Αντιγόνη Δρακουλάκη: Είναι ανεπίτρεπτο να μένει ένα παιδί μόνο μέσα σε ένα ίδρυμα
Από την Σίσσυ Μενεγάτου
Είναι «παιδί της λογικής». Υπεραναλύει τα πράγματα, τα λύνει, τα «αποθηκεύει» για να μην ξεχνάει τίποτα και προχωράει παρακάτω με αισιοδοξία. Η Αντιγόνη Δρακουλάκη έγινε για αρκετό καιρό τηλεοπτικό είδωλο μέσα από την επιτυχημένη σειρά του Mega «Τα Μυστικά της Εδέμ», καθώς η Νόρα αγαπήθηκε πολύ. Από πιτσιρίκα έζησε τη μαγεία του σινεμά και της σκηνής στον κινηματογράφο που έφτιαξε ο πατέρας της σ’ ένα παραδοσιακό χωριό στους πρόποδες του Ψηλορείτη. Αν και συνεσταλμένη, γρήγορα αποφάσισε ότι το μόνο που ήθελε να κάνει στη ζωή της ήταν να γίνει ηθοποιός. Την βλέπουμε για δεύτερη σεζόν στο «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο» στην ΕΡΤ-1, ενώ με αφορμή τον «Μπέμπη» που παίζει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο «Αλκμήνη», το οποίο είναι ένα έργο-γροθιά για την παιδική κακοποίηση, άφησε την αγανάκτησή της να ξεχειλίσει στην «ΟΝ time» αναφερόμενη στο τραγικό αυτό φαινόμενο που στιγματίζει ολέθρια και τις μέρες μας.
Η ηθοποιός ως γνήσια Κρητικοπούλα αναφέρθηκε με καμάρι στις αξίες της, αλλά και στην άγνωστη αφιέρωση σε μια φωτογραφία την οποία δεν ξέχασε ποτέ. Ειλικρινής και αυθόρμητη, μας μίλησε και για την κάθαρση του θεάτρου με το #MeToo, για να καταλήξει σε… συρτάρια της συνείδησης τα οποία επιτέλους πρέπει να τακτοποιηθούν.
Μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια.
Γεννήθηκα σ’ ένα ορεινό χωριό, στον Κρουσώνα Ηρακλείου Κρήτης, στους πρόποδες του Ψηλορείτη, μέσα στην υπέροχη φύση, με μια πολύ ωραία αγριάδα. Εκεί, με υπερήφανους ανθρώπους που παλεύουν για τη ζωή τους, την αξιοπρέπειά τους, για την κάθε τους μέρα και που χαμογελούν και κλαίνε την ίδια στιγμή με πολλή άνεση και ευκολία και χωρίς πολλή σκέψη. Είναι πηγαίοι, χειμαρρώδεις, αυθόρμητοι. Έζησα σε ένα περιβάλλον πολύ παραδοσιακό, με «γραμμές» σεμνότητας, εγκράτειας αλλά και αυθορμητισμού, και την ίδια στιγμή με μια έντονη «γεύση» τέχνης. Κι αυτό γιατί η οικογένεια του μπαμπά μου, Χαράλαμπου, σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον το 1950 αποφάσισε, σε αυτό το ορεινό χωριό -σ’ ένα συντηρητικό περιβάλλον- να φτιάξει έναν κινηματογράφο, με θεατρική σκηνή, με παρασκήνια, με καμαρίνια, με τη σκέψη ότι πρέπει κάτι να προσφέρουν στον κόσμο. Μεγάλωσα μέσα σε αυτό το σινεμά. Ήταν για εμένα η παιδική χαρά μου. O παιδότοπός μου. Όλο αυτό ήταν μέρος της ζωής μας, της οικογένειάς μας, της καθημερινότητάς μας. Η μητέρα μου, Ειρήνη, βοηθούσε κι εκείνη τον μπαμπά μου. Ήταν οικογενειακή