Νικολέττα Βλαβιανού: Έχω δεχτεί bullying και χτυπήματα κάτω από τη μέση
Από τη Σίσσυ Μενεγάτου
Πολύχρωμη «πεταλούδα» που δεν στέκεται πουθενά και θέλει τη γλύκα της ζωής. Έτσι φανταζόταν τον εαυτό της από παιδί η Νικολέττα Βλαβιανού κι έτσι είναι. Αν και στερήθηκε την πατρική φιγούρα από την κούνια της, δεν έχασε καθόλου την αισιοδοξία της και το χαμόγελο που την χαρακτηρίζει. Είναι θηλυκός «σίφουνας», «τσαμπουκάς» όταν πρέπει -εξ ου και μαχητική συνδικαλίστρια στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών- από τότε που πάτησε το πόδι της στο σανίδι. «Μπαινοβγαίνει» με επιτυχία εδώ και 27 χρόνια από την κωμωδία στο δράμα. Από τη μία παίζει κωμικούς ρόλους στην τηλεόραση κι από την άλλη «φλογίζεται» από μνήμες στην «Ευθαλία του Γαλατά», την οποία ξαναπαρουσιάζει, ή ως Ρίτα στους «Lyons» που «συναντάει» κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Μικρό Θέατρο του Κεραμεικού. Η Νικολέττα Βλαβιανού μίλησε στην «ΟΝ time» για τα… ανατρεπτικά παιδικά της χρόνια που την έκαναν να μεγαλώσει απότομα, τις πληγές, τις αγάπες της, τις ανησυχίες της για τα δύσκολα «σημεία» των καιρών. Δεν δίστασε να πει για κλίκες στο θέατρο και πώς τις… έσπασε, τον «ηλικιακό ρατσισμό» που έρχεται, το «#MeToo» και την κάθαρση του θεάτρου, αλλά και την προσποίηση της κοινωνίας. Επίσης αποκάλυψε το εργασιακό bullying που την ταλαιπώρησε πολλά χρόνια αλλά μίλησε και για τον έρωτα, ο οποίος την στιγμάτισε, ενώ μας δήλωσε single και διαθέσιμη στις χαρές της ζωής.
Γεννήθηκες στη Νέα Σμύρνη. Πώς ήσουν ως παιδάκι και τι θυμάσαι έντονα από εκείνα τα χρόνια;
Ήμουν πολύ χαρούμενο παιδάκι. Έκανα την πεταλούδα, μου άρεσε, γι’ αυτό και τις Απόκριες ντυνόμουν συνέχεια πεταλούδα. Δεν την άλλαζα αυτή τη στολή. Από το πρωί που ξυπνούσα ήμουν μες στην καλή χαρά, έτρεχα συνεχώς και γελούσα. Επίσης πάντα ήμουν και είμαι ονειροπόλα. Συνεχώς έπλαθα όνειρα στο μυαλό μου. Ο πατέρας μου, Νίκος, ήταν έμπορος, αλλά πέθανε πολύ νέος, γι’ αυτό και μου έδωσαν το όνομά του. Νικολέττα – Κατερίνα μ’ έχουν βαφτίσει.
Δεν έχεις μνήμες από τον πατέρα σου;
Δυστυχώς όχι. Ορφάνεψα από την κούνια μου, ήμουν μόλις τεσσάρων μηνών!
Πώς το βίωσες όλο αυτό και πόσο επηρέασε την ψυχοσύνθεσή σου;
Ήμουν πολύ μικρούλα και δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε, γιατί ήμουν ένα χαρούμενο παιδί που διαρκώς έτρεχε και γελούσε. Η μητέρα μου μού έλεγε ότι ο μπαμπάς μου είναι στην Αγγλία γιατί δούλευε. Η μητέρα μου μού έδινε πολλή αγάπη, οπότε δεν ένιωθα κάποια έλλειψη, δεδομένου ότι δεν ήξερα και πώς είναι να έχεις πατέρα. Γι’ αυτό και δεν ζήλευα όταν έβλεπα τ’ άλλα παιδάκια με τους μπαμπάδες τους. Η μητέρα μου δούλευε σε μεγάλο δικηγορικό γραφείο ως γραμματέας, οπότε δεν στερήθηκα κάτι. Αργότερα στο σχολείο οι συμμαθητές μου κάνοντας «bullying» -γιατί τα παιδιά είναι πιο σκληρά και αυθόρμητα από τους μεγάλους- άρχισαν να μου λένε «είσαι ορφανό». Εγώ δεν καταλάβαινα καν τι σημαίνει η λέξη. Απλώς ένιωσα περιέργεια και ρώτησα τη γιαγιά μου την Αντζολίνα -τη μάνα της μητέρας μου που είχε καταγωγή από την Κεφαλονιά κι αυτή με μύησε στον υπέροχο κόσμο των βιβλίων- τι σημαίνει «ορφανό» που με φωνάζουν συνέχεια οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές μου στο σχολείο. Τότε έγινε ένα «σούσουρο» οικογενειακό, οπότε αναγκαστικά μου το εξήγησε η μητέρα μου. Αλλά και που μου το είπε, δεν άλλαξε κάτι, δεν στενοχωρήθηκα. Η στενοχώρια με έπιασε όταν μεγάλωσα λίγο.
