«Νυρεμβέργη»: Ο Ράσελ Κρόου και η ρίζα του κακού. Η νέα ταινία του Τζέιμς Βάντερμπιλτ, με πρωταγωνιστές τους Ράσελ Κρόου και Ράμι Μάλεκ, εξετάζει τη δίκη του Χέρμαν Γκέρινγκ μέσα από τον ψυχισμό του, προσφέροντας μια υπαρξιακή προειδοποίηση για την παγκόσμια απειλή του Ναζισμού. Η «Νυρεμβέργη», η νέα ταινία του σκηνοθέτη Τζέιμς Βάντερμπιλτ, η οποία έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου, είναι ένα έργο που διαθέτει όλα τα στοιχεία μιας «ταινίας για Όσκαρ».
«Νυρεμβέργη»: Ο Ράσελ Κρόου και η ρίζα του κακού
Με θέμα τεράστιας ιστορικής σημασίας — τη δίκη του ναζιστή ηγέτη Χέρμαν Γκέρινγκ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο — και ένα καστ που περιλαμβάνει βραβευμένους με Όσκαρ ηθοποιούς, Ράσελ Κρόου και Ράμι Μάλεκ, η παραγωγή επένδυσε σημαντικά για ένα αξιοσέβαστο κινηματογραφικό αποτέλεσμα.
Σε αντίθεση με προηγούμενα έργα, η ταινία του Βάντερμπιλτ δεν εστιάζει στο δικαστικό δράμα, αλλά λειτουργεί ως ένα ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο στο μη μυθοπλαστικό βιβλίο του Τζακ Ελ-Χάι, «The Nazi and the Psychiatrist» (Ο Ναζί και ο Ψυχίατρος). Η πλοκή επικεντρώνεται στις συνεντεύξεις ανάμεσα στον Γκέρινγκ (τον υποδύεται ο Κρόου), αρχηγό της Luftwaffe και δεύτερο ισχυρότερο άντρα του Ράιχ, και τον ψυχολόγο του αμερικανικού στρατού αντισυνταγματάρχη Ντάγκλας Κέλι (τον υποδύεται ο Μάλεκ). Ο Κέλι καλείται να αποφασίσει εάν ο ναζιστής ηγέτης είναι ψυχικά ικανός να δικαστεί. Ο νεαρός και φιλόδοξος ψυχολόγος, γοητευμένος από τη φύση του κακού, ρωτά στην αρχή: «Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να αναλύσουμε το κακό; Τι κάνει τους Γερμανούς διαφορετικούς από εμάς;»
Ο ίδιος ο Ντάγκλας Κέλι, στο βιβλίο του «22 Cells in Nuremberg», είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι ναζί υπόδικοι, συμπεριλαμβανομένου του Γκέρινγκ, ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι – φιλόδοξοι και σκληροί ναρκισσιστές ίσως, αλλά όχι ψυχοπαθείς. Αυτή η διαπίστωση οδηγεί στο κεντρικό επιχείρημα και την υπαρξιακή προειδοποίηση του Βάντερμπιλτ: η ανάδυση και επικράτηση ενός κακού, όπως ο Ναζισμός, δεν είναι ένα αμιγώς γερμανικό φαινόμενο. Τέτοια δυναμική μπορεί να υπάρξει σε κάθε κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ. Η ταινία έρχεται σε μια εποχή όπου, 80 χρόνια μετά τις Δίκες της Νυρεμβέργης (20 Νοεμβρίου 1945 – 1η Οκτωβρίου 1946), η έκκληση «ποτέ ξανά» μοιάζει πιο επείγουσα από ποτέ, καθώς τα σύμβολα και η ιδεολογία του ναζισμού επιστρέφουν δριμύτερα.
