Ελένη Καρακάση: Την ήμερα των γενεθλίων μου πέθανε ο πατέρας μου!
Από την Σίσσυ Μενεγάτου
Είναι «χείμαρρος», μπριόζα, δυναμική, με αρκετή διάθεση χιούμορ και αισιοδοξίας που σε παρασέρνει μαζί της, είτε παίζει είτε τραγουδάει. Η Ελένη Καρακάση ξεκίνησε να τραγουδάει από πιτσιρίκα, θα μπορούσε να είναι τραγουδίστρια όπερας με τις μουσικές σπουδές που έχει κάνει, αλλά τελικά την κέρδισε το θέατρο, αν και… φλερτάρει συνεχώς με το τραγούδι. Κάνει αυτό που αγγίζει την ψυχή της, καθώς θυμάται πάντα τη Σμυρνιά γιαγιά της που της έλεγε: «Ό,τι και να κάνεις, το μέσα σου να είναι καλά, η ψυχούλα σου να χαμογελάει και να χαίρεται!». Αυτό έκανε ως Ρόζα που την πρωτοαγαπήσαμε στο «Η Ώρα η Καλή» στο Mega και συνεχίζει με τον ρόλο της Ρίζως εδώ και τρία χρόνια στις «Άγριες Μέλισσες» του ANT1, όπου ξεχωρίζει με το ταμπεραμέντο της. Στη θεατρική παράσταση που θα παρουσιάσει τη Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη του Πάσχα στη Θεσσαλονίκη, λέει «ΕίΜΑΙ ΧάΛΙΑ», αλλά εκείνη είναι μια χαρά και απολαμβάνει αυτό που κάνει. Αν και δεν της αρέσει να αναφέρεται στην προσωπική της ζωή, μίλησε στην «ΟΝ time» για το θάνατο που ξεπέρασε σε νεαρή ηλικία, τα όνειρά της, τα γενέθλιά της τα οποία «σημάδεψαν» τη ζωή της, το #ΜeToo και τις φίλες της στον καλλιτεχνικό χώρο που συνδέθηκαν με αυτό. Παραδέχτηκε ότι έχει φάει πολλά «χαστούκια» από τη ζωή και τη δουλειά, αλλά όπως λέει και το αγαπημένο της τραγούδι «Το Μηδέν»… έχει μηδενίσει και έχει πιάσει πάτο και αυτό «πάει να πει πως ξαναρχίζω. Τη ζωή μου μηδενίζω, πίσω δεν ξαναγυρίζω»… Κι εκείνη ξέρει να κλείνει τα… κιτάπια της, να χαμογελάει, ν’ αγαπάει, να προχωράει και να δημιουργεί.
Μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια. Ήταν δύσκολα;
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στη Ν. Σμύρνη κι ακόμα εδώ μένω. Εδώ πήγα και σχολείο. Οι γονείς μου, Ντίνος και Βαρβάρα, ήταν από τον Πειραιά αλλά έχω «ρίζες» μικρασιάτικες. Οι γονείς του πατέρα μου ήταν από την Κωνσταντινούπολη και της μητέρας μου από τη Σμύρνη. Έχω έναν αδελφό, τον Γιάννη -είμαι μεγαλύτερή του μόνο κατά 16 μήνες-, που είναι παντρεμένος κι έχει μία κόρη, την αγαπημένη μου ανιψιά, την Άννα. Η μητέρα μου είναι κοντά μου, ο πατέρας μου έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Δυσκολίες υπήρχαν γιατί ο πατέρας μου έχασε νωρίς τη δουλειά του. Η μαμά μου είχε σταματήσει να δουλεύει, αλλά όταν ήμουν πέντε χρόνων αναγκάστηκε να ξαναδουλέψει. Ο πατέρας μου είχε ένα κατάστημα με είδη υγιεινής, αλλά υπήρξαν κάποια προβλήματα κι έκλεισε το μαγαζί. Η μαμά μου είναι δυναμική και βοήθησε στο να σταθεί η οικογένεια ξανά στα πόδια της πολύ γρήγορα. Η συμβουλή που έχω πάντα από εκείνην είναι να προσπαθώ να είμαι ανεξάρτητη και έτοιμη ν’ αναλάβω τα ηνία και να πάω παρακάτω. Το πρότυπό μου στη ζωή μου είναι η μητέρα μου.
