Άννα Κουρουπού: «Οι διακινητές έφερναν ανήλικα κορίτσια σαν κρέατα σε τσιγκέλια στα στούντιo»
Για την βιομηχανία του σεξ, το ρόλο των ανήλικων, των ένστολων και των διακινητών μίλησε στο Olafaq.gr και την Δήμητρα Αθανασοπούλου η τρανς ακτιβίστρια και πρώην σεξεργάτρια, Άννα Κουρουπού.
Το διαμέρισμα της βρίσκεται στον 6ο όροφο και λούζεται στο φως. Οι περισσότεροι τοίχοι έχουν κάδρα κατασκευασμένα από τα χέρια της και μια ενδιαφέρουσα τεχνοτροπία με χρώμα. Η Άννα Κουρουπού, ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης Red Umbrella Athens μετά την πρώτη καραντίνα διέκοψε την εργασία στο σεξ και καταπιάστηκε με την αναπαλαίωση επίπλων και χώρων. Βυθίζεται σε μια πολυθρόνα καμωμένη από την ίδια και ανατρέχει στα χρόνια που ήταν ένα μικρό αγόρι που μεγάλωνε σε μια μητριαρχική οικογένεια, όπως λέει, στην Κατερίνη και ονειρευόταν να γίνει κορίτσι. Μεταφερόμαστε στο υπνοδωμάτιο και βλέμμα ευθύβολο μέσα από τον καθρέφτη του ροζ μπουντουάρ, το έπιπλο που ξεχωρίζει από τις κατασκευές της, συνεχίζουμε να μιλάμε σαν να ήμασταν αν φας. Η επικαιρότητα γίνεται νήμα μιας κουβέντας, που επικεντρώνεται στη βιομηχανία του σεξ, στο ρόλο των ανήλικων, των ένστολων και των διακινητών. Η Άννα γνωρίζει. Ανήκει στην τρανς κοινότητα, υπήρξε για δεκαετίες σεξεργάτρια και εδώ και χρόνια ασχολείται με τα δικαιώματα των εργαζομένων στο σεξ, κυρίως αυτών στο δρόμο.
Το διαμέρισμα της ήταν ανέκαθεν χώρος εργασίας, όπου για χρόνια δεχόταν τους πελάτες της. Πλέον λειτουργεί ως εργαστήριο όπου μεταποιεί παλιά αντικείμενα. Τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας δεν μένει όμως πια εδώ, λέει. Έχει επιλέξει τόσο λόγω ενεργειακής κρίσης όσο μιας εσωτερικής ανάγκης… να συμβιώνει ξανά με τη μητέρας της .
– Πως πάει η επιστροφή στο μητρικό σπίτι;
Τέλεια θα έλεγα. Έχω κάνει την τραπεζαρία στο σπίτι της δωμάτιο μου. Ξυπνάμε, πίνουμε καφέ, συζητάμε τι θα μαγειρέψουμε. Ξέρεις, θέλω να τη χαρώ όσο γίνεται περισσότερο. Δεν έχω συμφιλιωθεί με το ότι θα φύγει η μαμά μου. Ούτε θέλω να συμφιλιωθώ. Την έβλεπα λίγο για πολλά χρόνια γιατί έλειπα στην επαρχία. Προχθές μου ανακοίνωσε πως δεν θέλει να ταφεί. Θέλει να την κάψουμε. Έφαγε φρίκη με το θάνατο του πατέρα μου. Δεν της αρέσει η ιδέα να λιώνει ο άνθρωπος στο χώμα. Και δεν είναι καμιά πρωτοποριακή επειδή αποδέχτηκε εμένα.
– Ήταν εύκολο για εκείνη να αποδεχτεί το ότι θέλησες να είσαι κάτι άλλο;
Η μάνα μου είναι τα παιδιά της και τίποτα άλλο. Και τον άντρα της θα έδιωχνε εάν ένιωθε πως κάτι δεν πάει καλά. Ήταν όμως αρνάκι και μας αγαπούσε.