Τι ένιωσες τότε;
Ανασφάλεια γιατί δεν υπήρχε η προστασία, το στήριγμα, που λέμε, του πατέρα. Για εμένα ήταν θεωρητικό όλο αυτό, γιατί δεν το είχα ζήσει αλλά τουλάχιστον από αυτά που άκουγα ή φανταζόμουν, ένιωσα την έλλειψη του πατέρα. Ευτυχώς από μικρό παιδί ήμουν ανεξάρτητη. Μου άρεσε και να απομονώνομαι και μου έλεγε η μητέρα μου: «Μα τι κάνεις μόνη σου;». Κι εγώ της απαντούσα: «Μα κι εμείς τα παιδιά σκεπτόμαστε» (γέλια). Κλεινόμουν στον εαυτό μου και του μίλαγα από μικρή. Το ’χω αυτό το «κουσούρι». Λέω δυνατά τις σκέψεις μου (γέλια).
Ξέρω ότι η μητέρα σου ξαναπαντρεύτηκε. Πώς ήταν όλο αυτό;
Δύσκολο με την έννοια ότι ήταν μια μεγάλη αλλαγή για μένα -ήμουν μόνο 8 χρόνων- κι αυτό με μεγάλωσε απότομα. Δηλαδή επειδή άλλαξαν πολλές συνθήκες στη ζωή μου, αναγκάστηκα ν’ αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου από πολύ πιο μικρή. Αυτό ήταν μια «ρωγμή» στη ζωή μου. Εκεί ένιωσα έλλειψη στήριξης. Ο πατριός μου ο Γιώργος -ήταν δικηγόρος- δεν αντικατέστησε ποτέ τον πατέρα μου. Είχε καλή συμπεριφορά απέναντί μου, μια χαρά ήταν, αλλά το ότι άλλαξε ξαφνικά η ζωή μου με επηρέασε πολύ. Μεγάλωσα απότομα κι έγινα αγωνίστρια, αλλά και αρκετά σκληρή.
Σπούδασες Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Πώς και πότε σου γεννήθηκε η ιδέα να γίνεις ηθοποιός;
Πήγα στο Θεατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου, γιατί βαριόμουν και είπα να το κάνω ως χόμπι. Ασχολήθηκα στο Σύλλογο των Φοιτητών και εκεί κόλλησα το «μικρόβιο» του θεάτρου. Στη συνέχεια έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή «Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο» του Λεωνίδα Τριβιζά, στο «Πορεία». Νωρίτερα δεν είχα σκεφτεί ν’ ασχοληθώ με το θέατρο, παρόλο που έβλεπα θέατρο από πολύ μικρή και είμαι «πολυσυλλεκτική» ως χαρακτήρας. Σίγουρα με βοήθησε το γεγονός ότι οι θείοι μου -της οικογενείας Φαληρέα- με πήγαιναν από τη Λυρική Σκηνή και το Εθνικό Θέατρο μέχρι τις λαμπερές επιθεωρήσεις της τότε εποχής και στον κινηματογράφο. Εγώ δεν είχα εκδηλώσει ποτέ την επιθυμία να γίνω ηθοποιός. Ήθελα να σπουδάσω αρχαιολόγος ή να γίνω… γραμματέας στο Γιοχάνεσμπουργκ (γέλια). Αυτό κάπου το άκουσα όταν ήμουν πέντε χρόνων -μου έκανε εντύπωση το Γιοχάνεσμπουργκ- και το ανακοίνωσα με πολλή σοβαρότητα στην οικογένειά μου, όπως μου είχε περιγράψει η μάνα μου (γέλια).