Ως παιδάκι ήσουν η χαρά της ζωής, αυτό που βγάζεις και τώρα προς τα έξω;
Τσαούσα ήμουνα (γέλια). Εντάξει, δεν χρειάστηκε να γίνουν ποτέ δραματικά πράγματα, αλλά ήμουν τσαούσα και σε κάποια προβλήματα που υπήρχαν μέσα στην οικογένεια, κυρίως με το σόι του πατέρα μου. Εγώ δεν δεχόμουν κάποιες καταστάσεις. Όμως την έχω χαρεί πολύ την παιδική μου ηλικία κι είχα και πολλή αγάπη.
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω δεν πέρασες δυσκολίες ως παιδί.
Δυσκολίες υπήρχαν. Κάθε άνθρωπος έχει περάσει στη ζωή του διάφορα πράγματα. Δεν μου είναι πολύ εύκολο λόγω χαρακτήρα να μιλήσω γι’ αυτά, γιατί έχω την αίσθηση ότι αν μιλήσεις γι’ αυτά τα πράγματα δημόσια, ίσως ακουστεί σαν να θες να τραβήξεις την προσοχή ή να σε λυπηθούν ή οτιδήποτε άλλο. Έχω περάσει τις δυσκολίες μου. Είναι πολύ πίσω μου, τα θυμάμαι όλα, δεν τα έχω ξεχάσει, αλλά δεν βρίσκω το λόγο να τα ανασύρω. Άλλωστε δεν μου έχουν αφήσει «πληγές».
Πότε ένιωσες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός; Αν και με τις σπουδές που έχεις κάνει (Ωδείο Αθηνών, Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών), μήπως ήθελες περισσότερο να γίνεις τραγουδίστρια;
Και οι δύο μου γονείς τραγουδούσαν, ειδικά ο πατέρας μου είχε πολύ ωραία φωνή. Στα πέντε – έξι μου χρόνια κατάλαβα ότι μπορώ να τραγουδάω πολύ καλά και με τον πατέρα μου κάναμε πρώτες, δεύτερες φωνές. Κι εκεί όλο αυτό άρχισε να με ιντριγκάρει και μου άρεσε που τραβούσα και την προσοχή των άλλων. Όμως η μάνα μου με μάλωσε κι άρχισε να μου λέει: «Ηρέμησε, να διαβάζεις, να σπουδάσεις και μετά κάνε ό,τι θέλεις». Κλασική μαμά σε αυτά τα θέματα, οπότε αυτό πήγε στο πίσω μέρος του μυαλού μου, γιατί ήμουν και καλή μαθήτρια. Πολύ νωρίς όμως μπήκα μέσα στα ωδεία, σε χορωδίες, πιάνο και στο Γυμνάσιο ήρθε και η θεατρική ομάδα. Με είδε η Κάρμεν Ρουγγέρη σε μια παράσταση που είχαμε ανεβάσει στη Γ’ Γυμνασίου. Εγώ τραγουδούσα, δεν έπαιζα σε αυτή την παράσταση και μου πρότεινε να μπω στη δική της θεατρική ομάδα, τους «Ρακοσυλλέκτες», που την είχε φτιάξει για να απασχολεί δημιουργικά τα παιδιά της, τη Χριστίνα και τον Βίκτωρα. Μπήκα στην ομάδα της κι έτσι γνώρισα αυτόν το χώρο που για μένα έγινε πολύ μεγάλο «αποκούμπι» και παρηγοριά. Την Κάρμεν Ρουγγέρη τη θεωρώ δεύτερη μαμά μου. Έτσι, από 15 χρόνων μπήκα στο θεατρικό χώρο που τον αγάπησα πάρα πολύ, γιατί με την Κάρμεν φτιάχναμε τις παραστάσεις από την αρχή. Τότε όμως δεν είχα σκεφτεί να το κάνω επαγγελματικά. Το κατάλαβα ότι ο δρόμος μου… βγαίνει εκεί όταν πήγα στη Γ’ Λυκείου, τότε ένιωσα την τρομερή πίεση με το διάβασμα για τις εξετάσεις. Για πρώτη φορά δεν έκανα διακοπές. Δεν πήγα στην Αίγινα στο σπίτι που έφτιαξαν οι δικοί μου από το ’46, που εκεί ήταν ο παράδεισος μου. Εκεί μου… γύρισε το πράγμα, κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν λάθος για μένα και αποφάσισα να ασχοληθώ με τα καλλιτεχνικά. Έγινε η πρώτη «επανάστασή» μου στη μαμά μου και η κόντρα μας, γιατί μου είπε πως αν δεν διαβάσω θα με σταματήσει από τη θεατρική ομάδα, αλλά εγώ της απάντησα: «Αν το κάνεις, κι εγώ θα σταματήσω τα πάντα».