– Δυσκολεύτηκαν οι γονείς σου να σε πουν Άννα;
Η μητέρα μου αμέσως. Είχε καταλάβει. Ήμουν διαφορετικό παιδί. Το έβλεπε. Η μαμά μου με ρώτησε απλά «και τώρα πως θα σε φωνάζω;». Το είπε αμέσως. Ο μόνος της φόβος ήταν τι θα πει ο κόσμος. Ο μπαμπάς μου με είπε Άννα μετά την επέμβαση. Μόλις γύρισα από Καζαμπλάνκα.
– Μέσα από ποιες διαδικασίες σε αποδέχτηκε ο πατέρας σου;
Με αποδέχτηκε επειδή υπήρχε η μαμά. Δεν ξέρω τι θα είχε κάνει αν δεν υπήρχε η μαμά. Ακολουθούσε τη μητέρα στα πάντα. Ήταν ένας πολύ καλός, πολύ πονεμένος άνθρωπος. Έζησε την κατοχή. Ο πατέρας του αυτοκτόνησε μπροστά του όταν εκείνος ήταν έξι χρονών. Η μάνα του παντρεύτηκε έναν άλλο, που δεν τον ήθελε και μεγάλωσε σαν ορφανό μέσα στους στάβλους. Όταν πήγε Κατερίνη φαντάρος, γνώρισε τη μαμά, την ερωτεύτηκε και βρήκε πατρίδα, μάνα, πατέρα, αδελφή, σύντροφο. Η μάνα μου ήταν τα πάντα για εκείνον. Έκανε κουμάντο σε όλα, και με τα χρήματα. Μητριαρχική θα την έλεγα την οικογένεια μου. Ο πατέρας μου δεν είχε σηκώσει ποτέ χέρι.
– Ποιον φοβόσασταν μέσα στο σπίτι;
Φοβόμασταν και σεβόμασταν τη μητέρα μας. Η μάνα μου ευνούχισε βέβαια λίγο τους γιους της.
– Εσύ έχεις δώσει τη δική σου ερμηνεία για τη διαφορετικότητα σου;
Για το θέμα της ταυτότητας, όχι. Όταν υπάρχει μια παθογένεια στην οικογένεια όπως στην περίπτωση του Ταχτσή που τον έντυναν κοριτσάκι, είναι πιο εύκολο να πεις. Ξέρεις, δεν γίνεσαι τρανς με προγραμματισμό. Εγώ από πολύ νωρίς κατάλαβα ότι δεν πάει κάτι καλά, όταν δεν ταίριαζα πουθενά. Με τα αγόρια καμία σχέση. Ούτε ποδόσφαιρα, ούτε τίποτα. Με τα κορίτσια ταίριαζα περισσότερο αλλά καταλάβαινα πως δεν ήμουν κορίτσι. Ένιωθα διαφορετικό παιδί. Στα 13 θεωρούσα πως ήμουν ομοφυλόφιλος. Δεν ξέραμε τότε τι ήταν το τρανς. Έβλεπα την αδελφή μου που ήταν αγοροκόριτσο και σκεφτόμουν, εγώ γκέι, η αδελφή μου λεσβία, πάει η μάνα μου. Αλλά καμία σχέση. Η αδελφή μου είναι στρέιτ. Τα δυο αδέλφια μου έχουν από τρεις γάμους ο καθένας με παιδιά.
– Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;
Έκανα για πρώτη φορά ψυχοθεραπεία πριν από τέσσερα χρόνια. Ξέρω πως έπρεπε να μπω στη διαδικασία πιο νωρίς. Είχα την αυταπάτη πως μπορώ και μόνη μου. Έλεγα έχω περάσει τόσα στη ζωή μου, θα τα καταφέρω. Αλλά η κατάθλιψη μέσα σου υπάρχει!
