Το «καλό παιδί», καλό δεν έχει…
«Ίσως πρέπει να σταματήσω να αγχώνομαι για το πως θα ευχαριστήσω τους άλλους. Έχω κουραστεί να δίνω και να δίνομαι, να μη λέω όχι, να μην εκφράζομαι, ή μάλλον να μην ενδιαφέρεται κανείς να ρωτήσει πως νιώθω εγώ μια φορά. Δεν έχω ζητήσει ποτέ τίποτα από κανένα…» ανέφερε ένα «καλό παιδί» σε μία συνεδρία μας.
Ζούμε σε μία ανταγωνιστική και προβληματική κοινωνία όπου η εκμετάλλευση των «καλών» δε λείπει. Ναι, υπάρχουν ακόμα αυτοί οι άνθρωποι, οι ευγενικές ρομαντικές ψυχές που δε κοιτάνε μόνο το «εγώ» τους αλλά έχουν φιλότιμο, ενδιαφέρονται να προσφέρουν, να εξυπηρετήσουν, να παραχωρήσουν τη θέση τους, να πουν μια καλή παρηγορητική κουβέντα, ακόμα και να «θυσιαστούν» οι ίδιοι, τα «θέλω» και οι επιθυμίες τους, προκειμένου να ωφεληθούν ή να μη στεναχωρηθούν άλλοι. Είναι αυτοί που πάντα θυμούνται ενώ οι άλλοι πάντα τους ξεχνούν.
Όντας «καλός», σημαίνει ότι δεν εκφράζω τα συναισθήματα μου και τα «θέλω» μου, δε με υπολογίζω και οι τρίτοι έχουν πάντα προτεραιότητα σε σχέση με μένα. Μέλημά μου είναι να με συμπαθούν, να με αποδέχονται, να με κάνουν παρέα. Δεν είναι κακό να ναι κάποιος καλός. «Να είσαι καλό παιδί» λέγανε οι γονείς μας, έχει σημασία όμως να είναι από επιλογή και όχι επειδή χρειάζομαι την αποδοχή των άλλων ή επειδή προσπαθώ να αποδείξω κάτι.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα «καλά παιδιά» θα περάσουν κάποια στιγμή το κατώφλι του ψυχολόγου. Έχουν ανάγκη να εκφράσουν τη θλίψη τους, τα παράπονά τους, την κούρασή τους, τη δυσφορία τους, το θυμό τους για τα «όχι» που δεν είπαν, τις επιθυμίες και όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα ετών που δεν εξέφρασαν και που σε αρκετές περιπτώσεις σωματοποιήθηκαν ή και εκτονώθηκαν μέσω της κατάθλιψης ή των εξαρτήσεων.
Έχει σημασία να κατανοήσουμε ότι το να είναι κάποιος υπερβολικά καλός, δε σημαίνει ότι θα δημιουργήσει πιο εύκολα σχέσεις και ότι θα είναι απαραίτητα αποδεκτός και αγαπητός. Κι‘ αυτό γιατί φοβούμενος την κριτική ή τη μη αποδοχή των άλλων, δε θα είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Δε θα εκφράζει τα πραγματικά συναισθήματα και τις σκέψεις του και θα είναι δεδομένος. Δε θα έχει προσωπικότητα και αρκετοί θα γελάσουν μαζί του, θα τον εκμεταλλευτούν ηθελημένα ή άθελά τους. Δεν ξέρω αν ποτέ αυτός ο άνθρωπος θα πάρει την αποδοχή που έχει τόσο ανάγκη. Προσπαθώντας να ικανοποιήσει άλλους, σίγουρα δε θα κερδίσει το σεβασμό τους!
Έχει σημασία να αγαπάμε τον εαυτό μας, να τον σεβόμαστε για να μας σεβαστούν οι άλλοι, έχει σημασία να είμαστε αληθινοί και όχι να φοβόμαστε την κριτική ή την απόρριψη. Δεν είναι όλοι καλοί για να είμαστε καλοί μαζί τους. Είναι αναγκαίο να διεκδικούμε αυτά που θέλουμε, να αρνούμαστε αυτά που δε θέλουμε. Είναι όμορφο να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας και να είμαστε μεγαλόκαρδοι, με προτεραιότητα, όμως, πάντα τον εαυτό μας, γιατί αυτοί που αξίζουν θα είναι έτσι κι αλλιώς δίπλα μας. Ας είμαστε καλοί με τον εαυτό μας, λοιπόν! Ας αγωνιστούμε για τα «θέλω» μας, τους στόχους μας!
Ας γίνουμε και λίγο «κακά παιδιά»! Έχουν και αυτά τη γοητεία τους…
Από την Ήρα Σαρακηνού, Ψυχολόγο–Ψυχοθεραπεύτρια–Ομαδική Αναλύτρια