Ο πατέρας σου πώς σε αντιμετώπισε;
Ο πατέρας μου είχε ήδη προβλήματα υγείας, ήταν λίγο πριν φύγει από τη ζωή, οπότε τα χειριζόταν όλα η μητέρα μου. Η μητέρα μου κατάλαβε πως με το να μου πάει κόντρα δεν θα πετύχαινε τίποτα, οπότε έγινε «σύμμαχός» μου.
Η πρώτη μεγάλη απώλεια στη ζωή σου ήταν ο θάνατος του πατέρα σου;
Ναι. Ο πατέρας μου πέθανε στα γενέθλιά μου, όταν έκλεινα τα 21 μου χρόνια. Μετά από πέντε χρόνια από το θάνατό του, πάλι στα γενέθλιά μου -5 Φεβρουαρίου- πέθανε η αδελφή του, η οποία είναι αυτή που με σπούδασε! Αλλά δεν τα συνδέω. Όλα αυτά τα βγάζω από το μυαλό μου. Δεν επιτρέπω να με επηρεάζουν οι ημερομηνίες. Καθετί το λύνω και το αφήνω πίσω μου. Δεν το αφήνω για να έχω πληγές. Τα πράγματα που έχουν μείνει ανοιχτές πληγές, πάντα αιωρούνται πάνω από το κεφάλι μας. Εγώ φροντίζω να τα λύνω όλα και να προχωράω.
Ποια ήταν η πρώτη σου επαγγελματική παράσταση;
Μόλις τελείωσα τη Δραματική Σχολή, στα είκοσί μου χρόνια, ανήμερα της Παναγίας το 1993, με πήρε τηλέφωνο η Κάρμεν Ρουγγέρη και μου είπε: «Αύριο γίνεται στο Εθνικό Θέατρο μια μεγάλη οντισιόν, γιατί θα πάει σε επανάληψη η ‘‘Σταχτοπούτα’’. Έλα, δεν υπάρχει περίπτωση να σε πάρουν, αλλά έλα για την εμπειρία». Πήγα και ο λόγος που με πήραν ήταν καθαρά το τραγούδι -γιατί ήταν βασισμένο στην όπερα του Ροσίνι- και οι μόνες που καταφέραμε να ερμηνεύσουμε επιτόπου το τραγούδι από την παρτιτούρα της όπερας ήμουν εγώ και η Φαίδρα Δρούκα. Έτσι πήρα το ρόλο και έπαιξα τη Θίσβη, τη μία από τις κακές αδελφές της Σταχτοπούτας. Δεν πιστεύω στη μοίρα, στο κάρμα κι όλα αυτά, αλλά στο ότι τα πράγματα κάνουν έναν κύκλο. Αντικατέστησα μια συνάδελφο, την Τόνια Μάνεση, που έμεινε έγκυος. Η Τόνια γέννησε 5 Φεβρουαρίου 1994, που είναι η ημερομηνία που πέθανε ο μπαμπάς μου και έχω κι εγώ τα γενέθλιά μου.
