Κώστας Καζάκος: Ο εμβληματικός ηθοποιός που δεν αισθάνθηκε ποτέ «σταρ του σινεμά» στην τελευταία του συνέντευξη
Στην αιωνιότητα πέρασε ο Κώστας Καζάκος με τον θάνατό του να κάνει το ελληνικό θέατρο πιο φτωχό.
Το μεγαλείο του αείμνηστου ηθοποιού δεν το αναγνώριζε κανείς μόνο στο ταλέντο του. Δυναμικός από τα νιάτα του, γνώρισε από νωρίς δυσκολίες εξαιτίας των αριστερών καταβολών του.
Έδωσε τις πρώτες μάχες του με τον ρομαντισμό του επαναστάτη που πολεμά για ανώτερα ιδανικά και έμεινε πιστός στις αξίες του ως το τέλος.
Ο Κώστας Καζάκος γεννήθηκε το 1935 στον Πύργο Ηλείας και μόλις ενηλικιώθηκε πήγε στην Αθήνα για να σπουδάσει παιδαγωγικά. Η αριστερή κληρονομιά του πατέρα του έγινε λόγος αρνητικής αντιμετώπισής του από το πανεπιστήμιο το οποίο και δεν του επέτρεψε την εγγραφή του.
Έτσι, τον κέρδισε το θέατρο σπουδάζοντας στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου και στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν.
Στον σπουδαίο ηθοποιό άρεσε να καινοτομεί, του άρεσε να δίνει τροφή για σκέψη μέσα από τα έργα που έπαιζε και ανέβαζε στο κοινό, το οποίο τον ξεχώρισε και τον ακολούθησε πιστά καθ΄όλη τη διάρκεια της πορείας του, τόσο στο σανίδι όσο και στο θέατρο.
Ο ίδιος όμως δήλωνε πριν από καιρό ότι δεν αισθάνθηκε ποτέ σταρ του σινεμά.
«Δεν αισθάνθηκα ποτέ σταρ του σινεμά. Είχα πάντα την αίσθηση ότι με το σινεμά κάτι δεν κάναμε καλά. Η Τζένη Καρέζη ήταν άλλης σχολής, άλλης νοοτροπίας, καλλιεργημένο άτομο. Πάλεψε με όλη της τη δύναμη να αξιοποιήσει τα προσόντα της, τον πλούτο που είχε» είχε πει χαρακτηριστικά.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Κώστας Καζάκος μέσα από την πολυετή του πείρα εξελίχθηκε και εκείνος σε μεγάλο «δάσκαλο» του θεάτρου. Και αυτό γιατί είχε την ανάγκη να μεταδώσει στους άλλους αυτά που είχε μάθει πρώτα εκείνος.
«Είχα την τύχη από νέος να δουλεύω σε σχολές. Δεν είναι θέμα ύλης. Το φαινόμενο της ζωής είναι ο άνθρωπος μέσα στον κόσμο. Μπορεί να μην το συνειδητοποίησα αμέσως όπως όταν μπήκα στο “Θέατρο Τέχνης” το 1953 όπου το χτίσαμε αφιλοκερδώς”. Μπαίνεις σε ένα χώρο που συμβαίνουν τρομακτικά πράγματα που δεν μπορείς να τα συνειδητοποιήσεις. Βλέπεις τον Κουν και μεταμορφωνόταν, γινόταν κάτι μαγικό, γινόταν ένας αρχάγγελος. Όταν έκανε τη δουλειά του ήταν η ευγένεια προσωποιημένη. Ήταν η αγάπη. Μας έλεγε το υψηλότερο σημείο της αγάπης είναι η ανάγκη που έχεις να μεταδώσεις στους άλλους αυτά που ξέρεις. Είναι η ουσία της αρετής και οφείλω στους αρχαίους Έλληνες την σκέψη μου. Εκεί που ήταν θολό το πράγμα, η ομίχλη αραιώνει» ανέφερε στην τελευταία του συνέντευξη στη Λένα Αρώνη και το Art Week.
Για την Τζένη Καρέζη κι όσα έζησαν μαζί:
«Τότε υπήρχε ήδη μια καθαρή επαφή με τον κόσμο, ειλικρινής, ανιδιοτελής κι ούτε είχαμε σκοπό να πλουτίσουμε και να κερδοσκοπήσουμε. Ένα, δύο σπίτια είχαμε, στεγαστήκαμε ωραία και καλά περάσαμε. Ό,τι βγάλαμε, γιατί πολλές φορές οι αγελάδες ήταν παχιές, πάλι τα έφαγε το θέατρο. Το θέατρο δεν σε κάνει πλούσιο. Όταν αρρώστησε η Τζένη και πέθανε, μου έλεγαν δεν λυπάσαι; Τι να λυπηθώ; Πέρασε μια ζωή, που μακάρι να τη ζούσαν όλες οι Ελληνίδες. Τιμήθηκε, αγαπήθηκε, πέρασε καλά και δοξάστηκε. Τι άλλο να κάνεις; Έκανε το παιδί κι είχε την οικογένειά της. Αυτό που προκαλεί λύπη ήταν ότι θα μπορούσε να έχει 10-15 χρόνια ακόμα, όπου ήταν στην ωριμότητά της να παίξει ρόλους».