Πότε πατάς για πρώτη φορά στο σανίδι και ποιος σε έβαλε σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο του θεάτρου;
Ο Λεωνίδας Τριβιζάς και οι δάσκαλοί μου στη σχολή. Αυτοί με έβαλαν σε αυτόν τον κόσμο της φαντασίας, του ονείρου, της πραγματικότητας. Για εμένα είναι ο κόσμος μου όλος! Το να παίζεις θέατρο είναι ένας λόγος για να ζεις. Έτσι το νιώθω εγώ. Με το που τέλειωσα τη σχολή, έπαιξα το καλοκαίρι στο Χορό στη «Μήδεια» με την Ασπασία Παπαθανασίου και το χειμώνα στα «Πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ» με την Μπέτυ Αρβανίτη, όπου υποδύθηκα την Γκαμπριέλε.
Τι σου αρέσει περισσότερο στο θέατρο;
Η ψυχολογική ανάλυση, η «δημιουργία» ενός άλλου ανθρώπου, πολλές φορές κι από στοιχεία του δικού σου «είναι». Μου αρέσει το ότι μπορείς να ζεις και να «πεθαίνεις» μέσα σε ένα βράδυ. Ένας ρόλος ζει και «πεθαίνει» μέσα σε λίγες ώρες.
Πώς βγάζεις από… πάνω σου έναν ρόλο;
Δεν είναι εύκολο. Γι’ αυτό και χρειάζομαι αρκετές ώρες μοναξιάς. Είναι μια.. επαναφόρτιση στις μπαταρίες μου και μια γείωση. Δηλαδή, ξανάρχομαι στην πραγματικότητα. Το επάγγελμά μας είναι δύσκολο και ψυχοφθόρο, ειδικά στο οικονομικό κομμάτι. Κάθε έξι μήνες ψάχνουμε για δουλειά και με τον κορωνοϊό τα πράγματα έγιναν χειρότερα από ποτέ. Τα τελευταία χρόνια είναι πάρα πολύ κακές οι συνθήκες από κάποιους παραγωγούς προς τους ηθοποιούς. Πολλοί παραγωγοί εκμεταλλεύονται τις άσχημες οικονομικές συνθήκες που ζούμε και ο κλάδος μας έχει καταντήσει ένας Μεσαίωνας! Κι επειδή το θέαμα είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, καταλαβαίνετε ότι είναι πάρα πολύ επικίνδυνο πλέον και για τους υπόλοιπους. Με προβληματίζει ότι και με τον κορωνοϊό και τώρα με τον πόλεμο στην Ουκρανία, όλοι στρέφονται εναντίον του πολιτισμού. Αυτό είναι κάτι που μου δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Ακόμα και η δημιουργία Ψηφιακού Πολιτισμού δεν είναι κάτι που είναι υπέρ μας ως κοινωνία. Γιατί το θέατρο, ερχόμενο μέσα από την Ιστορία αιώνες πριν, είναι το μέσο με το οποίο κοινωνικοποιούνται οι άνθρωποι όταν βλέπουν μια παράσταση. Το «παρακολουθούμε όλοι μαζί θέατρο» είναι μια πολύ σημαντική ενέργεια. Αυτό το «όλοι μαζί» έχω την εντύπωση ότι πλέον είναι καταδιωκόμενο ή πρόκειται να καταδιωχθεί. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά αυτή την εμμονή, γιατί τα μέτρα για τον κορωνοϊό, ειδικά στο θέατρο που είναι από τους πιο ασφαλείς χώρους, ήταν πολύ άδικα. Είναι σαν να στοχοποιηθήκαμε. Έτσι το αισθανόμαστε. Αλλά κάτι όταν το αισθάνεσαι, συνήθως κάτι άλλο ελλοχεύει πίσω από αυτό. Νιώθω ότι αυτό αρχίζει να συμβαίνει παγκοσμίως και μου δημιουργεί πολλά ερωτηματικά και ανασφάλειες.
Πώς είναι να παίζεις και να βλέπεις στην πλατεία του θεάτρου τον κόσμο με μάσκες;
Τους νιώθω από τη σκηνή, δεν τους βλέπω. Στην ουσία όταν παίζεις είναι σαν να σε βλέπουν οι θεατές μέσα από μια… κλειδαρότρυπα. Είναι λίγο σαν οι θεατές να είναι «ματάκηδες». Εσύ δεν πρέπει να έχεις την αίσθηση ότι σε βλέπει ο άλλος. Λειτουργείς σαν να είσαι στο χώρο και στο χρόνο που παίζεις. Γίνεσαι εσύ ο ρόλος. Παίζεις την αλήθεια του έργου, όχι του «τώρα». Το μόνο που διαφέρει είναι ότι με τις μάσκες δεν μπορεί πια ν’ ακουστεί εύκολα το γέλιο. Επίσης, επειδή υπάρχει αυτή η δυσκολία, θεωρώ ότι αυτοί που πάνε τώρα στο θέατρο είναι όσοι το θέλουν πραγματικά. Επομένως όχι μάσκα, αλλά και σκάφανδρο να βάλουν, θα πάνε, γιατί είναι μια άλλη ενέργεια. Το θέατρο είναι ανάγκη.