Και παρ’ όλα αυτά δεν πιστεύεις στη μοίρα, καθώς η ημερομηνία των γενεθλίων σου, η 5η Φεβρουαρίου, έχει καθορίσει διάφορα πράγματα στη ζωή σου;
Όχι. Δεν θέλω να με καθορίζουν αυτά τα πράγματα. Θεωρώ ότι την τύχη μας την φτιάχνουμε. Θα την στρώσω και μετά μέχρι ένα σημείο ό,τι μπορώ θα το κάνω. Από κει και πέρα θα το αφήσω στην τύχη του το πράγμα.
Η μεγάλη δημοσιότητα ήρθε για σένα με την τηλεοπτική σειρά «Η Ώρα η Καλή» στο Mega. Έγινες η αγαπημένη του κόσμου.
Ναι, και ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά, όπου έπαιξα τη Ρόζα. Ο Πάνος Αμαραντίδης που είχε γράψει το σενάριο είναι πολύ καλός στη δουλειά του κι επειδή αγαπάει πολύ την οικογένεια και τα παιδιά, ήθελε να κάνει ένα σίριαλ καθαρά οικογενειακό, βασισμένο στη δομή που είχαν οι ελληνικές ταινίες. Στηρίχθηκε πολύ στους δεύτερους ρόλους, που ήταν «πρωταγωνιστές» σε ό,τι συνέβαινε. Εγώ έχω τιμήσει τους δεύτερους ρόλους κι αυτοί εμένα. Η Ρόζα ήταν ένας ρόλος που τον αγάπησα πάρα πολύ.
Συνήθως σε θέλουν στην τηλεόραση σε ρόλους καθαρά κωμικούς. Πώς νιώθεις που εδώ και τρία χρόνια ξεδιπλώνεις μια άλλη πτυχή του ταλέντου σου παίζοντας τη Ρίζω στις «Άγριες Μέλισσες» του ΑΝΤ1;
Κατ’ αρχάς νιώθω τυχερή κι ευλογημένη που είμαι σε αυτήν τη δουλειά. Είναι πραγματικά μια υπέροχη δουλειά απ’ όλους τους συντελεστές που την απαρτίζουν, έχουμε γίνει πραγματικά μια οικογένεια. Για εμένα ήταν και πολύ σημαντικό που «είχα» τη Ρίζω σε όλη αυτήν τη δύσκολη φάση με την περίοδο της πανδημίας που βιώσαμε. Για να καταλάβεις πόσο πολύ μου αρέσει το σίριαλ, όταν μου έστειλαν τα πρώτα τέσσερα επεισόδια να διαβάσω, στο πρώτο είχα μία ατάκα, στο δεύτερο μία σκηνή, στο τρίτο και στο τέταρτο δεν έπαιζα καθόλου. Κατάλαβα όμως ότι αυτό που ερχόταν ήταν κάτι πολύ σημαντικό και δέχτηκα αμέσως να παίξω. Η Ρίζω είναι μια γυναίκα που την αγάπησα πάρα πολύ και γιατί έχει τα στοιχεία τα γλυκά κωμικά. Είναι ένας ρόλος βγαλμένος μέσα από τη ζωή, η γυναίκα της διπλανής πόρτας, αυτές που έχουν το χιούμορ ως όπλο, είναι δυναμική, άλλωστε το Διαφάνι έχει πολλές δυναμικές γυναίκες, είμαστε κι ένα φεμινιστικό χωριό, αν το σκεφτείς. Η γοητεία αυτού του ρόλου είναι πόσο γρήγορα μέσα στην ίδια σκηνή μπορεί να εναλλάσσεται το κωμικό με το δραματικό στοιχείο. Επειδή θεωρώ ότι αυτό είναι και η ζωή, εκεί που γελάς κλαις, κι εκεί που κλαις γελάς, και μπορεί να γίνονται πολύ γρήγορα αυτές οι εναλλαγές και με πολύ φυσικό τρόπο, αυτή λοιπόν ήταν η μεγάλη γοητεία της Ρίζως και του ρόλου μου.
