Δήμητρα Παπαδοπούλου κορονοϊός: «Κάθε μέρα λέω ευχαριστώ που δεν έχω νοσήσει»
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου μένει και αυτή σπίτι εξαιτίας του κορονοϊού και σε συνέντευξή της μίλησε για αυτή της την εμπειρία.
«Όλα είναι τόσα πρωτόγνωρα που κάθε μέρα έχει μια δικιά της δυναμική, βλέπεις αυτό που συμβαίνει μέρα μέρα ώρα ώρα. Εγω δεν είμαι σε φάση να οργανώσω την ημέρα της Ανάστασης, την παραμονή, τίποτα. Περιμένω κάθε μέρα να δω πως την αντιμετωπίζω εκείνη την ημέρα, γι αυτό που ζούμε, τώρα, τίποτα άλλο»
Μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ τόνισε: «καμιά φορά δεν μπορούμε να προσχεδιάζουμε. Η ζωή είναι πολύ πιο απρόβλεπτη απ’ ότι εμείς θεωρούμε και η πλάκα είναι ότι αυτό το ζει η Δύση και αυτός ο πολιτισμός που μονίμως σχεδιάζει το μέλλον, το απώτερο κιόλας. .. Επομένως δεν ξέρω τι θα κάνω το Πάσχα. Πάντως μέσα θα είμαι».
Η ηθοποιός τόνισε ότι απέναντι στον κορονοϊό δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή να κάνουμε πολλά πράγματα: «Αυτά δεν τα προβλέπει κάποιος. Δεν είναι από αυτά που μπορεί καποιος να γελάσει ή να κλάψει. Είναι λίγο να τα κοιτάς σαν παρατηρητής. Να περιμένεις να τελειώσει όλο αυτό . Να γίνει μια αποτίμηση. Τι πάθαμε, από πού μας ήρθε όλο αυτό. Έτσι το μόνο που έχω να πω είναι παιδιά ας μην κάνουμε σχέδια. Να ζούμε αυτή την στιγμή που περνάει.Τίποτα άλλο δεν έχουμε».
Έχει η Δήμητρα Παπαδοπούλου συνειδητοποιήσει την νέα πραγματικότητα ; «Το πρώτο στάδιο είναι να δεις μέρα μέρα πως ορίζεις το παρόν σου, το δεύτερο στάδιο είναι ότι προσπαθώ να δω το μετά τι μπορεί να σημαίνει όλο αυτό και νιώθω ότι σίγουρα θα έχει κάποιες αλλαγές. Μια από αυτές θα είναι ότι δεν θα ακουμπιόμαστε. Δεν είναι η οικονομία, ούτε πχ ότι θα γίνει το έργο που έγραψα. Το άλλο είναι ο βιοπορισμός, τι γίνεται με αυτό και το αμέσως επόμενο απλά δεν το γνωρίζω. Οι πρώτες μέρες ήταν πάρα πολύ μελαγχολικές γιατί ένιωθα ότι ξεκόβομαι από πολλά πράγματα. Τώρα όμως και κάθε μέρα λέω ευχαριστώ που δεν έχω νοσήσει».
Καταλήγοντας επισημαίνει πως «ένα πράγμα που μπορώ να αποτιμήσω είναι ότι η επιστήμη έχει πάρει έναν όμορφο ρόλο στα χέρια της και είναι μεγάλη περηφάνια που μπαίνει τόσο μπροστά και το βλέπουμε τώρα.»