Τώρα που έχουμε κορωνοϊό αλλά και μεγαλύτερη οικονομική κρίση λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, είσαι αισιόδοξη ότι ο κόσμος θα έρθει στο θέατρο;
Σε αυτές τις περιπτώσεις που είπες δεν χρειάζεται ο κόσμος να φάει; Τόσο χρειάζεται και η ψυχή του φαγητό, το μυαλό του θέλει «τροφή». Ο άνθρωπος επιθυμεί την παρέα, το συνυπάρχω με άλλους. Βλέπουμε και παρακολουθούμε κάτι «όλοι μαζί». Οπότε θα πάει ο κόσμος στο θέατρο. Με αυτή την έννοια είμαι αισιόδοξη.
Μίλησε μου για τη θεατρική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείς «Οι Lyons» του Νίκι Σίλβερ, σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Μικρό Θέατρο Κεραμεικού. Έχεις κι άλλα σχέδια;
Είναι ένα εξαιρετικό έργο. Το 2015 μού το είχε φέρει από την Αμερική ένας φίλος για να το διαβάσω και ενθουσιάστηκα. Τα έργα του Νίκι Σίλβερ είναι πολύ σύγχρονα, έχουν μεγάλη ψυχολογική ανάλυση κι οι χαρακτήρες του είναι διάφανοι στα μάτια του θεατή. Είναι η ιστορία μιας οικογένειας που «κραυγάζει» για αγάπη, αλλά τα μέλη της οικογένειας δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Υποδύομαι τη Ρίτα Λάιονς -τη σύζυγο και μητέρα- που δίνει ένα συζυγικό, ανταγωνιστικό «ματς» μέσα από βιτριολικές ατάκες, χιουμοριστικά σχόλια και υπονοούμενα. Μέσα σε αυτήν τη δραματική κομεντί ο συγγραφέας περνάει, μέσα από την αγάπη, νοήματα για τη διαφορετικότητα, τη γυναίκα, την ενδοοικογενειακή βία, την πατριαρχία, τη μητριαρχία και πολλά άλλα, με εξαιρετικό χιούμορ. Είναι ένα σπουδαίο κείμενο. Η Ρίτα που υποδύομαι άλλα ήθελε στη ζωή της, άλλα βρήκε, και προσπαθεί να τοποθετήσει τον εαυτό της μέσα στις καινούργιες καταστάσεις. Επίσης θα κάνω κάποιες παραστάσεις ξανά σε δήμους με την «Ευθαλία του Γαλατά» του Θωμά Κοροβίνη, ένα έργο που έχω αγαπήσει πολύ και το αγκάλιασε ο κόσμος. Ένας συγκλονιστικός μονόλογος που είναι και πολύ επίκαιρος τώρα με τον ξεριζωμό των Ουκρανών.
Η Νικολέττα πιστεύεις ότι έχει βρει τον εαυτό της, δηλαδή αυτά που ήθελες τα έκανες;
Όχι, γι’ αυτό και συνεχίζω.
Βλέποντας την καριέρα σου, αναρωτιέμαι, σου ήρθαν όλα τόσο εύκολα όσο φαίνεται;
Καθόλου. Εγώ δημιουργώ τις προοπτικές και τις προϋποθέσεις. Ίσα ίσα, πολύ δύσκολα μου ήρθαν. Έχει πολύ αγώνα όλο αυτό.
Πότε ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου κι αυτό το τόσο χαρακτηριστικό γέλιο σου «πάγωσε» και έκλαψες πολύ;
Ήταν το 2003 όταν πέθανε η μητέρα μου. Τότε έπαιζα στο Εθνικό Θέατρο στην παράσταση «Ίων» με τη Λυδία Κονιόρδου. Επίσης, το 2010 στην αρχή της οικονομικής κρίσης. όπου σχεδόν όλοι καταστραφήκαμε οικονομικά κι είχα μεγάλο άγχος, καθώς και στην καραντίνα με τον κορωνοϊό. Εμένα με πείραξε πάρα πολύ ψυχικά η καραντίνα και πιστεύω ότι κι άλλους ανθρώπους τους πείραξε, γι’ αυτό έχουμε «έκρηξη» με τα αυτοάνοσα και άλλες ασθένειες. Στην καραντίνα ένιωθα βαθιά θλίψη και μεγάλη οργή.
