Άντονι Χόπκινς: Από τον εκφοβισμό και τον αλκοολισμό στην πειθαρχία και τα δύο Όσκαρ. Ο σπουδαίος ηθοποιός μιλά για την αυτοβιογραφία του «We Did OK, Kid», τους «δαίμονες» που τον διαμόρφωσαν, την ρήξη με τον πατέρα του και την εύθραυστη σχέση με την κόρη του, τονίζοντας: «Δεν είμαι θύμα». Ο Άντονι Χόπκινς (Anthony Hopkins), που ενσάρκωσε τον ανατριχιαστικό Χάνιμπαλ Λέκτερ στην ταινία Η Σιωπή των Αμνών, κλήθηκε στην πραγματική του ζωή να αντιμετωπίσει πολύ πιο τρομακτικούς δαίμονες. Με αφορμή την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του, «We Did OK, Kid» (Καλά τα καταφέραμε, μικρέ), ο σπουδαίος ηθοποιός μιλά για τις προσωπικές μάχες που καθόρισαν την πορεία του.

Ο θυμός του Χόπκινς σφυρηλατήθηκε από τον εκφοβισμό (bullying) που υπέστη κατά τη διάρκεια της μοναχικής παιδικής του ηλικίας στην Ουαλία. Αυτός ο θυμός, αν και τον διαμόρφωσε, απειλήθηκε να καταστρέψει το ταλέντο του όταν στην ενήλικη ζωή του κατέφυγε στο αλκοόλ.

Ο αλκοολισμός του όχι μόνο τον οδήγησε σε επικίνδυνες καταστάσεις («οδηγούσα με το αυτοκίνητό μου να έχει σβήσει, όντας εθισμένος… σκέφτηκα ότι θα πεθάνω ή θα πάρω κάποιον μαζί μου»), αλλά κατέστρεψε και τη σχέση του με τη μοναχοκόρη του, η οποία δεν του συγχώρεσε ποτέ ότι την εγκατέλειψε όταν ήταν νήπιο, μετά το διαζύγιό του.

Μιλώντας στο Newsweek, ο Χόπκινς εξήγησε ότι ο τίτλος του βιβλίου του είναι η ετυμηγορία για τα 87 χρόνια της ζωής του, που αφιέρωσε στην αναζήτηση της επιτυχίας και της εσωτερικής γαλήνης.

Ο Χόπκινς εξομολογήθηκε ότι η αντιμετώπιση του εκφοβισμού στην παιδική του ηλικία τον έκανε να γίνει προκλητικός, μια «χαζή αυθάδεια» όπως τη χαρακτήρισε. Τόνισε όμως ότι δεν αυτοπροσδιορίζεται ως θύμα: «Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι θύμα. Δεν πιστεύω στο να είσαι θύμα επειδή η ζωή είναι δύσκολη και τα παιδιά εκφοβίζουν, χτυπούν, αυτή είναι η ζωή. Και καλείσαι να είσαι ανθεκτικός».

Μια καθοριστική στιγμή στην εφηβεία του ήταν η ρήξη με τον πατέρα του, ο οποίος τον αποκάλεσε «ανίκανο». Η απάντηση του 17χρονου Χόπκινς ήταν: «Μια μέρα θα σου δείξω». Ο πατέρας του απάντησε: «Ελπίζω να το κάνεις». Ο ηθοποιός πιστεύει ότι αυτή η στιγμή ενεργοποίησε την αποφασιστικότητά του, θέτοντας τα θεμέλια για την επιτυχία του.

Η αποφασιστικότητα του Χόπκινς τον οδήγησε στο θέατρο, όπου τον ανακάλυψε ο θρυλικός Λόρενς Ολίβιε, προσκαλώντας τον στο Βασιλικό Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου το 1965. Ο Χόπκινς θαύμαζε την πειθαρχία του Ολίβιε, μαθαίνοντας ένα βασικό μάθημα: «για να επιβιώσεις ως ηθοποιός, πρέπει να είσαι έτοιμος, πρέπει να είσαι δυνατός. Πρέπει να είσαι πειθαρχημένος».

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Χόπκινς κέρδισε δύο Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου:

1. Το 1992 για την ταινία «Σιωπή των Αμνών».

2. Το 2021 για την ταινία «Ο Πατέρας», με το οποίο έγινε ο γηραιότερος ηθοποιός που έχει βραβευτεί με Όσκαρ ερμηνείας, σε ηλικία 83 ετών.

Παρά τις τεράστιες επιτυχίες, ο Χόπκινς παραμένει ταπεινός για τη δουλειά του, αρνούμενος να τη μυθοποιήσει. «Δεν είναι τίποτα σπουδαίο», λέει για τις ερμηνείες του, εξηγώντας ότι η υποκριτική είναι απλώς μια δουλειά. «Είμαι όπως ένας υδραυλικός. Αν καλέσεις έναν υδραυλικό και του πεις: “Μπορείς να μου επισκευάσεις τις βρύσες;”, έρχεται και κάνει τη δουλειά. Αυτή είναι η δουλειά μου. Είναι μια τέχνη, είναι μια δουλειά. Δεν υπάρχει τίποτα μυστηριώδες σε αυτό».

Στο βιβλίο του, ο Χόπκινς μιλά με ειλικρίνεια για τη μάχη του με τον αλκοολισμό και το ταξίδι της νηφαλιότητας, το οποίο διήρκεσε σχεδόν 50 χρόνια. Τόνισε ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής του και τον βοήθησε να καταλάβει ότι «δεν είμαι μόνος. Και αυτό ήταν ένα μεγάλο ράγισμα του εγώ, επειδή δεν είσαι ξεχωριστός».

Το μεγαλύτερο μάθημα που έχει να δώσει ο Χόπκινς είναι το μάντρα του: «Πιστεύω σε αυτό. Ξύπνα και ζήσε, γιατί θα πεθάνουμε. Συμπεριφέρσου σαν να είναι αδύνατο να αποτύχουμε. Ξαφνικά κατάλαβα ότι δεν με αφορά τι λένε ή σκέφτονται οι άνθρωποι για μένα. Είμαι αυτό που είμαι και κάνω αυτό που κάνω επειδή το απολαμβάνω».