Λόγια ψυχής, λόγια αγάπης, λόγια μνήμης. Ο εγγονός του Διονύση Σαββόπουλου έκανε όλη τη Μητρόπολη Αθηνών να δακρύσει. Ο επικήδειος ήταν συγκλονιστικός και γέμισε τον χώρο με εικόνες από τον κοινό βίο του μεγάλου καλλιτέχνη με τον νεαρό εγγονό του. Διαβάστε και δείτε στο βίντεο πως αυτός ο επικήδειος συγκλόνισε το πλήθος κόσμου που βρέθηκε στην Μητρόπολη:
«Παππού, από πάντα θυμάμαι να μου μεταδίδεις την αγάπη σου, με ειλικρίνεια… Ήταν σαν μέσα σου να είχες βρει την αληθινή αγάπη, στην πιο απλή μορφή της, σαν να είχες νιώσει τον πυρήνα και τον πραγματικό λόγο που οι άνθρωποι αγαπάμε.
Ίσως αυτό που ήθελες πραγματικά να καταφέρεις να μεταφέρεις μέσω της αγάπης, ήταν η ένωση. Αυτό φαίνεται πως ήταν ο γνώμονας για οτιδήποτε έκανες στη ζωή σου. Από τη μουσική σου μέχρι και τα ανέκδοτα που μας έλεγες με το βραδινό κάθε Κυριακή.
Θυμάμαι από μικρός, έως και τώρα, πολλές φορές που βρισκόμουν μαζί σου ένιωθα έναν κόμπο στο λαιμό μου, από συγκίνηση, χωρίς ποτέ να καταλάβω ακριβώς γιατί. Δεν γινόταν ποτέ σε καταστάσεις αντικειμενικού έντονου χαρακτήρα, αλλά σε απλές στιγμές, για παράδειγμα όταν μου έλεγες μία ιστορία, ή με έπαιρνες μαζί σου στο γραφείο σου όταν ήμουν μικρός και έπαιζες με την κιθάρα σου και με έβαζες να παίξω στο πιάνο, ή απλά όταν τρώγαμε μαζί και με ρωτούσες τα νέα μου.
Πλέον έχω συνειδητοποιήσει πως όλες αυτές οι πράξεις, είχαν έντονα φορτισμένα από πίσω μία αυθεντική ανάγκη για ένωση μέσω της αγάπης. Αυτή η συγκίνηση που ένιωθα ερχόταν από μία αγάπη που λάμβανα που ήταν τόσο αληθινή και είχε τόση μεγάλη αξία που με έκανε να νιώσω ζωντανός με την εκστατική έννοια της ζωντάνιας, η οποία πάντα κάπως έφερνε μαζί και την μελαγχολία.
Η μελαγχολία βέβαια δεν είναι κάτι κακό. Είναι κάτι που μας γειώνει, που μας εκκινεί να αναζητήσουμε το γέλιο και τη χαρά. Κάτι που μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα με μια ματιά πιο ρεαλιστική. Κάτι που μας δίνει ενσυναίσθηση και μας κάνει συμπονετικούς. Κάτι που μας βάζει σε μία διαδικασία να παλέψουμε και να ελπίζουμε. Βέβαια, είναι επίσης κάτι που μας στεναχωρεί και μας αγχώνει και πολλές φορές μας κάνει να χάνουμε ελπίδα.
Μέσα απ’ όλα αυτά όμως μας κάνει να αγαπάμε και να μένουμε ενωμένοι.
Από την αγάπη σου λοιπόν, κατάφερες να μου μάθεις τι είναι να είσαι άνθρωπος. Τα καλά και τα κακά. Τα όμορφα και τα άσχημα. Τα γλυκά και τα πικρά.
Η ψυχή σου μένει μαζί μας…
Σ’ αγαπώ πολύ…».
