Η μουσική του σκότους
Η μουσική του σκότους: Η NASA μετατρέπει τις μαύρες τρύπες σε συναρπαστικούς ήχους. Η νέα τεχνική “Data Sonification” που αποκαλύπτει απόκοσμες μουσικές συνθέσεις
Η μουσική του σκότους. Μια πρωτοποριακή τεχνική που ονομάζεται «data sonification», η οποία εστιάζει στη μετατροπή των δεδομένων ενός ουράνιου σώματος σε ηχητικές αναπαραστάσεις με βάση τα μοναδικά χαρακτηριστικά του, χρησιμοποιήθηκε από τους ειδικούς της NASA για να μετουσιώσουν τους αινιγματικούς ήχους που παράγουν οι μαύρες τρύπες σε πραγματική μουσική.
Η μουσική του σκότους
Αυτές οι εντυπωσιακές ηχητικές δημιουργίες προέκυψαν από την επεξεργασία δεδομένων που συλλέχθηκαν από τρία κορυφαία διαστημικά παρατηρητήρια: το διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων Χ Chandra της NASA, το πανίσχυρο διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb και το διαστημικό παρατηρητήριο ακτίνων Χ IXPE (Imaging X-ray Polarimetry Explorer). Με την ευφυή τοποθέτηση μουσικών νοτών σε διάφορα σημεία των δεδομένων, οι διαστημικές παρατηρήσεις μεταφράζονται με έναν μοναδικό τρόπο σε ακουστικές εμπειρίες!
Σύμφωνα με ανακοίνωση της NASA, δημιουργήθηκαν τρεις ξεχωριστές ηχογραφήσεις, καθεμία από τις οποίες αντιπροσωπεύει διαφορετικές όψεις ή εξελικτικά στάδια των μυστηριωδών μαύρων τρυπών, προσφέροντας μια νέα αισθητηριακή προσέγγιση στην κατανόησή τους.
Τι είναι οι μαύρες τρύπες και πώς δημιουργούνται;
Για να κατανοήσουμε τη φύση αυτών των κοσμικών γιγάντων, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος Ευγενίδου, πρέπει να ανατρέξουμε στα τέλη του 18ου αιώνα, μια εποχή όπου η κυρίαρχη περιγραφή της βαρύτητας βασιζόταν στους περίφημους νόμους του Νεύτωνα.
Σύμφωνα με την κλασική, νευτώνεια Μηχανική, κάθε αντικείμενο που εκτοξεύεται κάθετα προς τον ουρανό, ανάλογα με την αρχική του ταχύτητα, φτάνει σε ένα συγκεκριμένο ύψος και στη συνέχεια επιστρέφει στη Γη. Ωστόσο, εάν η αρχική ταχύτητα είναι αρκετά μεγάλη, το αντικείμενο αυτό θα καταφέρει να ξεπεράσει το βαρυτικό πεδίο της Γης και να διαφύγει για πάντα στο διάστημα.
Αυτή η κρίσιμη ταχύτητα ονομάζεται ταχύτητα διαφυγής και για τον πλανήτη μας ανέρχεται σε περίπου 11 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο. Κάθε ουράνιο σώμα χαρακτηρίζεται από τη δική του ταχύτητα διαφυγής, η οποία είναι άμεσα ανάλογη με τη μάζα του και αντιστρόφως ανάλογη με την ακτίνα του.
Με απλά λόγια, όσο μεγαλύτερη ποσότητα ύλης είναι συγκεντρωμένη σε έναν όσο το δυνατόν μικρότερο όγκο, τόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι η ταχύτητα με την οποία θα πρέπει να εκτοξευτεί ένα αντικείμενο για να μπορέσει να ξεφύγει από την ισχυρή βαρυτική του έλξη.
Βασιζόμενοι σε αυτές τις αρχές, οι επιστήμονες Michell και Laplace διατύπωσαν την ιδέα ότι θα πρέπει να υπάρχουν κάποια «σκοτεινά άστρα», των οποίων η μάζα και η ακτίνα είναι τέτοιες που η ταχύτητα διαφυγής από την επιφάνειά τους να υπερβαίνει ακόμη και την ταχύτητα του φωτός.
Υιοθετώντας την τότε επικρατούσα άποψη ότι το φως αποτελείται από σωματίδια με μάζα, οι δύο αυτοί φυσικοί φιλόσοφοι κατέληξαν στο συναρπαστικό συμπέρασμα ότι αυτού του είδους τα άστρα θα παγίδευαν το ίδιο τους το φως και, κατά συνέπεια, θα ήταν εντελώς αόρατα. Σήμερα, γνωρίζουμε βέβαια ότι τα φωτόνια της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας δεν έχουν μάζα και, επιπλέον, κατανοούμε ότι η αρχική τους υπόθεση για την ύπαρξη σκοτεινών άστρων βασιζόταν στον νόμο της βαρύτητας του Νεύτωνα, ο οποίος, όπως μας δίδαξε ο Αϊνστάιν, καταρρέει σε περιπτώσεις εξαιρετικά ισχυρών βαρυτικών πεδίων.