επιχείρηση. Μεγάλωσα μέσα στις εικόνες, μέσα σε μια δραματουργία για μεγάλους. Ήταν μεγάλο προνόμιο για εμένα να μπορώ να πηγαίνω στο σινεμά ενώ στα άλλα παιδιά της ηλικίας μου δεν επιτρεπόταν. Ήταν μεγάλο προνόμιο για εμένα που κοιμόμουν αργά γιατί πηγαίναμε στο σινεμά να βοηθήσουμε ή να μοιραστούμε την εκάστοτε προβολή αλλά ήταν και η όλη διαδικασία από την αρχή έως το τέλος. Ήταν μια ωραία περιπέτεια, δυσανάλογη της ηλικίας μου ίσως, που όμως τη μοιράστηκα πολύ όμορφα με τους γονείς μου. Ο κινηματογράφος έκλεισε – κάπου στη δεκαετία του ’80 δυστυχώς, τότε που ήρθε η εποχή της βιντεοκασέτας και διέλυσε αυτές τις ρομαντικές επιχειρήσεις που σε μια επαρχία ήταν ακόμα πιο δύσκολο να κρατηθούν χωρίς καμία κρατική βοήθεια. Όμως επειδή είχε και θεατρική σκηνή, οι περιοδεύοντες θίασοι ερχόντουσαν με πολλή χαρά και άνεση στον Κρουσώνα, παρόλο που ήταν ορεινό χωριό. Είχαν όμως μια ωραία σκηνή και μια κλειστή αίθουσα για να παίξουν, κάτι που ήταν πολύ σπάνιο εκείνη την εποχή. Είχαν περάσει από εκεί πολλοί θίασοι με γνωστούς ηθοποιούς. Έτσι γνώρισα τον Πέτρο Φυσσούν, τον Γιάννη Βόγλη και άλλους.
Πότε πάτησες σε αυτό το σανίδι;
Ό,τι ώρα ήθελα (γέλια). Από πάρα πολύ μικρή, γιατί ήταν το δικό μου σανίδι. Η δική μου σκηνή. Έμπαινα κι έβγαινα ό,τι ώρα ήθελα. Θυμάμαι όταν οι ταινίες έρχονταν το μεσημέρι με το ΚΤΕΛ και έπρεπε να γυριστούν οι μπομπίνες για να είναι έτοιμες για τη βραδινή προβολή, πηγαίναμε μαζί με τον μπαμπά μου και ανοίγαμε το σινεμά. Σε αυτό το διάστημα εγώ έκανα διάφορα πράγματα. Τον βοηθούσα, έτρεχα, έπαιζα μπάλα ή με τις κούκλες μου, ανέβαινα στη σκηνή και έλεγα ποιήματα ή έκανα αυτά που έβλεπα στις ταινίες. Παρ’ όλα αυτά ήμουν αρκετά ντροπαλή, είχα μια αίσθηση λογικής από μικρή – αν μου έλεγες τι θέλω ν’ αλλάξω θα σου έλεγα «αυτό».
Έχοντας μπει σε αυτό το ωραίο «παιχνίδι», πότε είπες στους γονείς σου ότι ήθελες να γίνεις ηθοποιός;
Η επιθυμία μου να το κάνω συνειδητά κι όχι σαν παιχνίδι, δηλαδή να συμμετάσχω σε μια παράσταση, ήταν στη Δ΄ Δημοτικού. Τότε μπήκα στη θεατρική ομάδα του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου που τον είχαν δημιουργήσει άνθρωποι με πολύ μεράκι. Από τότε αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Αν και ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και θα μπορούσα να έχω περάσει στο πανεπιστήμιο, έδωσα εξετάσεις στις Δραματικές Σχολές Βεάκη, Θεάτρου Τέχνης και Εθνικού Θεάτρου και τελικά πήγα στην πρώτη. Κι έτσι για πρώτη φορά βρέθηκα στην Αθήνα.
Έχεις παραδεχτεί πως αρχικά ένιωθες έναν φόβο για την έκθεση λόγω της δουλειάς σου.
