Σουηδία: Βγαίνουν στα μπαλκόνια και ουρλιάζουν. Στα απόμερα προάστια της Ουψάλα, στη Σουηδία, φωλιάζει μια μικρή φοιτητούπολη, η Flogsta, που κάθε βράδυ μεταμορφώνεται σε σκηνικό εφιάλτη για τον ανυποψίαστο επισκέπτη. Λίγο πριν τις 10 μ.μ. – την ώρα που ο κόσμος συνηθίζει να βυθίζεται στην ηρεμία – μια ανατριχιαστική ιεροτελεστία ξεκινά. Από τα παράθυρα και τα μπαλκόνια των φοιτητικών εστιών, ξεπηδούν κραυγές. Όχι το γέλιο μιας παρέας, ούτε οι μελωδίες ενός πάρτι. Ουρλιαχτά. Ουρλιαχτά αγωνίας, απόγνωσης, που σχίζουν τον αέρα και παγώνουν το αίμα.

Σουηδία: Βγαίνουν στα μπαλκόνια και ουρλιάζουν

Το φαινόμενο αυτό, γνωστό ως “Flogsta Scream”, αποτελεί μια παράξενη, αλλά και βαθιά ανθρώπινη, συλλογική πράξη αποφόρτισης. Για τους φοιτητές της περιοχής, καταπλακωμένους από το βαρύ φορτίο της καθημερινότητας, τη μοναξιά και την αγχωτική προοπτική των εξετάσεων, αυτή η νυχτερινή κραυγή είναι ο μόνος τρόπος να απελευθερώσουν ένα κομμάτι της ψυχής τους που δεν βρίσκει χώρο πουθενά αλλού.

Δεν υπάρχει κανένα σύνθημα, καμία συντονισμένη κίνηση. Κι όμως, σαν από μια αόρατη δύναμη, ακριβώς γύρω στις 22:00, τα παράθυρα ανοίγουν διάπλατα και ένα κύμα ήχου πλημμυρίζει την περιοχή, κυλώντας πάνω από τα κτίρια σαν ένα τσουνάμι απελπισίας. Οι νέοι φοιτητές, αρχικά σοκαρισμένοι από αυτό το μακάβριο θέαμα, γρήγορα προσαρμόζονται, θεωρώντας το μέρος της καθημερινότητάς τους. Για τους παλιούς, είναι μια αναμενόμενη ιεροτελεστία, ίσως και το μόνο πράγμα που τους συνδέει με τους γύρω τους σε έναν κόσμο απομόνωσης.

Η απαρχή αυτού του απόκοσμου εθίμου χάνεται στο χρόνο – κάποιοι την τοποθετούν στη δεκαετία του ’70, άλλοι του ’80. Δεν έχει αρχή και τέλος, μονάχα τη διαρκή ανάγκη και την εδραιωμένη συνήθεια. Αυτές οι κραυγές δεν είναι εκδηλώσεις θυμού, ούτε διαμαρτυρίας. Είναι ένας ανώνυμος ψίθυρος που φωνάζει “δεν είμαι καλά”, χωρίς την ανάγκη για επεξηγήσεις ή δικαιολογίες.

Η Σουηδία, παγκοσσμίως γνωστή για την ηρεμία και την τάξη της, κρύβει στις σκιές της Flogsta μια διαφορετική πραγματικότητα. Μια γειτονιά γεμάτη από σιωπηλές αγωνίες που κάθε βράδυ βρίσκουν τη δική τους, ανατριχιαστική φωνή. Και όσο παράξενο κι αν ακούγεται, σε αυτό το μέρος, είναι πιο καθησυχαστικό να ακούς κραυγές παρά την απόλυτη σιωπή. Διότι, μέσα σε αυτό το συμφωνικό χάος της απόγνωσης, γνωρίζεις πως δεν είσαι μόνος.