– Σε βοήθησε;
Δεν έκανα πολλές συνεδρίες. Γιατί έτυχε να πάω σε έναν ψυχοθεραπευτή που μου μιλούσε στον ενικό και δεν μου άρεσε.
– Ένιωσες πως δεν σεβάστηκε το θεραπευτικό πλαίσιο;
Ναι, τα ήξερα αυτά από τις ομάδες και τις εποπτείες στο Red Umbrella . Γι’ αυτό και σταμάτησα. Πήγα και σε μια άλλη που δεν έβλεπε τίποτα άλλο σε μένα πέρα από την τρανς ταυτότητα μου. Είμαστε, όμως, πολλά πράγματα.
– Πόσο διαφορετικός είναι ο δρόμος, το πεζοδρόμιο, σήμερα απ’ όταν ξεκίνησες εσύ;
Σβήνει πια ο δρόμος. Τώρα δεν συλλαμβάνουν. Βάζουν πρόστιμα, μαζεύονται στην εφορία και μετά άντε να τα πληρώσεις. Εγώ όταν ξεκίνησα στο δρόμο ήμασταν εκπαιδευμένες στο κυνηγητό. Να βλέπεις τις κλούβες, να παίρνεις τα τακούνια παραμάσχαλα και να τρέχεις κάτω από τη διάβαση. Αν υπάρχει διάβαση, αλλιώς στα κρυφτό στα στενάκια. Θυμάμαι μια φορά να με κυνηγά διμοιρία, εγώ να τρέχω ξυπόλυτη και να ανεμίζει μια πουκαμίσα ανοιχτή κι εγώ γυμνή από κάτω. Αλμοδόβαρ τελείως.
– Μετά το δρόμο βρέθηκες στους οίκους ανοχής. Ποιες αλλαγές έζησες;
Έχω προλάβει τα μπορντέλα με τις σόμπες και τις κουρτίνες για πόρτες στο Μεταξουργείο. Αν κάναμε 70 άτομα το 8ωρο λέγαμε δεν είχε και πολλή δουλειά. Μεγάλη ταχύτητα. Τότε δούλευα υπάλληλος και δεν μπορούσα να κάνω διαλείμματα. Βάφεσαι, γδύνεσαι και ξεκινάς.
– Έβλεπες ανήλικες να δουλεύουν;
Τότε όχι. Δεν υπήρχε το ίντερνετ, οι διακινητές ήταν λιγότεροι και δεν τολμούσαν να πάνε σε έναν οίκο ανοχής ένα ανήλικο παιδί. Γιατί η αστυνομία είχε φυσική παρουσία. Θα τους έπιανε. Τώρα όλοι οι οίκοι ανοχής πληρώνουν την αστυνομία για να μη κάνει ελέγχους. Και να τώρα συναντάς ανήλικες.
– Ποιος ωθεί τους ανηλίκους στη βιομηχανία του σεξ;
Αν ρίξεις μια ματιά στα site που υπάρχουν για σεξεργασία, λίγο έμπειρο μάτι να έχεις θα διαπιστώσεις πως το 30/40 είναι ανήλικα παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Οι διακινητές τα φέρνουν στα μπορντέλα ή στα στούντιο. Όταν είχα στούντιο στο Νέο Κόσμο μου είχαν φέρει τρία ανήλικα κορίτσια. Σαν κρέατα σε τσιγκέλια. Μου έλεγαν «Αυτή κάνει αυτό, αυτή κάνει εκείνο χωρίς προφυλακτικό». Και εκείνες να παρελαύνουν μπροστά μου. Με σόκαρε αυτή η ωμότητα. Αρρώστησα εκείνη τη μέρα. Δεν μπορούσα να τις διώξω όμως αμέσως γιατί ήξερα πως θα με κατέστρεφαν. Θα μου έβαζαν φωτιά ή κάτι άλλο. Τις ανάγκασα όμως να φύγουν. Δεν ήμουν καλό αφεντικό για να απομακρυνθούν.