Όταν ξεκινάς από ένα «κλειστό» περιβάλλον πολύ παραδοσιακό ως παιδί της Κρήτης, η γενέτειρά σου, σου έχει δώσει τις «γραμμές» της από την αρχή. Κουβαλάς την Κρήτη μέσα σου, οι ρίζες είναι πολύ βαθιές και σε γειώνουν. Όσο μακριά κι αν πας, οι ρίζες με την Κρήτη είναι εκεί. Κι είναι σαν κουδουνάκια συνεχώς που σε ταρακουνούν και σε προειδοποιούν να μην ξεπεράσεις κάποιες γραμμές. Σου «λένε» συνεχώς ότι δεν πρέπει να ξεχάσεις ποια είσαι και τι θέλεις, δεν πρέπει να χάσεις την αξιοπρέπειά σου, την υπερηφάνεια σου. Έτσι μπήκα εγώ στο θέατρο. Με πολλή αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Με «τσαμπουκά» και πάρα πολύ αέρα. Για μένα αυτό ήταν πολύ φυσικό, γιατί αυτό ήμουν και αυτό έφερα. Αυτό με καθόρισε και με καθορίζει.
Οι γονείς σου πώς το δέχτηκαν;
Δεν τους άρεσε αλλά το αποδέχτηκαν. Η αγάπη και η στοργή τους, η στήριξή τους είναι τόσο σπουδαία και τεράστια που σε κάθε πρεμιέρα μου η πρώτη ανθοδέσμη η οποία έρχεται με συγκινητική αφιέρωση είναι των γονιών μου.
Πώς ένιωσες λοιπόν τότε που από ένα παραδοσιακό χωριό του Ψηλορείτη, με τις φυσικές ομορφιές του, κατέβηκες στην Αθήνα; Φοβήθηκες ή ήταν τόση μεγάλη η φόρα σου, ο «τσαμπουκάς» σου όπως μου τον είπες, που δεν καταλάβαινες τίποτα ;
Ήταν τόσο πολύ έντονο αυτό το «θέλω» μου, γιατί καμιά φορά κι εγώ το σκέφτομαι και λέω: «Τι έκανα; Πώς το αποφάσισα;» και με τις τότε συνθήκες που δεν είχαμε Internet, πρόσβαση στην πληροφόρηση, που ήταν δύσκολο δηλαδή να βρεις ακόμα κι ένα τηλέφωνο. Όλο αυτό ήταν μια απίστευτη περιπέτεια, πολύ δύσκολη, που στηρίχθηκε στην καλοσύνη των ανθρώπων. Σε ανθρώπους που γνώρισα, που ήξερα ή που ήταν φίλοι μου ή που έγιναν φίλοι μου ή που δεν τους ξαναείδα ποτέ. Ήταν κάτι το περίεργο όλο αυτό. Οι άνθρωποι είναι πολύ έντονα μέσα μου και στη ζωή μου, στο πώς με καθορίζουν, ακόμα και κάποιοι που δεν τους ξαναείδα. Εγώ πιστεύω στον άνθρωπο. Όπως και η οικογένειά μου. Έτσι μεγάλωσα. Κι αυτήν τη δουλειά νομίζω ότι την κάνω για τον άνθρωπο, γιατί είναι ένα μήνυμα, είναι μια σύνδεση με τον άνθρωπο, είτε είναι στο θέατρο κι είναι ζωντανή και τόσο κοντινή, είτε στην τηλεόραση ή στο σινεμά.
Η δημοτικότητά σου απογειώθηκε όταν έπαιξες τη Νόρα στα «Μυστικά της Εδέμ» στο Mega. Έκανες είδωλο αυτήν την ηρωίδα και για τριάμισι χρόνια έγινες κι εσύ τηλεοπτικό είδωλο.
Ναι, αυτή η ηρωίδα κατάφερε ν’ αλλάξει τα πράγματα και να δημιουργήσει ένα περίεργο πρότυπο. Πολλά κορίτσια -κι αυτό ήταν αξιοπερίεργο- άλλαζαν το στυλ τους κι έβαφαν τα μαλλιά τους κόκκινα. Μου έγραφαν τότε πολλές κοπέλες: «Με έκανες ν’ αγαπήσω τη Νομική» ή «εσύ με έκανες να πετύχω στη Νομική». Είμαι πολύ υπερήφανη γι’ αυτόν το ρόλο.
Η Νόρα και ο Λουκάς (Παναγιώτης Πετράκης) είχαν γίνει τότε το «εθνικό» μας τηλεοπτικό ζευγάρι.
