Φινάλε για τον σπουδαίο χορογράφο Δημήτρη Ιβάνοφ. Συνεργάστηκε με κορυφαίους ηθοποιούς και δημιουργούς, χορογράφησε αμέτρητες επιθεωρήσεις και ταξίδεψε το έργο του εντός και εκτός Ελλάδας. Ο καλλιτεχνικός κόσμος της Ελλάδας θρηνεί την απώλεια του Δημήτρη Ιβάνωφ, του σπουδαίου χορογράφου, χορευτή και καθηγητή μπαλέτου, ο οποίος άφησε πίσω του μια ανεκτίμητη κληρονομιά στον χώρο του χορού και του μουσικού θεάτρου. Τη δυσάρεστη είδηση γνωστοποίησε μέσω ανακοίνωσης η Δραματική Σχολή Τράγκα, αποχαιρετώντας τον Ιβάνωφ ως έναν «ακούραστο εργάτη» και έναν «πυλώνα» της τέχνης.

Ο Δημήτρης Ιβάνωφ, γεννημένος στον Πειραιά από γονείς που προέρχονταν από τις χαμένες πατρίδες του βορρά, μαγεύτηκε από τον χορό σε πολύ μικρή ηλικία, επηρεασμένος από τη θεία του, Σίβα Καβάλιοβνα, χορεύτρια στο θέατρο Μαρίνσκι της Αγίας Πετρούπολης, καθώς και από τα μιούζικαλ εποχής. Η καριέρα του ξεκίνησε από την Εθνική Λυρική Σκηνή και επεκτάθηκε σε ένα ευρύ φάσμα χώρων, από θέατρα, βαριετέ, μουσικές σκηνές, τηλεόραση, κινηματογράφο, μέχρι μεγάλα παιδικά μιούζικαλ. Συνεργάστηκε με κορυφαίους ηθοποιούς και δημιουργούς, χορογράφησε αμέτρητες επιθεωρήσεις και ταξίδεψε το έργο του εντός και εκτός Ελλάδας, αποτελώντας ζωντανό κομμάτι της άγραφης ιστορίας του Λαϊκού Μουσικού Θεάτρου. Μάλιστα, για την ΕΡΤ δημιούργησε το εμβληματικό έργο «Τα φώτα της ράμπας δε σβήνουν ποτέ», το οποίο θεωρείται σήμερα πολύτιμο θεατρολογικό τεκμήριο.

Πέρα από το τεράστιο καλλιτεχνικό του αποτύπωμα, η Δραματική Σχολή Τράγκα τονίζει ότι ο Ιβάνωφ υπήρξε ένας άνθρωπος με γενναιόδωρη καρδιά, σεμνότητα, χιούμορ και βαθιά αγάπη για την Τέχνη. Ως δάσκαλος, ήταν ένα στήριγμα για γενιές σπουδαστών, στους οποίους μοιραζόταν απλόχερα τη γνώση και την εμπειρία του, διδάσκοντάς τους ότι ο χορός «είναι πάνω απ’ όλα ψυχή».

Η πιο σημαντική συνεισφορά του στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου ήταν η διάσωση ανεκτίμητου υλικού. Η Σχολή αποκαλύπτει ότι ο Ιβάνωφ εμπιστεύτηκε στη συλλογή της το πολύτιμο βεστιάριό του, το οποίο περιελάμβανε δεκάδες παραδοσιακά κοστούμια και ενδύματα θρύλων του μουσικού θεάτρου, καθώς και ολόκληρο το προσωπικό του αρχείο. Χάρη σε αυτή τη γενναιόδωρη κίνηση, δημιουργήθηκε το Θεατρικό Μουσείο της Σχολής και διασώθηκε «ένα κομμάτι του ελληνικού θεάτρου που αλλιώς θα είχε χαθεί». Ο Δημήτρης Ιβάνωφ, ο οποίος κέρδισε την εμπιστοσύνη των «ιερών τεράτων» του παλιού θεάτρου, τίμησε τη σκηνή, την παράδοση και τον άνθρωπο, αφήνοντας μια μνήμη που «θα μείνει για πάντα ζωντανή».