– Τι είδους πελάτες τις αναζητούν;
Οι παιδεραστές πιστεύουν πως παίζουν με τα παιδιά. Αυτό λένε στον εαυτό τους. Το λένε και οι ειδικοί. Οι παιδοβιαστές είναι παιδιά με χαμένη ή κακοποιημένη παιδικότητα.
– Πόσο έχει αλλάξει τράφικιν στην εποχή του διαδικτύου;
Έχουν αλλάξει οι συνθήκες του τράφικιν. Τα κορίτσια δείχνουν να ζουν πιο ελεύθερα αλλά είναι φυλακισμένα. Έχουν κινητά και κυκλοφορούν αλλά δεν μπορούν να πάνε πουθενά. Με τη συναναστροφή μου μαζί τους κατάλαβα πως το όπλο των διακινητών είναι πως έχουν φωτογραφίες όλη της οικογένειας και τις απειλούν πως θα σκοτώσουν τους δικούς τους αν δουν μια συμπεριφορά που δεν τους αρέσει.
Η αστυνομία δεν μπορεί να προστατεύσει αυτά τα κορίτσια;
Γιατί, ποιον προστατεύει η αστυνομία σήμερα; Μόνο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Έχω φάει τόσο ξύλο στα κρατητήρια. Είδες αυτό που έγινε στο τμήμα της Ομόνοιας με τη 19χρονη; Φαντάσου τι γινόταν σε ανθρώπους που ήταν αόρατοι και ανύπαρκτοι και που να μιλούσαν κανένας δεν θα τους πίστευε. Αυτή ήταν η ζωή μας. Ζητούσαμε να πάμε τουαλέτα και μας έλεγε ο μπάτσος «πάρε μου ένα τσιμπούκι και μετά θα πας». Μας έβαζαν να στηθούμε στα τέσσερα για να πάρουμε το πρωί ένα σάντουιτς. Πάντα υπάρχει και κάποιος καλός μπάτσος που θα ρωτούσε χαμηλόφωνα, για να μην τον ακούσουν οι άλλοι, αν θέλαμε να μας πάρει κάτι, ένα σάντουιτς, ένα καφέ το πρωί που ήμασταν κουρέλια.
– Πως αντιμετώπισες αργότερα την αστυνομία;
Όταν άνοιξα στούντιο στο Νέο Κόσμο, πλήρωνα κι εγώ την αστυνομία. Δεν μπορείς να το αποφύγεις. Μετά αγόρασα τον αέρα και άνοιξα δικό μου οίκο ανοχής στην Κρήτη, απολύτως νόμιμο γιατί στην επαρχία υπάρχουν οι προδιαγραφές. Στην Αθήνα όμως όχι. Αναγκαστικά είσαι παράνομη. Και οι επισκέψεις των αστυνομικών είναι εισπρακτικές.
– Τι γίνεται με τις διεκδικήσεις των σεξεργατών; Η Red Umbrella διεκδικεί σε νομικό και πολιτικό επίπεδο τη βελτίωση του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου και την αποποινικοποίηση της σεξεργασίας, κάτι που προφανώς θα έβαζε τελεία και σε όλα αυτά…
Το 2019 ο Χρυσοχοίδης πήγε να διορθώσει το νόμο που ο ίδιος είχε φτιάξει πριν από 30 χρόνια και δεν πήγε καλά. Μάλλον σαν εξιλέωση. Μετά ήρθε ο κορονοϊός, ξεχάστηκε το θέμα. Τον Ιούνιο κάναμε μια ημερίδα για τη σεξεργασία στο Δήμο Αθηναίων. Ήρθαν εκπρόσωποι από όλα τα κόμματα. Μόνο το ΠΑΣΟΚ και το ΜΕΡΑ25 έβγαλαν ανακοίνωση. Ο νόμος πρέπει να αλλάξει. Γιατί ο νόμος δεν έχει εφαρμογή λόγω κάποιων άρθρων που δεν μπορούν να σταθούν. Για παράδειγμα για να ανοίξεις έναν οίκο ανοχής πρέπει να υπάρχει απόσταση 200 μέτρων περιμετρικά από εκκλησίες, πλατείες, σχολεία, οίκους ευγηρίας, φροντιστήρια. Που θα βρεις τέτοιο χώρο στην Αθήνα; Πουθενά. Άρα όλοι οι οίκοι είναι παράνομοι. Έτσι γιατί να είναι νόμιμοι αυτοί που δουλεύουν μέσα σε οίκους παράνομους; Και η παρανομία φέρνει παρανομία. Δεν φοβάται κάποιος να σε κακοποιήσει όταν είσαι παράνομη. Η παρανομία είναι ένας μόνιμος φόβος.