Ναι, ήταν ένας πολύ ωραίος και κωμικός συνδυασμός. Ήταν υπέροχες στιγμές, γιατί ο κόσμος μού μιλούσε, το μοιραζόταν όλο αυτό μαζί μου με τόση χαρά και καλοσύνη που πραγματικά με συγκινούσαν οι εκδηλώσεις αγάπης τους. Το σενάριο της Έλενας Ακρίτα και του Γιώργου Κυρίτση αγκάλιασε πολύ τον κόσμο. Έφερε στη συνείδηση του κόσμου την αίσθηση της παρέας.
Η απότομη δημοσιότητα σε φόβισε;
Όχι. Το μόνο που ήθελα ήταν να αποφύγω να ξεπεράσω τα δικά μου στάνταρ. Ήθελα να μη χάσω την αξιοπρέπειά μου. Φεύγοντας από την Κρήτη μια πολύ σημαντική γυναίκα που την εκτιμούσα και την θαύμαζα πάρα πολύ, μου έδωσε μια φωτογραφία και στο πίσω μέρος έχει γράψει: «Μη χάσεις ποτέ την αξιοπρέπειά σου». Αυτό λειτουργούσε πάντα, πολύ βαθιά μέσα στο μυαλό μου και στην ψυχή μου. Επίσης για μένα ήταν πολύ σημαντικό το ταξίδι μέσα στη γνώση και τη μάθηση. Αυτό μου αρέσει, το «κουβαλάω».
Τα «Μυστικά της Εδέμ» στάθηκαν τυχερά και στην προσωπική σου ζωή γιατί παντρεύτηκες. Ερωτεύθηκες;
Μέσα σε αυτήν τη διαδρομή γνωρίζεσαι με ανθρώπους. Κάποιους τους κρατάς πολύ κοντά, κάποιους λίγο πιο μακριά και κάποιον επιλέγεις να τον έχεις δίπλα σου, να σου κρατάει το χέρι για να πας παρακάτω. Ήμασταν μαζί πολλά χρόνια. Ο γάμος μας ήρθε μετά από πέντε χρόνια σχέσης και συγκατοίκησης. Δεν έγινε κάτι ξαφνικά. Ήρθε με πολύχρονη καθυστέρηση (γέλια).
Και πώς είναι αυτή η συμβίωση δύο ανθρώπων με δύσκολα επαγγέλματα – ο σύζυγός σου Γιάννης Χαλικιάς είναι χειρουργός.
Είμαστε δύο ίδιοι άνθρωποι γιατί έχουμε ίδια πατίνα. Είμαστε δύο άνθρωποι όπου δημιούργησαν τον εαυτό τους, τα «θέλω» τους και τα παλεύουν. Αυτό είμαστε και αυτό εμένα μου κάνει. Είναι για εμένα ίδια πορεία σκέψης και κοινός τρόπος ζωής, ασχέτως αν είναι από άλλο επάγγελμα.
Το πρώτο που μου αρέσει σε έναν άνδρα είναι η ειλικρίνεια και η καθαρότητα της ψυχής του, και ο Γιάννης είναι έτσι. Είναι σοβαρός, ευθύς και προστατευτικός με τον τρόπο του.
Κι έχετε κι έναν γιο, τον Άρη, που είναι σχεδόν έξι χρόνων. Τι σου άλλαξε το παιδί σου;
Έφερε την… Αρειανή αγάπη στη ζωή μας (γέλια). Η μητρότητα είναι αποκάλυψη. Είναι σαν να καθαρίζει το παράθυρο προς τον κόσμο. Και βλέπεις καλύτερα και πιο καθαρά την ουσία των πραγμάτων. Ξαναρχίζεις να γίνεσαι παιδί μ’ έναν τρόπο και σου δίνει ενέργεια και δύναμη, παρόλο που σε κουράζει για ένα μεγάλο διάστημα. Εγώ δεν σταμάτησα να δουλεύω στην εγκυμοσύνη μου. Μάλιστα πριν συμπληρωθούν 40 ημέρες από τη γέννηση του Άρη, είχα ξεκινήσει πρόβες και δουλεύαμε με τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Κοέν, στο «Θέατρο των Εξαρχείων» για το έργο «Κυμβελίνος» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Είχα άγχος πώς θα τα καταφέρω να τα συνδυάσω, αλλά ο Κοέν ήταν γλυκός, σίγουρος και υποστηρικτικός και του το χρωστάω όλο αυτό. Και όντως πήγαν όλα μια χαρά. Να σου πω επίσης ότι τον Άρη τον θήλαζα 20 μήνες κι όμως και γι’ αυτό βρήκα λύση.
