Στους παροικούντες εν Ιερουσαλήμ του ελληνικού μπάσκετ δεν ήταν άγνωστη η κατάσταση του Γιάννη Ιωαννίδη. Ήξεραν ότι από καιρό είχε προβλήματα υγείας, τα οποία ήταν μη αναστρέψιμα. Ουδόλως αφαιρεί αυτό το πένθος που επικρατεί από την Τετάρτη 4 Οκτωβρίου, με την είδηση ότι ο πάλαι ποτέ παντοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ, ο άνθρωπος που κρατούσε τα κλειδιά της αυτοκρατορίας του Άρη και αργότερα του Ολυμπιακού, εκείνος που έφτασε να είναι υπουργός Αθλητισμού και να πει στον Σπύρο Γιαννιώτη, τον Αύγουστο του 2012, στο αεροδρόμιο, το περίφημο «μας γ…σες», μετά το κλάμα του Έλληνα κολυμβητή για την τέταρτη θέση στα 10 χλμ. ανοιχτής θάλασσας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, πέθανε στην ηλικία των 78.
Ένα παλίμψηστο αντιφάσεων, ο Γιάννης Ιωαννίδης, ένας ταπεινός άνθρωπος του Θεού που πριν απ’ όλους είχε τα θεία για ψωμοτύρι, που η τηλεόραση τον έδειχνε να καπνίζει σε κάθε κλειστό γυμναστήριο σε Ελλάδα και Ευρώπη, που χάριζε σακάκια σε διαιτητές, όπως στον Τσανίδη σε ένα παιχνίδι Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ τη σεζόν 1991-92, που κορόιδεψε το πανεπιστήμιο των ΤΕΦΑΑ με τη Γεωπονική, όπου σπούδασε, για να κατακτήσει τον τίτλο των πανεπιστημίων, ήταν μια εμβληματική φιγούρα του μπάσκετ. Τόσο, που όταν τον Ιούνιο του 1996 ανακοινώθηκε ότι έφευγε από τον Ολυμπιακό, λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων με τον Σωκράτη Κόκκαλη, η εφημερίδα «Το Φως» είχε κυκλοφορήσει με πρωτοσέλιδο που έδειχνε ένα κορίτσι να σπαράζει και που υπενθύμιζε εκείνο το σύνθημα το οποίο αναδείκνυε την προσωπολατρεία: «Ποτέ μην έρθει η στιγμή να αφήσεις το λιμάνι, θα σ’ αγαπάμε μια ζωή Ιωαννίδη Γιάννη».
Ο Γιάννης Ιωαννίδης με τις αμυντικές εμμονές του, τις τρομερές προλήψεις του, οι οποίες τον οδήγησαν να… ξέρει ότι ο Άρης θα χάσει στο Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στη Γάνδη επειδή έμενε σε ξενοδοχείο με θυρεό μια… μαύρη γάτα, εκείνος ο προπονητής που έβλεπε τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, ως τεχνικό της Λιμόζ, αλλά και τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς στον ύπνο του, που ανακάλυψε τον όρο «σέρβικο λόμπι» και τον σέρβιρε σε σχεδόν κάθε νίκη των γειτόνων, αλλά και ο συλλέκτης έργων τέχνης, πινάκων ζωγραφικής, ο θρήσκος και Βουλγαροκτόνος, ο ταπεινός και Τουρκοφάγος. Ο Ιωαννίδης που δεν έχανε ποτέ από Τούρκους την 25η Μαρτίου, αλλά και που έπαιξε σε έξι Final 4 με τρεις χαμένους τελικούς (1994, 1995, 1998) και τρεις χαμένους ημιτελικούς (1988, 1989, 1990) και κορωνίδα, βέβαια, εκείνο το 59-57 της Μπανταλόνα επί του Ολυμπιακού στις 21 Απριλίου του 1994, στο Τελ Αβίβ.