Σου έχει συμβεί κάτι ακραίο από θαυμαστή σου;
Ακραίο όχι, αστείο ναι. Ήμουν στον πρώτο χρόνο στις «Άγριες Μέλισσες», θυμάμαι ότι είχα πάει να δω στο θέατρο «Ζίνα» τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη κι ερχόμουν από το γύρισμα κρατώντας την τσάντα μου και μου λέει ένας κύριος: «Κυρά Ρίζω, με πονάει η μέση μου, πείτε μου τι να κάνω». Και του απαντάω «Μισό λεπτό, έχω έμπλαστρα στην τσάντα». Όντως είχα κι έβγαλα ένα και του το έδωσα! (γέλια)
Είσαι και μαμή. Έχει ξεγεννήσει πολλές στο Διαφάνι. Η Ρίζω θ’ αποκτήσει παιδί με τον «Βασιλάκη» της, τον γλυκό ενωμοτάρχη της σειράς (Γιώργος Σουξές);
Μέχρι το 110 επεισόδιο όχι, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Τώρα αν θα γίνει στα 40 τελευταία επεισόδια που δεν τα έχω στα χέρια μου, τι να σου πω; (γέλια) Αν και πιστεύω ότι έχουμε ν’ ασχοληθούμε με πιο σοβαρά θέματα.
Η Ελένη (Μαρία Κίτσου) θα χάσει το παιδί, όπως ακούγεται;
Δεν ξέρω τι ακούγεται. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι όλα πάνε πολύ καλά με την εγκυμοσύνη της Ελένης.
Ταυτόχρονα είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι γιατί από το «Κάποτε στον Βόσπορο» τώρα θα είσαι πάλι… «ΧάΛΙΑ».
Ναι, και μ’ αρέσει (γέλια). Μιλάμε για το έργο του Ντίνου Σπυρόπουλου που το σκηνοθετεί και έχει κι έναν ρόλο-έκπληξη. Υποδύομαι την Ελένη και θα «ΕίΜΑΙ ΧάΛΙΑ». Δευτέρα του Πάσχα, Τρίτη και Τετάρτη θα παίξουμε στο θέατρο «Αυλαία» στη Θεσσαλονίκη, μετά τις πρώτες sold out παραστάσεις μας. Η Ελένη είναι μια γυναίκα που μετά από 20 χρόνια γάμου χωρίζει. Την πετυχαίνουμε την πρώτη μέρα που μετακομίζει στο καινούργιο της σπίτι που ανοίγει τις κούτες με τα πράγματα της παλιάς ζωής της και αρχίζει να θυμάται, αναπολεί, θυμώνει, ελπίζει. Εξιστορεί τη ζωή της, η οποία είναι και η ζωή πολλών γυναικών σε αυτή την ηλικία που αποφασίζουν μετά από πολλά χρόνια να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους. Κι υπάρχει και μια μεγάλη ανατροπή στο φινάλε. Φυσικά όλο αυτό διανθισμένο με πολύ χιούμορ. Στο «Κάποτε στον Βόσπορο» του Άκη Δήμου έπαιζα μια τραγουδίστρια που έφυγε από τη Σμύρνη και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, που εμένα εκεί είναι οι ρίζες μου από τη μητέρα μου και τον πατέρα μου. Στο φινάλε βγαίναμε όλοι οι ήρωες του έργου, ζώντες και νεκροί, και λέγαμε τι απογίναμε. Η τελευταία ατάκα η δική μου ήταν: «Τις γάτες να ταΐζεις. Κρίμα να είναι νηστικές τόσες μέρες». Να σου πω λοιπόν πως ο παππούς μου φεύγοντας έξι χρόνων, την ώρα που καιγόταν η Σμύρνη, γύρισε στο σπίτι για να βρει τη γάτα του την οποία την πήρε μέσα στο καράβι, κρυμμένη μέσα στο μπουφάν του. Κι ήρθε στον Πειραιά μαζί με τη γάτα!