Πρωταγωνιστείς σε μια ενδιαφέρουσα θεατρική δουλειά, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο «Αλκμήνη» με το έργο «Ο Μπέμπης» της Βίλης Σωτηροπούλου, σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη. Ένα έργο που μιλάει και για την κακοποίηση των παιδιών.
Ναι και ήρθε τώρα, αυτή την εποχή που δυστυχώς έχει βγει αυτό το θέμα και πάλι στην επιφάνεια κι αρχίζει και διαφωτίζεται στο τι γίνεται σε αυτές τις ψυχές, πόσα παιδιά κακοποιούνται και βγαίνουν ποσοστά που σε τρομάζουν. Δυστυχώς όμως συμβαίνουν στη ζωή μας, στην πόλη μας, στη χώρα μας και τρελαίνεσαι. Αυτό το έργο ήθελα πάρα πολύ να το ανεβάσω γι’ αυτό τον λόγο. Γιατί θεωρώ ότι επιτέλους πρέπει να μιλήσουμε για την κακοποίηση. Πρέπει να μιλήσουμε για παιδιά των ιδρυμάτων. Πρέπει να μιλήσουμε μ’ έναν τρόπο ώστε να διαφωτιστούν τα πράγματα που συμβαίνουν σε κάποια ιδρύματα. Δεν είναι σωστό το 2022 να μένουν παιδιά στα ιδρύματα και να μην μπορούν να δοθούν σε οικογένειες. Αυτό που πραγματεύεται το έργο είναι πως το παιδί θέλει αγάπη, τίποτα άλλο. Είναι ανεπίτρεπτο να θέλει να δώσει κάποιος χαρά, αγάπη κι αγκαλιά σε ένα παιδί και να μην μπορεί να το κάνει εύκολα. Να μένει ένα παιδί μόνο του μέσα σε ένα ίδρυμα. Η ηρωίδα του έργου λέει για τα μυστικά που κρύβονται στα υπόγεια του μυαλού μας, του σπιτιού μας, τα κρύβουμε όλα κάτω από το χαλί και προχωράμε. Όλα αυτά τα μυστικά που καταστρέφουν την ψυχή ενός παιδιού, του αφαιρούν μνήμη. Κι είναι απίστευτο, λένε ότι κάποια παιδιά που έχουν βιώσει μια τέτοια περιπέτεια μέσα από ιδρύματα, έχουν απώλεια μνήμης γιατί πρέπει να διασωθούν. Το έργο πραγματεύεται την ανάγκη των αδελφών να βρουν ο ένας τον άλλον. Εγώ υποδύομαι τη μεγάλη αδελφή, τη Φώφη, που ουσιαστικά είμαι η survivor της όλης ιστορίας. Ο Μπέμπης έχει απώλεια μνήμης. Έχει εφησυχάσει στη νέα του πραγματικότητα. Σε κάποιο σημείο λέει στο έργο για το απάνθρωπο κλάμα των παιδιών. Πώς χαρακτηρίζουν πολλές φορές αυτόν τον πόνο ψυχής που βγαίνει απ’ αυτές τις παιδικές φωνές.
