Το χάσαμε το παιχνίδι τελικά… και τα χάσαμε όλα
…Γιατί όταν χάνεις την επαφή με τα παιδιά, τότε χάνεις τα πάντα. Κλειστήκαμε όλοι πίσω από δουλειές και πίσω από οθόνες. Σταματήσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια και σταματήσαμε να μιλάμε ή καλύτερα να επικοινωνούμε. Θυμάμαι τη μάνα μου, που όταν είχα κάνει κάτι, το καταλάβαινε αμέσως και γύριζε προς το μέρος μου και μου ‘λεγε για κοίταξε με στα μάτια και πες μου τι συμβαίνει; Και εννιά στις δέκα φορές είχε δίκιο κάτι συνέβαινε. Κάτι που το συζητούσα κι έβγαινε από μέσα μου.
Τώρα, σήμερα δεν συμβαίνει το ίδιο γιατί δεν έχουμε το χρόνο ή και τον τρόπο να κοιτάξουμε τα μάτια των παιδιών μας και να καταλάβουμε τι τους συμβαίνει. Γιατί; Γιατί χαθήκαμε πίσω από τις οθόνες. Γιατί ακόμη και στα παιδιά μας θα τους ευχηθούμε, θα τα ευχαριστήσουμε, θα τους πούμε πόσο τα αγαπάμε, πόσο μας λείπουν ή και οτιδήποτε άλλο μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Γιατί έτσι θα το δουν οι φίλοι μας , οι φίλοι τους και τόσος άλλος κόσμος που θα μας «θαυμάσει»… και μετά θα μετρήσουμε και πόσα λάικ πήραμε. Και όπως είναι φυσικό το ίδιο θα κάνουν κι εκείνα.
Γιατί οι συζητήσεις μας μαζί τους περιορίζονται στα απαραίτητα. Γιατί δεν έχουμε χρόνο και για κάτι παραπάνω. Γιατί από μωρά ακόμα τους δίνουμε στα χέρια ένα κινητό ή ένα τάμπλετ για να παίξουν, για να μας αφήσουν ήσυχους γιατί εμείς έχουμε δουλειά. Κι έτσι η οθόνη πήρε τη θέση μας. Αυτή διαπαιδαγωγεί, αυτή διαμορφώνει χαρακτήρες και αυτή αρκετές φορές για χάρη εντυπωσιασμού (ας μην ξεχνάμε στους έφηβους αρέσει να εντυπωσιάζουν, αλλά και να ξεχωρίζουν) μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο, με δοκιμασίες εντυπωσιασμού που καταγράφονται σε βίντεο για να προβληθούν και να πάρουνε τι άλλο; Λάικ.