– Και εδώ στο σπίτι σου φοβόσουν;
Ναι, φοβόμουν πως ανά πάσα στιγμή αυτός που θα έρθει είναι μπάτσος. Η παρανομία σε κουράζει.
– Υπήρξες υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος Αττικής με το ψηφοδέλτιο «Δύναμη Ζωής» της Ρένας Δούρου. Θα σε δούμε κάπου στις εκλογές;
Όχι. Είναι τόσο σάπιο όλο αυτό.
– Δεν είναι σημαντικό να υπάρχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκπροσώπηση από τη δική σας κοινότητα;
Δεν μου έχει γίνει κάποια πρόταση.
– Τι ψάχνει ένας άντρας που επισκέπτεται μια εργαζόμενη στο σεξ;
Τα πάντα. Δεν ισχύει αυτό που λένε πως ψάχνει αυτό που δεν μπορεί να κάνει με τη σύντροφο του. Πιο παλιά μπορεί να ίσχυε, τώρα δεν υπάρχει ταμπού στο σεξ στα ζευγάρια. Τότε που είχαμε πολύ κόσμο, ο άνθρωπος στο δωμάτιο καθόταν επτά οκτώ λεπτά.
– Μια εκτόνωση λοιπόν…
Εκτόνωση, ναι. Αυτό.
– Και τώρα;
Αυτό που έχει εκλείψει είναι τα πιτσιρίκια που παλιά τα έφερναν οι πατεράδες τους στους οίκους ανοχής. Ήταν διαδικασία ενηλικίωσης. Τώρα με το ίντερνετ έχει αλλάξει. Όλα έχουν αλλάξει. Θα έρθει ο άνθρωπος στο χώρο σου. Μπορεί να έρθει για να βγάλει κάποια φετίχ. Όχι κακοποίηση. Είναι πιο ασφαλές να έρχεται ο άλλος εδώ.
– Δεν φοβήθηκες ποτέ δηλαδή το ποιος μπορεί να είναι ο πελάτης που θα μπει στο χώρο σου;
Όχι, γιατί αυτοί φοβούνται πιο πολύ. Μόλις μπουν, βλέπω τα μάτια τους στο ταβάνι να ψάχνουν να δουν αν υπάρχουν κάμερες. Βλέπουν μια κλειστή πόρτα και δεν ξέρουν ποιος μπορεί να κρύβεται μέσα στο άλλο δωμάτιο. Υπάρχει ο μύθος πως έχουμε νταβατζήδες.
– Στο δρόμο ένιωσες απειλή, πέρα από την αστυνομία;
Ναι. Οποιοσδήποτε περαστικός μπορεί να γίνει απειλή. Περνούν παρέες με μηχανάκια και στου πετούν μπουκάλια στο κεφάλι.
– Δεν έχει περιοριστεί η τρανσοφοβία;
Όχι! Ευτυχώς τώρα με το ίντερνετ μπορείς να κάνεις έρωτα και μέσα από την κάμερα. Ξέρεις τι λεφτά έχει αυτό; Και είναι και πιο ασφαλές.