Υπάρχει κάποια φράση στο έργο «ΕίΜΑΙ ΧάΛΙΑ» που εκπροσωπεί κι εσένα;
Θα σου πω μία φράση απ’ όλη την παράσταση που μένει και είναι αλήθεια, την οποία βεβαίως μπορείς να την αλλάξεις. «Τελικά ο τέλειος γάμος είναι αυτός που δεν έχει γίνει». Αυτό για τον καθένα μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά. Να πεις ότι το τέλειο δεν υπάρχει, αλλά προσπαθώ εγώ να το κάνω όσο πιο τέλειο γίνεται ή αφού δεν υπάρχει το τέλειο να μην το δοκιμάσω καν ή αφού δεν υπάρχει ευτυχία το αφήνω πίσω μου ή στο πρώτο στραβό φεύγω κ.ά. Εγώ θεωρώ ότι όλα τα πράγματα αξίζει να τα προσπαθήσεις μέχρι ένα σημείο. Το ότι το τέλειο δεν υπάρχει, εμένα με εκπροσωπεί σε όλα τα πράγματα της ζωής μου. Δεν περιμένω ποτέ να είναι κάτι 100% τέλειο. Ίσως αυτό με βοηθάει να μου έρχονται καλύτερα τα πράγματα απ’ ό,τι τα περιμένω. Για να πάει κάτι καλά, θέλει δουλειά. Κι ειδικά οι ερωτικές σχέσεις θέλουν πολλή δουλειά.
Είσαι παντρεμένη με τον μουσικό και τραγουδιστή Δημήτρη Τσινιδέλο, εδώ και 16 χρόνια. Δύο καλλιτέχνες στο ίδιο σπίτι. Δύσκολο;
Υπάρχουν δύο περιπτώσεις: Ή επειδή κάνεις την ίδια δουλειά υπάρχει κόντρα και δεν μπορείς να συνεννοηθείς ή επειδή και οι δύο καταλαβαίνουν τις δυσκολίες της δουλειάς, κατανοεί ο ένας τον άλλον και υπάρχει συνεννόηση. Σε μας συμβαίνει, ευτυχώς, το δεύτερο.
Έρωτας με την πρώτη ματιά;
Όχι, δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Τραγουδούσαμε σε μια μουσική σκηνή στην Αίγινα, γίναμε φίλοι και μας προέκυψε έρωτας.
Ένα παιδάκι δεν το τόλμησες, δεν προέκυψε ή ήταν κάτι που δεν το σκεφτόσουν λόγω δουλειάς;
Το σκεφτόμουν αλλά δεν είναι από τα θέματα που θέλω να συζητάω. Το θέλαμε, ήρθαν οι δυσκολίες, είχα προβλήματα υγείας, δεν μας προέκυψε.
Βρέθηκες με αυτό που λέμε «με μηδέν ευρώ στην τσέπη»;
Πάρα πολλές φορές. Και κάτω από το μηδέν (γέλια). Κι εννοώ χρεωμένη μέχρι το λαιμό σε πιστωτικές κάρτες!
Και πώς το αντιμετωπίζεις όλο αυτό; Δεν τρελαίνεσαι;
Έχω πολύ άγχος και πάρα πολλές φορές χάνω τον ύπνο μου. Απλά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς κάτι που έλεγα και στη μαμά μου όταν άρχισαν και της έκοβαν τη σύνταξη, ότι αυτό που πρέπει να σε αγχώνει είναι η επόμενη μέρα και να είμαστε καλά για να το αντέξουμε. Κι ευτυχώς που είμαι ένας άνθρωπος προνοητικός και το χέρι μου δεν φτάνει μακρύτερα από εκεί που μπορεί. Έτσι δεν μπήκα σε μια διαδικασία μεγάλων δανείων. Δεν πήρα ένα πανάκριβο σπίτι ή ένα ακριβό αυτοκίνητο. Ζω σ’ ένα παλιό σπίτι, έχω ένα παλιό αυτοκίνητο -δυσκολεύομαι να τα συντηρήσω κι αυτά-, αλλά δεν μπήκα στη διαδικασία τότε που χτυπούσαν τα τηλέφωνα κι έδιναν τα δάνεια χωρίς καμιά εγγύηση, να πάρω κι εγώ.