Η «ετικέτα» της κωμικής ηθοποιού που σου έχουν «κολλήσει» από την τηλεόραση πιστεύεις ότι σε πίεσε και σε περιόρισε στο να κάνεις περισσότερους ρόλους;
Ναι, με ταλαιπώρησε γιατί έπεσα σε μια εποχή -για μια 20ετία στο θεατρικό γίγνεσθαι- όπου τα πράγματα ήταν πολύ διαχωρισμένα. Αρκετοί ηθοποιοί που παίζαμε στην τηλεόραση ήμασταν αποκλεισμένοι ως εμπορικοί, ενώ οι άλλοι ήταν του μη εμπορικού. Τώρα όμως που έχει πέσει η πείνα της… αρκούδας, βλέπετε πάρα πολύ καλά -κι είναι πολύ καλύτερο βεβαίως αυτό- ότι οι καλλιτέχνες μπαινοβγαίνουν σε όλους τους χώρους. Είμαστε μικρή χώρα η Ελλάδα για να μπορούμε να έχουμε διακρίσεις τέτοιου είδους, παρόλο που και τώρα κάποιοι προσπαθούν να περάσουν στην τηλεόραση ότι ορισμένοι κάνουν τέχνη και άλλοι πιο «δεύτερα» πράγματα. Ανοησίες! Το δημοφιλές είναι το ζητούμενο για όλες τις δουλειές. Ο κόσμος είναι αυτός που κρίνει και αποφασίζει. Διαφορετικά καθόμαστε σπίτι μας και παίζουμε για τους συγγενείς μας.
Από πολύ νωρίς ασχολήθηκες και με το συνδικαλισμό. Είσαι μέλος του ΔΣ του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.
Εμείς όταν τελειώναμε τη Δραματική Σχολή εκείνες τις εποχές -εγώ θυμάμαι τότε που τέλειωσα τη Σχολή ήταν υπουργός Πολιτισμού η Μελίνα Μερκούρη- δεν εννοείτο να μην ήμαστε μέσα στο συνδικαλιστικό μας φορέα. Από το 1974 και μετά ήταν οργανωμένο το πράγμα. Δεν μπορούσες να είσαι επαγγελματίας αν δεν ανήκες στο συνδικαλιστικό σου φορέα. Εμένα με βοήθησαν πολύ από το ΣΕΗ σε διάφορες δουλειές με ορισμένους κακοπληρωτές κι έχουν μπει μπροστά συνάδελφοι για να «καθαρίσουν» για μένα. Προ μνημονίων οι συλλογικές συμβάσεις γινόντουσαν από το σωματείο με κανονικές αμοιβές, γιατί τώρα είναι άθλιες. Φέτος ξανάβαλα υποψηφιότητα και είμαι στο 17μελές ΔΣ. Είμαστε από τα πιο δημοκρατικά σωματεία. Καταλαβαίνεις ότι για να παρθεί μία απόφαση καθόμαστε και το συζητάμε πολύ και πρέπει να συμφωνήσουμε γιατί υπάρχει πολυφωνία. Το τονίζω αυτό γιατί κάποιοι λένε: «Γιατί δεν βγάζετε ανακοίνωση αμέσως;». Δεν είναι τόσο απλό το πράγμα. Χρειάζεται μια διαδικασία σε εμάς, κι αυτό είναι και το σωστό. Και φυσικά δεν πληρωνόμαστε. Είναι προσφορά από το χρόνο μας και τη ζωή μας όλο αυτό.
Ως μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ έχεις κατά κάποιον τρόπο εμπλακεί σε αυτές τις καταγγελίες περί σεξουαλικών κακοποιήσεων και κακοποιητικών συμπεριφορών στο χώρο σας. Το περίμενες όλο αυτό που ξέσπασε;
Όχι, όλο αυτό που ξέσπασε δεν το περίμενα. Νομίζω ότι σε αυτό όλο αυτό συνεισέφερε η δύναμη των social media – γιατί πολλά πράγματα λεγόντουσαν και δεν είναι ότι κρατάγαμε τα στόματά μας κλειστά, πάντα μιλάγαμε, αλλά δεν υπήρχαν αυτιά να μας ακούσουν ή κώφευαν επίτηδες. Τώρα, χάρη στα social media δημιουργήθηκε μεγάλο ρεύμα, καθώς καταφέραμε και ενωθήκαμε γρήγορα, ενώ μέσα στα πέντε εκατομμύρια της Αθήνας δεν θα βρισκόμασταν διαφορετικά. Δηλαδή π.χ. αν έλεγες: «Παιδιά, μου έκαναν αυτό», το πιθανότερο ήταν να σε διώξουν από τη δουλειά γιατί ο «άρχων» πρωταγωνιστής ήταν το απόλυτο. Αυτός που τα ’φερνε για τους θεατρώνες κι αυτός που εξακολουθεί να τα φέρνει είναι και ο «άρχων», επομένως εσύ περισσεύεις. Και στα σίριαλ συμβαίνει το ίδιο.