– Μπορείς να βιοποριστείς από αυτό;
Ναι! Το σκέφτομαι…
– Από τους άντρες που ερωτεύτηκες και σε ερωτεύτηκαν, ποιοι σου ζητούσαν να σταματήσεις την εργασία στο σεξ;
Όλοι μου το ζητούσαν. Τους έλεγα, αν μπορείς να με ζήσεις σταματάω.
– Και σταμάτησες για έναν έρωτα;
Ναι, σταμάτησα όταν είχα μια σχέση. Ήμουν ερωτευμένη και εκείνος μπορούσε να με ζήσει.
– Η ενασχόληση με τη μεταποίηση επίπλων πως προέκυψε;
Ήξερα πως έπιαναν τα χέρια μου. Πάντα είχα κάτι καλλιτεχνικό. Να φτιάχνω πράγματα χαλασμένα. Στην πρώτη καραντίνα ξεκίνησα. Τώρα μόλις αναπαλαίωσα ένα ολόκληρο μαγαζί. Δημιούργησα ένα παλαιωμένο τοίχο και μετά μου ανέθεσαν τα πάντα. Και ο αδελφός μου κάνει περίπου ίδιο. Δεν χρειαζόμαστε πια μάστορα στην οικογένεια.
– Πόσα αδέλφια έχεις και ποια είναι η σχέση σας;
Έχω δυο αδέλφια μεγαλύτερα και μια μικρότερη αδελφή, η οποία είναι η αδελφή ψυχή μου. Τα αγόρια έφυγαν νωρίς από το σπίτι και δεν έχουμε πολλές σχέσεις. Φαντάσου ο αδελφός μου κάποτε μου έκανε φλερτ σε ένα κλαμπ, στο Βαρελάδικο. Δεν με αναγνώρισε. Είχε να με δει χρόνια. Με είχε αφήσει ένα μικρό θηλυπρεπές αγοράκι και ήμουν πια μια ξανθιά γυναίκα.
– Τι έκανες με τους άντρες που σε προσέγγιζαν ερωτικά νομίζοντας πως είσαι cis γυναίκα;
Μετά την επέμβαση που πλέον μπορούσα να είμαι ζευγάρι με κάποιον όπως το ονειρευόμουν, κόμπλαρα στα όνειρα του άλλου. Γιατί στην αρχή ο άλλος δεν καταλάβαινε. Και έπρεπε να το πω. Το τρανς είναι μια επανάσταση από μόνο του. Το τρανς άτομο τα έχει ταρακουνήσει όλα. Από τη βιολογία μέχρι την πατριαρχία. Κάποια στιγμή ένας άντρας στην Κρήτη μου έβαλε πιστόλι στο κεφάλι γιατί δεν του το είχα πει από την αρχή. Με είχε ερωτευτεί και ένιωσε προδομένος. Ένας άλλος είχε πει στη μάνα του, «Αν δεν έρθω με την Άννα, ξεχάστε με». Εξαρτάται λοιπόν από τον άντρα. Μια άλλη φορά σταμάτησα την καλύτερη σχέση της ζωής μου γιατί φοβήθηκα το μέλλον, πως κάποια στιγμή θα με άφηνε. Και ήμουν στα ντουζένια μου, ερωτευμένη.
– Τι σε ζορίζει ακόμα και σήμερα;
Δεν νιώθω καλά με την έκθεση. Περίεργο πράγμα. Και όλη μου η ζωή είναι μια έκθεση. Στο δρόμο. Στους οίκους ανοχής να κυκλοφορείς γυμνή ή με τα εσώρουχα. Τριάντα χρόνια. Πρέπει να νιώθεις καλά με το σώμα σου. Άλλο κομμάτι αυτό. Όταν πήγα στο Άμστερνταμ στο Παγκόσμιο Συνέδριο για το AIDS όπου ήμουν ομιλήτρια, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικών δυο μήνες για να πω το κείμενο στα αγγλικά ενώ μπορούσα να το πω στα ελληνικά και να είχα μετάφραση…