Ο γεννημένος στις 26 Φεβρουαρίου 1945 στη Θεσσαλονίκη «Ξανθός», που κάποτε έδωσε στη φράση «πάω για τσιγάρα» τη… μεταφορική κυριολεξία της, καθώς κάποτε βγήκε από το σπίτι για να αγοράσει τσιγάρα και γύρισε ύστερα από μισό χρόνο. Ο προπονητής που έχασε δύο τελικούς μέσα σε μία εβδομάδα το 1984, το μπαράζ πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό στην Κέρκυρα σε παιχνίδι που ο αντίπαλος προπονητής Μιχάλης Κυρίτσης πήρε τρία τάιμ άουτ και δεν το κατάλαβε, και το Κύπελλο, στο περίφημο παιχνίδι των «κεκαρμένων κεφαλών», όταν ηττήθηκε από τους ξυρισμένους παίκτες του ΠΑΟΚ, που λίγες μέρες πριν είχαν δει στο σινεμά την ταινία «Αποστολή στη Νικαράγουα» για να… φτιαχτούν. Ο προπονητής που μετά είπε «δεν θα ξαναχάσω ποτέ», απέκτησε τον Παναγιώτη Γιαννάκη κατά τη διάρκεια μιας αξέχαστης νύχτας, και παραλίγο να το κάνει: ο Άρης κατέκτησε όλα τα πρωταθλήματα από το 1985 έως το 1990, όταν ο ίδιος ήταν στον πάγκο, και έχασε δύο φορές: μία την άνοιξη του 1985 από τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, σε ένα παιχνίδι που επαναλήφθηκε, και στις 5 Νοεμβρίου του 1988 από τον ΠΑΟΚ στο «Αλεξάνδρειο».
Είχε οκτώ πρωταθλήματα (1979, 1983, 1985-90) και πέντε Κύπελλα (1985, 1987-90) με τον Άρη, τέσσερα πρωταθλήματα (1993-96) και ένα Κύπελλο (1994) με τον Ολυμπιακό. Στον Άρη έγινε προπονητής το 1978, έπειτα από απαίτηση του συγχωρεμένου Ανέστη Πεταλίδη, και κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1979. Επίσης, είναι κάτοχος του μόνου ελληνικού Super Cup, το 1986. Έφυγε το 1990 και το 1991 ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Έφυγε το 1996 και επέστρεψε το 1999 για μία σεζόν, που ήταν η τελευταία του σε σύλλογο. Από το 1980 έως το 1981 και από το 2002 έως το 2003 τέλεσε προπονητής της εθνικής ομάδας με την οποία πήγε σε δύο Ευρωμπάσκετ, το 1981 στην Τουρκία και το 2003 στη Σουηδία.
Ο «Ξανθός» που τσακώθηκε με τον Φάνη Χριστοδούλου μετά τον τρίτο ημιτελικό του πρωταθλήματος το 1998, μεταξύ Παναθηναϊκού και ΑΕΚ, που είχε ταράξει τον Βασίλη Λυπηρίδη και τον Γιώργο Σιγάλα, με αποκορύφωμα τη ρίψη του μπουκαλιού, που έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια με τις νίκες του Άρη στο Σπλιτ επί της Γιουγκοπλάστικα και στη Βαρκελώνη επί της Μπαρτσελόνα προς τα μέσα της δεκαετίας του ’80, που υπήρξε μετρ στην παραπλάνηση και ορμηνευόταν πάρα πολύ συχνά από το θυμικό του. Ο Ιωαννίδης μπορεί να μην κατέκτησε ποτέ το Άγιο Δισκοπότηρο, αλλά έδωσε υπόσταση στην έννοια «Έλληνας προπονητής» και έμπνευση στους επιγόνους του, προκειμένου να ακολουθήσουν τα βήματά του, χωρίς βέβαια να τον αντιγράψουν. Δεν γινόταν άλλωστε…