Δηλαδή, μου λες ότι υπάρχουν «κλίκες»;
Κυρίως.
Και πώς τις… σπας;
Δεν τις σπας. Κάνεις τη δική σου.
Όλο αυτό το «απόστημα» που έσπασε πιστεύεις ότι «πλήγωσε» το θέατρο;
Όχι. Πιστεύω ότι το καθάρισε, αλλά όταν γίνεται υπερβολή, αρχίζει πια και χαλάει το πράγμα.
Τι ακριβώς εννοείς;
Εννοώ ότι λίγο πέρασε μια έννοια, κι είναι πολύ κακό αυτό γιατί ερχόμαστε στον «ηλικιακό ρατσισμό», ο οποίος «ζει» και βασιλεύει, και είναι το επόμενο που θα χτυπηθεί μετά το «#MeToo» – να το ξέρετε εσείς οι δημοσιογράφοι. Από 35 χρόνων και πάνω, σε όλα τα επαγγέλματα, είμαστε διωκόμενοι όλοι. Γιατί θέλουν «νέο αίμα» για να μπορούν να το εκμεταλλεύονται πολύ πιο εύκολα. Έχει αρχίσει ένα γενικότερο ρεύμα στην Αμερική και μετά θα έρθει και σε εμάς. Βγήκε προς τα έξω λοιπόν ότι θα φύγει η παλιά γενιά για να έρθει η καινούργια. Αυτά είναι βλακείες και κακοήθειες συγχρόνως. Διότι κανείς δεν λέει ότι οι παλιοί ήταν σκάρτοι και οι νέοι είναι καλύτεροι. Εμείς οι παλιότεροι έχουμε πολλά παραδείγματα από νεότερους που είναι το ίδιο κακοποιητικοί με τους παλιούς. Άρα είναι στον άνθρωπο.
Πιστεύεις από αυτά που βλέπεις στο ΣΕΗ ότι θα συνεχίσει το «#MeToo» ή είναι κάτι που θα ξεφουσκώσει;
Όλα κάνουν έναν κύκλο στη ζωή. Μετά την έξαρση θα έρθει η ύφεση. Βεβαίως, επειδή υπάρχει ένας φόβος αυτήν τη στιγμή – «ο φόβος φυλάει τα έρμα» που λέμε- οπότε θα το σκέφτεται πολύ κάποιος για να κάνει κάτι.
Υπάρχουν κι άλλες σοβαρές καταγγελίες στο ΣΕΗ που θα έρθουν στο φως;
Εγώ αυτήν τη στιγμή δεν γνωρίζω για άλλες σοβαρές καταγγελίες, γιατί δεν είμαι στο Πειθαρχικό. Είναι τελείως ανεξάρτητο όργανο και προσπαθούμε -και το καταστατικό μας το λέει- και εμείς ως ΔΣ το θέλουμε, να μη γνωρίζουμε. Αυτά θέλουμε να τα γνωρίζει μόνο το Πειθαρχικό.
Ως ηθοποιός και ως άνθρωπος πώς νιώθεις γι’ αυτούς τους συναδέλφους σου που φέρονται ως εμπλεκόμενοι και θα κριθούν από τη Δικαιοσύνη;
Αναλογίζομαι -γιατί και η ίδια έχω υποστεί πάρα πολύ εργασιακό bullying και το ξεπέρασα με μεγάλη υπομονή και πίστη- πως είναι εξαιρετικά δεινή η θέση στην οποία βρίσκονται, αν σκεφτείς πού ήταν και πού βρίσκονται τώρα. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονταν στην κορυφή και εν μία νυκτί βρέθηκαν στη φυλακή. Είναι αρχαία τραγωδία! Ύβρις και Νέμεσις.
Το συναίσθημά σου ποιο είναι; Τους λυπάσαι;
Όχι. Το συναίσθημά μου είναι ανακούφιση, διότι αποδεικνύεται ότι το Σύμπαν έχει νόμους κι ότι αυτοί οι νόμοι του Σύμπαντος λειτουργούν.
