«Να μην ξεχαστεί, να μην συγκαληφθεί το έγκλημα» στα Τέμπη είναι εκ των βασικών συνθημάτων – αιτημάτων στις λαοπληθείς συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το πολύνεκρο δυστύχημα. Οι πολίτες απαιτούν διαλεύκανση των αιτιών, εντοπισμό και τιμωρία όλων των υπευθύνων για αυτη την τραγωδία. Δεν πείθονται από το αφήγημα περί ανθρώπινου λάθους του σταθμάρχη, μιλούν για ξεμπρόστιασμα χρόνιων κακοδαιμονιών του κράτους για τις οποίες ευθύνονται πολλές κυβερνήσεις, πολλές διοικήσεις οργανισμών, πολλοί αρμόδιοι, νοοτροπίες χρόνων.
«Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί […] Είναι η στροφή στα Τέμπη φωνή ψυχών που εκπέμπει το έγκλημα τους μην αφήσουμε να ξεχαστεί» είναι κάποιοι από τους συγκλονιστικούς στίχους του τραγουδιού από το συγκρότημα «Κοινοί Θνητοί», που κυκλοφόρησε πρόσφατα, και έγινε το «μουσικό χαλί» που ζέστανε τις συγκεντρώσεις με χιλιάδες χείλη να τραγουδούν δυνατά τους στίχους.
Οι στίχοι του κομματιού:
Πες στους δικούς μου
Ότι θ’ αργήσω απόψεΈνα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς
Το τελευταίο εισιτήριο κόψε
Γι’αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς
Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε
Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή
Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε
Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί
Φεύγω να πάρω τρένο ίσα που προλαβαίνω
Για μια καλύτερη ζωή σε μια άλλη χώρα
Εδώ που ζω κι υπάρχω μετά βίας ανασαίνω και άμα πεθάνω θα μου πουν ήταν κακιά η ώρα
Πάμε και όπου μας βγάλει πάμε κι ότι γίνει
Βιάσου λιγάκι μην αργείς και τα εισιτήρια κόψε
Δική μας η επιλογή δική μας και η ευθύνη
Δεν έχει σημασία για αυτούς εάν χαθούμε απόψε
Σανίδωσε το γκάζι το αύριο μας προστάζει γλυκοχαράζει ο ουρανός και όμως δεν ξημερώνει
Ακούω σφύριγμα στις ράγες μας κάτι μας τρομάζει σε λίγα δευτερόλεπτα μάλλον θα είμαστε σκόνη
Θα έχουμε γίνει και εμείς θέμα σε μια οθόνη θα έχουμε γίνει αφορμή για έκτακτο δελτίο
Που είναι ο γιος μου που είναι η κόρη μου δεν το σηκώνει
Ταξίδευε με το Intercity 62
Σε αυτό το τρένο μπήκα αλλά ποτέ δεν βγήκα
Φρόντισαν κάποιοι να μην φτάσω στον προορισμό μου
Έγινα και εγώ του κράτους τους μια προίκα για να τιμούνε κάθε χρόνο δήθεν το χαμό μου
Είπανε φταίει ο ένας είπανε φταίει ο άλλος αλλά ποτέ δεν μάθαμε ποιός φταίει πραγματικά
Την πλήρωσε ο μικρός για να μην χρεωθεί ο μεγάλος και να την βγάλουν καθαρή πάλι τα αφεντικά
Κήρυξαν μέρες πένθους τα αρπακτικά του έθνους ψεύτικα δάκρυα βάλανε και εκφράσανε οδύνη
Οι εκλογές τους αίσχους πρέπει να είναι δικές τους δεν έχουν ίχνος ανθρωπιάς καθόλου αυτά τα κτήνη
Είναι η στροφή στα Τέμπη που το λαό θεριεύει και τον γεμίζει με αδικία μίσος και οργή
Είναι η στροφή στα Τέμπη φωνή ψυχών που εκπέμπει το έγκλημα τους μην αφήσουμε να ξεχαστεί
Πες στους δικούς μου
Ότι θ’ αργήσω απόψε
Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς
Το τελευταίο εισιτήριο κόψε
Γι’αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς
Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε
Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή
Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε
Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί
Είναι μεγάλο το κακό
Και το καλό είναι λίγο
Όσο κι αν θέλω δεν μπορώ
να του ξεφύγω
Ειναι μεγάλο το κακό
Ζούμε στο έλεος του
Και το μεγάλο αφεντικό είναι
υπάλληλός του
Δεν βρίσκει λόγια να μιλήσει η οργή μας
Για αυτούς που βάφουν με το αίμα μας
τη γη μας,
Μονάχα να βρει το κουράγιο μια νύχτα
Να τους στείλει στο διάολο και να πει καληνύχτα
Είναι μεγάλο το κακό
Και οι κακοί γουστάρουν,
Κι όλο τη φάτσα τους στο δέκτη μας
μοστράρουν.
Όσο και να προσποιηθούν ότι τους νοιάζει,
Το πένθος είναι ταξικό και του λαού μαράζι
Είναι μεγάλο το κακό
Κι οι παπαγάλοι του,
Μας παρουσιάζουνε για θρίαμβο το χάλι του.
Αναρωτιέμαι, τι έχει μέσα η καρδιά τους;
Τι θα λέγαν αν στο τρένο ήταν μέσα τα παιδιά τους;
Κακό μεγάλο τούτοι οι δημοσιογράφοι
Την τραγωδία λένε η μοίρα μας τη γράφει
Λάθος ανθρώπινο, εκείνο που τα φταίει
Οι έσχατοι είναι πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι
Αλλά στερεύει του λαού η εμπιστοσύνη
Στην τηλεόραση και την δικαιοσύνη
Το δίκιο των παιδιών, πρέπει να γίνει νόμος
Απέναντι στο κράτος που είναι ο μόνος δολοφόνος
Είναι μεγάλο το κακό
Και τους συμφέρει
Και όσο χειρότερα, τόσο θα απλώνουν χέρι
Όσο χρειάζεται η πατρίδα σωτηρία
Θα μας πουλάν ελπίδα σε τιμή ευκαιρία.
Είναι μεγάλο το κακό
Και το καλό μια στάλα
Εμείς το ψάρι το μικρό, τροφή για τα μεγάλα
Ν’ αναποδογυρίσει η γη, ήλιος να βγει το βράδυ
Να βρει το στόχο της η οργή σαν βάλουμε σημάδι
Πες στους δικούς μου
Ότι θ’ αργήσω απόψε
Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς
Το τελευταίο εισιτήριο κόψε
Γι’αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς
Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε
Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή
Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε
Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί
Αν δεν τους στείλουμε εμείς στο διάολο μια μέρα,
Θα φροντίζουν να μας στέλνουν αυτοί στο διάολο, πρώτοι, κάθε μέρα.
Εμάς και τα παιδιά μας.
Ο λαός πενθεί το λαό, όπως ο λαός είναι κι εκείνος που τον σώζει.
Γι’ αυτούς είναι δίκαιο να μην έχει αξία η ανθρώπινη ζωή.
Είναι μέρος της ιδεολογίας τους.
Για αυτούς δεν θα είμαστε ποτέ ίσοι.
Μπροστά στο τέρας που λέγεται κεφαλαιοκρατία, το μόνο θεριό που μπορεί να σταθεί απέναντι και να το λυγίσει,
είναι ο λαός, όταν ξυπνήσει.