Ως άνθρωπος, ως μητέρα, αλλά και παίζοντας αυτό το έργο, βλέποντας αυτά που γίνονται σήμερα με θύματα παιδιά -την τρομακτική ιστορία με τη Ρούλα Πισπιρίγκου που είναι στην επικαιρότητα- τι σκέφτεσαι;
Είναι τραγικό. Δεν μπορείς να διανοηθείς ότι είναι αλήθεια. Εγώ δεν μπορώ να το διαπραγματευθώ ως γεγονός. Δεν έχεις δικαίωμα να ακουμπήσεις, να προσβάλεις, να πονέσεις και πόσω μάλλον ν’ αφαιρέσεις μια ζωή. Με ποιο δικαίωμα; Είναι αδιανόητο. Οργίζομαι. Δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν θέλω να το δεχτώ. Θα ήθελα να σταματήσει όλο αυτό το πράγμα. Κι αυτό το έργο είναι μια «κραυγή» ενάντια στην κακοποίηση. Και θυμώνω πρωτίστως με τον εαυτό μου γιατί δεν έχω κάνει κάτι για να βοηθήσω σε όλο αυτό. Προσπαθώ να βρω τι θα μπορούσα να κάνω και να προσφέρω.
Γι’ αυτό είπες το «ναι» σε αυτό το έργο;
Ακριβώς. Με αυτόν τον τρόπο, ως καλλιτέχνης, θέλω να μιλήσω ν’ ανοίξει επιτέλους μια συζήτηση. Μετά την κρίση, νομίζω ότι ο κορωνοϊός ήρθε να βάλει μια τάξη σε αυτή την αταξία που ζούσαμε. Όλοι τακτοποίησαν τις «ντουλάπες» τους και θα πρέπει να τακτοποιήσουν τώρα και τα… συρτάρια του μυαλού τους και της συνείδησής τους. Να καθαρίσουν τη συνείδησή τους και να την επαναφέρουν στην αρχική «εργοστασιακή» ρύθμιση. Και πρέπει οι λέξεις αξιοπρέπεια, συνείδηση, απαράδεκτο, ανήκουστο, ανήθικο, συγγνώμη, οι οποίες θεωρούνται παλιακές και ντεμοντέ να ξαναέρθουν στην επιφάνεια γιατί υφίστανται αυτές οι αξίες. Δεν μπορούμε να τις παραβλέπουμε με μια άνεση καθημερινής ανακοίνωσης. Μερικές φορές νιώθω ότι έχουμε αδρανοποιηθεί τόσο πολύ που απ’ αυτή την πληροφόρηση των τραγικών ειδήσεων, είναι σαν να είναι «ενέσιμο» του ότι έτσι συμβαίνει. Όχι δεν είναι αυτή η κοινωνία μας, δεν πρέπει να είναι αυτή η κοινωνία, δεν είναι το σωστό. Δεν πρέπει να γίνεται έτσι.
Αυτή η άποψή σου ισχύει και για το χώρο του θεάτρου όπου τους τελευταίους μήνες ταράχθηκε συθέμελα από καταγγελίες περί σεξουαλικών κακοποιήσεων, ενώ δύο συνάδελφοί σου, ο Δημήτρης Λιγνάδης και ο Πέτρος Φιλιππίδης, έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη;
Μετά τον κορωνοϊό ξαφνικά άρχισαν να ξεβράζονται τα πάντα. Άρχισε η ανάγκη του ανθρώπου, η ανάγκη της κοινωνίας να ξαναβάλει σε τάξη τα πράγματα και να πει, να ανακοινώσει, να τοποθετήσει τα μη αποδεκτά;
Άρα αυτή την κάθαρση την τοποθετείς παντού;
Ναι, αλλά δυστυχώς είναι μόνο στο θεατρικό κόσμο, γιατί είναι αλήθεια πως το θέατρο είναι αυτό που πρωτοστατεί στην κάθαρση της κοινωνίας μας. Η αλήθεια είναι ότι το θέατρο είναι πάντα το καλό υλικό. Δίνει υλικό στον άνθρωπο στο να πάει παρακάτω και να προβληματιστεί και να ξανασυνδεθεί με τον εαυτό του και τη συνείδησή του. Εγώ περίμενα να γίνει κι από άλλους χώρους, γιατί σίγουρα υπάρχουν τέτοια περιστατικά και αλλού. Σίγουρα η γυναίκα βάλλεται σε πολλούς χώρους. Είναι