Ας αφήσουμε τους συναδέλφους σου που αυτές τις ημέρες κρίνονται από τη Δικαιοσύνη. Ας πάμε στον Παύλο Χαϊκάλη, με τον οποίο παλαιότερα έχετε παίξει μαζί και ήσασταν και πολύ κοντά. Πιστεύεις ότι όλο αυτό που συμβαίνει, που του γυρίζει ο κόσμος την πλάτη, είναι δίκαιο;
Δεν θέλω να το πω μόνο για τον Παύλο, θέλω να το πω γενικά, ότι συγχέουν τα πράγματα. Δεν είναι το ίδιο τα ποινικά με τα μη ποινικά. Μην τα βάζουν στο ίδιο τσουβάλι. Επίσης, μία κοινωνία, εκτός από το να κατηγορεί, πρέπει και να συμπονάει. Να είναι συμπονετική. Μια κοινωνία επίσης πρέπει να είναι τιμωρητική αλλά και συγχωρητική. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό το να εξαντλείς επάνω σε οποιονδήποτε άνθρωπο την αυστηρότητα την οποία βρήκες ξαφνικά – γιατί σε άλλα πράγματα έχουμε πολύ μεγάλα «στομάχια» σε τόσα οικονομικά και κοινωνικά σκάνδαλα που έχουν υπάρξει σε αυτήν τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Το να εξαπολύει η κοινωνία μια τιμωρία τόσο αυστηρή απέναντι σε κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν κάνει ποινικά αδικήματα, νομίζω ότι είναι και λίγο προσποίηση. Δηλαδή, σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να υπάρχει κι ένα περιθώριο, αν κάποιος ζητήσει συγγνώμη ειλικρινά και μετανοήσει, να μπορεί να γίνει δεκτή. Φυσικά, αυτό ανάλογα με το αδίκημα. Γι’ αυτό λέω ότι δεν πρέπει να μπαίνουν όλα τα αδικήματα στο ίδιο τσουβάλι. Γιατί τα σημαντικά αποδυναμώνονται και τα πιο απλά γίνονται σημαντικά. Δεν συμφέρει για τα σημαντικά αυτό, αν θέλουμε να αποδοθεί Δικαιοσύνη.
Εσύ έχεις βιώσει σεξουαλική παρενόχληση στο θεατρικό χώρο;
Ναι, αλλά όχι να κινδυνέψω να με βιάσουν. Απλώς, ήμουν και όμορφο κορίτσι, τα αρσενικά δεν κρατιούνται, υπονοούμενα υπήρχαν. Επειδή όμως εγώ από μικρή ήμουν πολύ αυτόνομη, ήξερα και να τα κουμαντάρω αυτά τα πράγματα. Δεν βρέθηκε όμως μπροστά μου κάποιος σε τόση τρέλα. Έχω δεχτεί όμως πολύ εργασιακό bullying. Εκεί μπορούσαν να με χτυπήσουν κι αυτό κάνανε. Αυτό ήταν πολύ άτιμο γιατί είναι ένα «παιχνίδι» κάτω από τη μέση και δεν μπορείς να αμυνθείς. Γιατί ακριβώς το θέατρο είναι μόνο «παρέες» – καθώς είμαστε μικρή χώρα και οι ηθοποιοί πολλοί, άρα λειτουργούν καλά οι «παρέες». Οπότε, όταν σε αποκλείει ένας από μια παρέα, αποκλείεσαι από πολλές δουλειές.
Δηλαδή, έχεις μείνει χωρίς δουλειά γιατί είπες «όχι» σε κάποιον;
Δεν έμεινα χωρίς δουλειά, αλλά με ταλαιπώρησε κάποιος πολύ γιατί ήρθα σε σύγκρουση μαζί του. Με απέκλεισε από αρκετές δουλειές και με δυσκόλευε πολύ στο να βρω δουλειά μέχρι πρόσφατα. Πολλά χρόνια ταλαιπωρίας.
Να πάμε και στην προσωπική σου ζωή. Παντρεύτηκες τον «ωραίο Βίκινγκ», όπως αποκαλείς τον πρώην Νορβηγό σύζυγό σου Φιν Γκέραντ. Δεν μείνατε όμως πολύ μαζί.
Ναι. Δεν μπορούσα να ζήσω μακριά από τη χώρα μου. Ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. Εγώ όμως δεν είχα μανία με το γάμο. Δεν θεωρώ ότι κάποιος «ανήκει» σε κάποιον. Άρα για εμένα ο γάμος δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο, πέρα από το να κάνουμε παιδί και ν’ αναλάβουμε από κοινού κάποιες ευθύνες. Το παιδί θα το έκανα ούτως ή άλλως. Ο Φιν ήθελε να παντρευτούμε. Μείναμε δύο χρόνια μαζί. Πήγα έξι μήνες στη Νορβηγία, αλλά δεν μπορούσα να μείνω άλλο εκεί. Ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα και να δουλέψω ξανά.