Έχει γραφτεί ότι στις «Άγριες Μέλισσες» παίρνετε αρκετά υψηλές αμοιβές. Είναι έτσι;
Αυτό δεν ξέρω πώς γράφτηκε και πού στηρίχτηκε. Μιλάω πάντα για τον εαυτό μου. Εγώ έπαιρνα κάποια λεφτά την πρώτη χρονιά τα οποία δεν ήταν από τα καλύτερα χρήματα που έχω πάρει ποτέ. Μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά χαμηλά. Τη δεύτερη χρονιά αυτά τα λεφτά ανέβηκαν αισθητά, προς τιμήν του παραγωγού και του καναλιού φυσικά. Κι η τρίτη χρονιά πήγε ακόμα καλύτερα. Όμως σε καμιά περίπτωση αυτά τα χρήματα δεν είναι κάτι «υπερβολικό». Θεωρώ ότι αυτά τα άρθρα είναι αναληθή.
Τους τελευταίους μήνες ο θεατρικός χώρος «ταράχτηκε» συθέμελα από καταγγελίες περί σεξουαλικών και άλλων κακοποιητικών συμπεριφορών. Μάλιστα, δύο φίλες σου, η Ζέτα Δούκα και η Κατερίνα Γερονικολού, είναι από τις πρώτες που έκαναν καταγγελίες. Έχεις παίξει στο Εθνικό Θέατρο που ο πρώην διευθυντής του Δημήτρης Λιγνάδης έχει οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη κι έχεις συνεργαστεί με τον Πέτρο Φιλιππίδη, ο οποίος επίσης κατηγορείται. Τι έχεις να πεις;
Νιώθω πολύ υπερήφανη για τις φίλες μου που βρήκαν το θάρρος να είναι οι πρώτες από το χώρο μας που μίλησαν. Χαίρομαι που όλο αυτό ανοίχτηκε και βγήκαν αυτά που ήρθαν στην επιφάνεια, γιατί υπήρχαν υπόνοιες για κάποια πράγματα αλλά αυτό το μέγεθος κανείς δεν το ήξερε. Εγώ τουλάχιστον δεν το ήξερα αυτό που υπήρχε από πίσω. Χαίρομαι πάρα πολύ που καθαρίζει ο χώρος και από εδώ και πέρα εύχομαι όλοι οι άνθρωποι σε όλους τους τομείς να βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν για πράγματα που γίνονται εναντίον τους. Αυτό που θα ήθελα να δω και δεν το έχω δει να συμβαίνει, είναι όλο αυτό να μη μείνει μόνο στο χώρο του αθλητισμού, του θεάτρου και της τηλεόρασης, που αποδείχτηκε ότι είναι ίσως οι πιο θαρραλέοι άνθρωποι. Κι αυτό αποδείχτηκε περισσότερο με αυτά που άκουγα με φράσεις του τύπου «γιατί τώρα κι όχι τότε;», κι αυτό ήθελε πολύ θάρρος για να το αντιμετωπίσεις. Θέλω να δω να γίνεται και σε άλλους χώρους, γιατί λίγο – πολύ είναι σαν να έμεινε ότι ο χώρος του θεάτρου είναι βρώμικος. Δεν είναι όλος ο χώρος του θεάτρου βρώμικος. Είναι κάποιοι λίγοι άνθρωποι που τον βρώμισαν, τον βρωμίζουν και που εύχομαι πραγματικά να σταματήσει να συμβαίνει αυτό. Είναι και πολύ πια στο χέρι μας να το κάνουμε. Αυτό πρέπει να καταλάβουνε. Δεν πρέπει ν’ αφήνεις αυτά τα περιστατικά να διαιωνίζονται.
Οι φίλες σου σού είχαν εμπιστευθεί κάτι; Ήξερες για όλο αυτό που είχαν περάσει;
Ναι, τα ήξερα στη φάση που συνέβαιναν. Αλλά αυτό είναι κάτι που αφορούσε εκείνες κι αυτές έπρεπε να το διαχειριστούν. Αλλά το ότι βρήκαν το θάρρος και βγήκαν και μίλησαν, επειδή έτυχε να βλέπω την εκπομπή με τη Ζέτα Δούκα που το είπε για πρώτη φορά στο «Πάμε Δανάη!», ήταν μια πολύ συγκλονιστική σκηνή και πολύ αληθινή. Νομίζω ότι εκείνη την ημέρα για όποιον το έβλεπε ήταν γροθιά στο στομάχι.