παράλογο το 2022 η γυναίκα να πρέπει ν’ αποδείξει το αυτονόητο. Να πρέπει ν’ αποδείξει ότι είναι ίση, ότι είναι αξιοπρεπής προσωπικότητα με κύρος και υπόσταση. Είναι δυνατόν; Πάντα με θύμωνε το άδικο και τώρα με θυμώνει πάρα πολύ. Δεν μου αρέσει να παίρνω θέση τόσο φωναχτά, γιατί δεν μου αρέσει να γίνομαι εγώ πρωταγωνίστρια. Σε αυτές τις ιστορίες οι πρωταγωνίστριες είναι άλλες όπως και οι πρωταγωνιστές άλλοι, και αυτοί θα πρέπει να μιλήσουν. Αυτοί θα πρέπει βγουν και να τα πούνε. Εγώ αν μιλήσω και κάνω πολλή φασαρία δεν θα τους αφήσω ν’ ακουστούν. Πρέπει να κάνουμε χώρο και ν’ ακουστούν αυτές οι φωνές. Σίγουρα είμαστε δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν βλαφθεί. Φυσικά όμως είναι ένα πράγμα το οποίο έχει ξεκινήσει και θα πρέπει με λογική, αξιοπρέπεια και καθαρότητα να δούμε ποια είναι η αλήθεια. Να βρούμε την αλήθεια. Νομίζω σ’ όλο αυτό το ξεκίνημα του… πλυντηρίου της συνείδησής μας πρέπει πραγματικά να περιμένουμε να τελειώσει το «πρόγραμμά» του και να γίνει η στύψη, η κάθαρση. Να έρθει η αλήθεια στην επιφάνεια και να περιμένουμε να ειπωθεί όλη η αλήθεια. Γιατί όταν προτρέχουμε κι όταν φωνάζουμε όλοι μας, δυσκολεύουμε τη διαδικασία.
Τόσα χρόνια που είσαι στο θέατρο, φανταζόσουν κάτι τέτοιο; Τι έχεις να πεις για όλο αυτό;
Είμαι 27 χρόνια επαγγελματίας στο θέατρο. Για εμένα το θέατρο είναι κάτι υψηλό, κάτι πολύ σπουδαίο, κάτι πολύ μεγάλο. Για εμένα αυτή η μαγεία που έχει αυτός ο χώρος, έχει και σκληρότητα. Θέλοντας να μεταδώσεις και να μεταφέρεις αξίες, ανατρέχεις βαθιά. Κι αυτό είναι επίπονο. Και το λέω για κάποια παιδιά που το βλέπουν έτσι «γυαλιστερό» να φαντάζει ως μια ευχάριστη ιστορία, αλλά δεν είναι. Έχει πολύ πόνο, τεράστια κούραση, αγωνία, ταλαιπωρία. Σε αυτή την ανταλλαγή ψυχής υπάρχουν δυσκολίες. Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι δεν εκτιμάται η ανθρώπινη ψυχή, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Για εμένα είναι πολύ σημαντικό να κρατάς την αξιοπρέπειά σου και να σέβεται ο άλλος την υπόστασή σου, σε οποιαδήποτε δουλειά κι αν είσαι. Κι επειδή είμαι και θεατρολόγος κι έχω διδάξει ως καθηγήτρια θεατρικής αγωγής, δεν είναι εύκολο να παίζεις με την ψυχή του άλλου. Είναι άτιμο να «μανιπιουλάρεις» επικίνδυνα την ψυχή του άλλου. Για μένα το θέατρο έχει μια ιερότητα. Έτσι το έχω μέσα μου.
Πιστεύεις ότι καλώς έγινε η «έκρηξη» με το #ΜeToo στο θεατρικό χώρο;
Όταν υπάρχει κάτι βρώμικο πρέπει να καθαρίζεται. Καλώς επικοινωνήθηκε, καλώς ακούστηκε, καλώς συζητήθηκε. Το κακό είναι πως ακούστηκε μόνο από το θέατρο. Θα έπρεπε ν’ ακουστεί και από όλους τους χώρους. Γιατί υπάρχει πολύ τέτοιο «πράγμα» γύρω μας. Αλλά δεν μιλάμε γιατί ίσως εκεί είναι πιο δύσκολη η εξωτερίκευση ή η έκφραση. Γιατί ίσως ο ηθοποιός, ο καλλιτέχνης, έχει μια δύναμη στο να βγει και να το πει.