Έχεις δηλώσει σε τηλεοπτική εκπομπή «χώρισα γιατί μου βγήκε σατράπης ο Σκανδιναβός». Βίωσες δηλαδή κακοποιητική συμπεριφορά από τον πρώην σύζυγό σου;
Όχι. Δεν με χτύπησε ποτέ. Δεν θα το ανεχόμουν άλλωστε αυτό. Δεν θα τολμούσε κάποιος να έχει κακοποιητική συμπεριφορά απέναντί μου. Εγώ είπα ότι ήταν «σατράπης» κάνοντας χιούμορ και γελάγαμε στην εκπομπή. Ζηλιάρης πολύ ήταν. Επίσης, ήθελε να περνάει πάντα η δική του γνώμη. Καμιά σχέση με κακοποιητική συμπεριφορά.
Έζησες όμως πολλή ζήλια με αυτόν τον άνθρωπο.
Όχι μόνο με αυτόν. Γενικότερα έχω ζήσει ζήλια. Όλοι οι σύντροφοί μου με ζήλευαν και έχω καταλάβει το «γιατί». Γιατί έχω μεγάλο έρωτα με το θέατρο και αντιλαμβάνονταν ότι δεν τους ανήκα. Ότι πάντα έβαζα το θέατρο πιο πάνω απ’ αυτούς. Αντιλαμβανόντουσαν ότι δεν έπαιζαν τον πρώτο ρόλο στη ζωή μου.
Απιστία έχεις βιώσει;
Εγώ δεν έχω απατήσει κανέναν. Εμένα όμως με απάτησε ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας.
Τον συγχώρεσες;
Μετά από χρόνια.
Ο γάμος όμως αυτός σου έφερε και το ωραιότερο «δώρο» της ζωής σου. Έχεις μια κόρη, τη Μαρία.
Ναι. Η Μαρία μου σπούδασε Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις κι είναι και γυμνάστρια – personal trainer αλλά και ηθοποιός. Παίζαμε μαζί στην παράσταση της Μιμής Ντενίση «Και από Σμύρνη… Σαλονίκη», που την αγκάλιασε ο κόσμος αλλά δυστυχώς μας σταμάτησε ο κορωνοϊός. Η κόρη μου είναι η ηθοποιός Μαρία Μαρκέτου, γιατί θέλησε να έχει ως καλλιτεχνικό επίθετο αυτό της μητέρας μου. Όταν μου το είπε ότι θα ασχοληθεί με την υποκριτική, δεν ήθελα καθόλου. Όσοι έχουν περάσει εύκολα δεν έχουν πρόβλημα να γίνουν τα παιδιά τους ηθοποιοί. Όσοι έχουν περάσει δύσκολα, δεν θέλουν τα παιδιά τους να περάσουν τα ίδια. Γι’ αυτό κι ήμουν αρνητική, αλλά δεν μπορείς να τον περιορίσεις τον άλλον.
Κι έγινες και γιαγιά.
Ναι, και είναι υπέροχο. Ο Νικόλας μας είναι τριών χρόνων και θέλω να τον κάνω δικηγόρο. Είμαι χαζογιαγιά και το λέω! Αν και, για να πω την αλήθεια, δεν μου αρέσει που με λέει γιαγιά (γέλια). Τον έχω μάθει και με λέει Νουνού. Μου κάνει όμως πλάκα και με λέει και γιαγιά. Αλλά όταν μεγαλώσει λίγο. θα του κόβω το χαρτζιλίκι αν δεν με λέει Νικολέττα (γέλια).
Δεν ξαναπαντρεύτηκες. Δεν ήθελες;
Άντε καλέ. Με τίποτα. Δεν θέλω. Το δις εξ αμαρτείν ουκ ανδρός σοφού… και γυναικός επίσης (γέλια).
Μετά το διαζύγιο σου ξανάρθε ο έρωτας;
Ναι, ήρθε και πολύ δυνατός. Απλώς, όταν έχεις έναν δεσμό πέντε χρόνια και δεν πάει για γάμο, κάποια στιγμή θα έρθει και η φθορά.
Σήμερα είσαι ερωτευμένη ή μόνη;
Προτιμώ να είμαι αυτόνομη. Δεν υπάρχει περίπτωση να συγκατοικήσω. Είμαι single και διαθέσιμη για καλή παρέα, ωραία συζήτηση, εξερευνήσεις, ταξίδια μαγικά σε ξένες χώρες που μου αρέσουν πολύ.
Τι θέλεις από εδώ και πέρα;
Θέλω να γίνουν τα πράγματα πιο εύκολα, πιο δίκαια και πιο πνευματικά.
Αν σου ζητούσα να βάλεις έναν τίτλο στη ζωή σου ποιος θα ήταν αυτός;
Κάθε μέρα είναι μια αρχή.
Δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της Ontime
