημοσιεύει στα social media να γίνει viral ενώ τεράστια επιτυχία σημειώνουν και οι stand up παραστάσεις που ανεβάζει.
Το μεσημέρι της Τετάρτης 3/1 ο Διονύσης Ατζαράκης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και μεταξύ άλλων μίλησε για τα σχολικά του χρόνια, και την καταπίεση που βίωσε σε αυτά.
«Το πρώτο σχολείο που πήγα λεγόταν “Βυζάντιο”. Ήταν ένα ιδιωτικό σχολείο στον Καρέα. Εγώ έμενα στον Βύρωνα. Αν έχετε δει κάτι ταινίες τύπου Ματίλντα με καταπιεστικούς καθηγητές, διευθυντές, έτσι ήταν. Φορούσαμε στολές. Όχι αγορασμένες όμως. Ήταν η καταπίεση των φτωχών. Ήταν μπλε και γκρι οι στολές, είχαμε ύμνο του σχολείου, τέτοια πράγματα. Δεν επιτρεπόταν να έχουμε ουρίτσες στα μαλλιά. Δεν έχει νόημα που κάνω δυσφήμιση γιατί έχει κλείσει το σχολείο, αλλά αν ήταν ανοιχτό θα ήθελα πολύ να τους δυσφημίσω για να κλείσει. Εκεί πήγα όλο το Δημοτικό μέχρι τα μέσα Γυμνασίου. Δε ξέρω γιατί διάλεξαν αυτό το σχολείο οι γονείς μου.
Μετά όμως έφυγα, και πήγα στο Θεομήτωρ. Είναι ένα σχολείο στην Ηλιούπολη που το τρέχουν καλόγριες, Κάνουν μάθημα 2-3 καλόγριες και οι υπόλοιποι είναι καθηγητές. Συγκριτικά με το Βυζάντιο, ήταν πολύ κουλ. Νιώθω ότι οι γονείς μου με έστελναν σε αυτά τα σχολεία γιατί είχαν την ψευδαίσθηση ότι στο ιδιωτικό είναι πιο “προστατευμένο” το παιδί. Είπα κάποια στιγμή ότι δεν πέρναγα καλά και με πήγαν από το Βυζάντιο, στις καλόγριες, όπου έζησα τη ζωάρα μου. Η ελευθερία για μένα αυτή ήταν, να φύγω από το Βυζάντιο και να πάω στις καλόγριες» εξομολογήθηκε ο Διονύσης Ατζαράκης.
Σε άλλο σημείο, ο Διονύσης Ατζαράκης είπε, «Ως παιδί, στα σχολικά μου χρόνια δεν πέρασα τέλεια. Από ένα σημείο και μετά, που άρχισα να κοινωνικοποιούμαι και να ανακαλύπτω το χιούμορ, άρχισα να περνάω καλύτερα… Εμένα μου φαινόταν πάντα εντυπωσιακό το να κάνει κάποιος αστεία και να γελάνε οι υπόλοιποι. Οι γονείς μου δεν έχουν πολύ χιούμορ. Ο πατέρας μου σε καμία περίπτωση, είναι από τους πιο σοβαρούς ανθρώπους που ξέρω. Η μητέρα μου, που την εμφανίζω και σε βίντεο, είναι πολύ αστεία, δεν έχει την ατάκα, αλλά πάντα ήταν ευχάριστη, γελούσε και μας έφερε σε επαφή με αστεία πράγματα…
Δεν ήταν πολύ σαφές το τι ήθελα να κάνω μεγαλώνοντας… Προσπαθούσα να είμαι ο αστείος της παρέας. Είναι και μια ανάγκη αποδοχής, ένας φορέας κοινωνικοποίησης, τρόπος εντυπωσιασμού για τα κορίτσια… Όλο αυτό το δούλευα. Πέρασα στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εσείς το ακολουθήσατε, εγώ όχι, προς απογοήτευση της οικογένειάς μου.
Ο πατέρας μου δικηγόρο ήθελε να με δει, είναι και ο ίδιος δικηγόρος και ο αδερφός μου, εγώ τη γλίτωσα. Αφού πέρασα στο Επικοινωνίας και ΜΜΕ, ήθελε να με δει δημοσιογράφο σαν τον Νίκο Χατζηνικολάου… Οπότε το ότι εγώ άρχισα να κάνω τα δικά μου…. Αναρωτιόντουσαν που θα καταλήξω».