Αυτά τα 27 χρόνια που είσαι στο θέατρο, σου έχει συμβεί σεξουαλική παρενόχληση;
Σεξουαλική παρενόχληση όχι. Αλλιώς θα το έλεγα.
Κακοποιητική συμπεριφορά στο σανίδι έχεις δεχτεί;
Μια γυναίκα δυστυχώς εν έτει 2022 συνεχίζει να λαμβάνει διάφορες μικρούλες… πιο μικρούλες και φαιδρές συμπεριφορές νοητικής φύσης και με κακοποιητική διάθεση εξουδετέρωσης του είδους. Η γυναίκα υπάρχει και θα πρέπει να το αποδεχτούν αυτό. Κάποιοι έχουν ξεχάσει το σεβασμό κι ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αξιοπρέπεια. Δεν μπορεί να βάλλεται επειδή εσένα έτσι σου ’ρθε, έτσι θα ’θελες, έτσι έχεις ανάγκη ή γιατί έχεις ανασφάλεια. Όχι, δεν υπάρχει λόγος να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον.
Εδώ και δύο σεζόν παίζεις στην τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ-1 «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο» κι είσαι η Κική. Μίλησέ μας γι’ αυτήν.
Μια και μιλάμε για τις γυναίκες, θέλω να σου πω ότι είμαι πολύ περήφανη που μου έδωσαν αυτόν το ρόλο κι ενώ είναι ενταγμένος σε μια κωμωδία, σε μια κωμική διάσταση ενός χωριού και τα ευτράπελά του που συμβαίνουν στη ζωή των ανθρώπων του και μου θυμίζει τα χωριά μας, παρ’ όλα αυτά την ίδια στιγμή η Κική αποτελεί ένα πρότυπο. Είναι μια γυναίκα περήφανη που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της, με μια γλύκα και μια ομορφιά. Αποτελεί ένα σύμβολο, είναι η μάνα της μονογονεϊκής οικογένειας, κάτι που το βλέπουμε πια στις μέρες μας. Διατηρεί το καφενείο «Κική» κι από εκεί περνάει όλο το χωριό. Είχε μια συναισθηματική ατυχία με τον πρώην σύζυγό της, πέρσι άλλη μία με τον παππά του χωριού (Αλέξανδρος Μπουρδούμης) και τώρα της προέκυψε ο Τζίμης (Κωνσταντίνος Γαβαλάς), ο οποίος είναι απατεώνας από το διπλανό χωριό. Είναι ένα λαμόγιο, αλλά την ίδια στιγμή είναι τόσο δοτικός, τόσο ερωτευμένος με την Κική που τελικά κάπως την έχει συγκινήσει. Θα δούμε τι θα γίνει…
Άλλα καλλιτεχνικά σχέδια έχεις;
Το καλοκαίρι θα είμαι στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καλαμάτας και είμαι πολύ χαρούμενη γιατί θα συναντηθώ ξανά με τον δάσκαλό μου από τη Δραματική Σχολή Βεάκη, τον σκηνοθέτη Γιάννη Μαργαρίτη, στην κωμωδία «Λα Μοσκέτα» του Ρουτζάντε, και θα κάνουμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
Πώς νιώθεις σήμερα;
Νιώθω ότι πρέπει να ξαναρχίσουμε. Να ξανατακτοποιήσουμε τα… κουτάκια της συνείδησής μας, τα «συρτάρια» της και να τοποθετήσουμε πράγματα και να τα βάλουμε με τη σειρά. Να δούμε ποιο έχει μεγάλη αξία. Γιατί νομίζω ότι λίγο χαθήκαμε… Νιώθω σαν να βγήκαμε ξυπόλητοι στο δρόμο… Πρέπει να ξαναβάλουμε τα παπούτσια μας και να ξανατοποθετήσουμε τα βήματά μας πάνω στη Γη και στην κοινωνία μας. Να ξαναβρούμε την καλοσύνη, τον καλό άνθρωπο μέσα μας. Είμαι αισιόδοξη. Γι’ αυτό κάνουμε θέατρο, γι’ αυτό κάνουμε παιδιά. Γιατί πιστεύουμε στο παρακάτω… Στο μέλλον.
Δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της Ontime
