Συγκλονιστικές μαρτυρίες από τη Γενοκτονία των Ποντίων
Είδα ανθρώπους να καίγονται ζωντανοί και γυναίκες να βιάζονται
Συγκλονιστικές μαρτυρίες από τη Γενοκτονία των Ποντίων. Είδα ανθρώπους να καίγονται ζωντανοί και γυναίκες να βιάζονται.
Η Γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί μία από τις πιο τραγικές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας, με μαρτυρίες επιζώντων που αποκαλύπτουν τη φρίκη και τη βαρβαρότητα της εποχής. Από το 1914 έως το 1923, η πολιτική εθνοκάθαρσης του Οθωμανικού κράτους και της μετέπειτα κεμαλικής Τουρκίας είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου, καθώς και τον εκτοπισμό και τη βίαιη απομάκρυνση από τις πατρογονικές εστίες τους.
Η 19η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως η Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, τιμώντας τα θύματα των τραγικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν κατά την περίοδο 1914-1923, όταν περισσότεροι από 353.000 Πόντιοι Έλληνες έχασαν τη ζωή τους.
Η ημερομηνία αυτή συνδέεται με την άφιξη του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919, γεγονός που σηματοδότησε την έναρξη της δεύτερης και πιο έντονης φάσης των διώξεων κατά των Ποντίων. Ημέρες όπως αυτή αποτελούν ευκαιρία να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων και να αναδειχθεί η ιστορική αλήθεια για τις φρικαλεότητες που υπέστη ο Ποντιακός Ελληνισμός.
Μαρτυρίες Επιζώντων
Η Μεταξία από την Τραπεζούντα
Η Μεταξία, μία από τις επιζήσασες της γενοκτονίας, θυμάται τη μέρα που στρατιώτες εισέβαλαν στο χωριό της και διέταξαν την εκκένωσή του. «Μας πήραν ό,τι είχαμε, μας έβγαλαν από τα σπίτια μας, και μας έστειλαν στα βουνά. Περπατούσαμε για μέρες, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό. Πολλοί δεν άντεξαν και έμειναν πίσω. Οι γυναίκες κλαίγαμε, τα παιδιά φώναζαν από τον πόνο και την πείνα».
Ο Γιώργος από τη Σαμψούντα
Ο Γιώργος θυμάται πώς ολόκληρη η οικογένειά του σφαγιάστηκε μπροστά στα μάτια του. «Ήμουν μικρό παιδί, όταν στρατιώτες μπήκαν στο σπίτι μας. Σκότωσαν τον πατέρα μου και τον αδελφό μου, ενώ μας έσυραν όλους στην πλατεία του χωριού. Είδα ανθρώπους να καίγονται ζωντανοί και γυναίκες να βιάζονται. Μας έβαλαν σε καραβάνια και μας έστειλαν σε άγνωστα μέρη».
Η Ευτυχία από την Κερασούντα
Η Ευτυχία αφηγείται πώς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά της. «Μας έβαλαν σε πλοία υποσχόμενοι ότι θα μας μετέφεραν σε ασφαλείς περιοχές. Αντί για αυτό, μας πέταξαν στη θάλασσα. Σώθηκα κρατώντας ένα κομμάτι ξύλο, ενώ οι περισσότεροι πνίγηκαν».
Ο Δημήτρης από την Αμισό
Ο Δημήτρης περιγράφει την καθημερινότητα στις πορείες θανάτου. «Βρισκόμασταν σε άθλια κατάσταση, περπατώντας χιλιόμετρα μέσα στη ζέστη και το κρύο. Πολλοί πέθαιναν από εξάντληση ή εκτελούνταν αν δεν μπορούσαν να συνεχίσουν».
Πορείες Θανάτου
Ένας από τους πιο συχνά αναφερόμενους τρόπους εξόντωσης ήταν οι πορείες θανάτου. Επιζώντες περιέγραψαν πώς γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι αναγκάζονταν να περπατούν για εκατοντάδες χιλιόμετρα μέσα από βουνά και ερήμους, χωρίς τροφή ή νερό. «Ήμασταν μια σειρά ανθρώπων που περπατούσαν χωρίς τέλος. Πολλοί έπεφταν από την εξάντληση. Δεν υπήρχε έλεος, κανείς δεν μας βοήθησε», ανέφερε μια ηλικιωμένη που επέζησε από αυτές τις πορείες.
Εκτελέσεις και Σφαγές
Αρκετές μαρτυρίες καταγράφουν οργανωμένες σφαγές στα χωριά και τις πόλεις. «Το χωριό μας περικυκλώθηκε τη νύχτα. Όσους δεν σκότωσαν επί τόπου, τους συγκέντρωσαν και τους έριξαν στον γκρεμό», δήλωσε ένας ηλικιωμένος άντρας που τότε ήταν παιδί.
Βασανιστήρια και Βιασμοί
Άλλη επιζώσα περιγράφει τη φρίκη που βίωσε: «Μας έπαιρναν τις γυναίκες από τα σπίτια μας. Μας χτυπούσαν και μας έλεγαν πως είμαστε εχθροί. Πολλές φίλες μου δεν γύρισαν ποτέ».
Πείνα και Κακουχίες
Ο Αλέξανδρος Καραδήμος, που κατάφερε να φτάσει στη Θεσσαλονίκη μετά από χρόνια, περιέγραψε: «Εκεί που περπατούσαμε, βλέπαμε τα πτώματα στο δρόμο. Δεν υπήρχε φαγητό. Οι στρατιώτες μας έπαιρναν ακόμα και τα λιγοστά μας ρούχα για να τα πουλήσουν».
Ορισμένοι κατάφεραν να επιβιώσουν συμμετέχοντας σε αντάρτικες ομάδες που αγωνίζονταν στα βουνά του Πόντου. Μια γυναίκα διηγήθηκε: «Βρήκαμε μια ομάδα ανδρών που πολεμούσαν. Μας έδωσαν όπλα και μείναμε μαζί τους. Κρύβαμε τα παιδιά στα σπήλαια».
Η Σημασία των Μαρτυριών
Οι μαρτυρίες των επιζώντων όχι μόνο διατηρούν ζωντανή τη μνήμη των γεγονότων, αλλά αποτελούν και αδιάψευστα τεκμήρια για τις φρικαλεότητες που υπέστη ο Ποντιακός Ελληνισμός. Οι αφηγήσεις τους έχουν καταγραφεί σε βιβλία, ντοκιμαντέρ και ιστορικές μελέτες, διατηρώντας τη φωνή αυτών που βίωσαν τον πόνο της γενοκτονίας.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων παραμένει ένα αίτημα δικαιοσύνης, τόσο για τη μνήμη των θυμάτων όσο και για την πρόληψη παρόμοιων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας στο μέλλον.
Όλα τα viral video εδώ.