Όλα αυτά τα χρόνια που είσαι στο θέατρο, έχεις δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποιητική συμπεριφορά;
Όχι κάτι που να μην μπορώ να το αντιμετωπίσω, κατ’ αρχάς με χιούμορ, λεκτική ναι, σε κάποια φάση μίλησα επί τόπου, σε κάποια άλλη φάση περίμενα να ηρεμήσουν τα πνεύματα και μίλησα αμέσως μετά. Αλλά σε όλες τις περιπτώσεις ήταν το πράγμα διαχειρίσιμο. Δεν μου έχει συμβεί κάτι δραματικό.
Ποια είναι τα καλλιτεχνικά σου σχέδια για το καλοκαίρι;
Θα συνεχίσω το «ΕίΜΑΙ ΧάΛΙΑ», αλλά και θα συμμετάσχω σε μια μουσική παράσταση που έχει τον τίτλο «Εκεί που η πέτρα μαύρισε, άνθισαν μενεξέδες», με τον Γεράσιμο Ανδρεάτο και τον Μάκη Ψαραδέλλη. Έχει σχέση με την προσφυγιά της Σμύρνης, αλλά και με τον τρόπο που αντιμετώπισαν πια τη ζωή τους οι πρόσφυγες εδώ.
Με όλα αυτά που έχεις κάνει και τη δημοσιότητα που απολαμβάνεις, απέφυγες το καλάμι ή το καβάλησες κάποια στιγμή;
Δεν το έχω νιώσει. Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή μού συνέβη και δεν το κατάλαβα ή αν το κατάλαβα μετά προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Έχω φάει πολλά «χαστούκια» κι από τη ζωή κι από τη δουλειά. Επίσης, έχω καταλάβει ότι όλο αυτό είναι ένα «παιχνίδι» της δημοσιότητας, που σήμερα είσαι γιατί είσαι εδώ κι αύριο επειδή δεν είσαι εδώ που είσαι, δεν είσαι πουθενά. Είναι ένα αλισβερίσι τέτοιο που ούτε αξίζει να του δώσεις παραπάνω αξία απ’ αυτή που έχει. Όλα είναι λίγο πολύ απομυθοποιημένα στο κεφάλι μου.
Αν σου ζητούσα κλείνοντας να μου περιγράψεις μ’ ένα τραγούδι το πώς νιώθεις σήμερα, ποιο θα ήταν αυτό;
Θα σου πω το τραγούδι που εγώ αγαπώ πάρα πολύ. «Το μηδέν θα κάνω κύκλο… Τη ζωή μου μηδενίζω. Πάει να πει πως ξαναρχίζω. Τη ζωή μου μηδενίζω. Πίσω δεν ξαναγυρίζω…» σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους Λάκη Λαζόπουλου. Προσπαθώ πάντα να το βάζω στα προγράμματά μου όπου μπορώ, ακριβώς επειδή το λατρεύω. Έγινε το αγαπημένο μου τραγούδι από την πρώτη στιγμή που το άκουσα στην παράσταση «Η Κυριακή των παπουτσιών». Ήταν το τραγούδι του φινάλε όπου όλοι ήρωες της παράστασης χόρευαν σε μια ταράτσα γεμάτη με παπούτσια μέσα στη βροχή και ένιωσα τόση ανάταση ψυχής που ήθελα να ανέβω επάνω στη σκηνή να χορέψω μαζί τους. Θεωρώ ότι είναι το τραγούδι της απόλυτης αισιοδοξίας και δύναμης.
Έχεις μηδενίσει κάποια φορά τη ζωή σου και άνοιξες καινούργιο κύκλο;
Και έχω μηδενίσει και έχω πιάσει πάτο, και σίγουρα θα ξανασυμβεί. Ευτυχώς πάντα βρίσκω το κουράγιο και έχω δίπλα μου τους ανθρώπους που με βοηθούν να ξανασταθώ στα πόδια μου.
Δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της Ontime
