Η αγωνία του Στράτου Τζώρτζογλου: Έλεγα «αν δεν πάει καλά, θα χάσω το σπίτι μου»
Η αγωνία του Στράτου Τζώρτζογλου: Έλεγα«αν δεν πάει καλά, θα χάσω το σπίτι μου». Η εξομολόγηση του ηθοποιού στην “ONtime Σαββατοκύριακο”
Η αγωνία του Στράτου Τζώρτζογλου: Έλεγα «αν δεν πάει καλά, θα χάσω το σπίτι μου». Ο δαίμονας που θα σκότωνε τον Στράτο Τζώρτζογλου. Ο Στράτος Τζώρτζογλου δεν είναι μόνο ο σταρ ηθοποιός που έχουμε λατρέψει. Είναι ένα λαϊκό παιδί, ένας άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες και αδυναμίες, που πάλεψε πολύ να ισορροπήσει για να μη χάσει την ψυχή του στον… παραλογισμό της σόουμπιζ και το χαρακτήρα του στα φώτα και τη λάμψη της απόλυτης δημοσιότητας. Με πολλές εμπειρίες ζωής, ανέβηκε σε ένα… τρενάκι του τρόμου που δεν ήξερε πού θα τον βγάλει. Αγωνιστής στα δύσκολα, έπεσε, ξανασηκώθηκε, παρέμεινε άνθρωπος.
Η αγωνία του Στράτου Τζώρτζογλου: Έλεγα «αν δεν πάει καλά, θα χάσω το σπίτι μου»
Σε μια συνέντευξη ψυχής, μίλησε περισσότερο για τον Στράτο και λιγότερο για το σταρ Τζώρτζογλου, για την καινούρια του δραστηριότητα, το Εργαστήριο Υποκριτικής, Αυτογνωσίας και Αυτοβελτίωσης, που ήταν το όνειρο της ζωής του, το οποίο κάνει πράξη, την προσφορά του στα νέα παιδιά και όλα αυτά που έζησε και απολαμβάνει, κάτω από τα φώτα. Μας μίλησε όχι μόνο για το φως αλλά και για το σκοτάδι της ψυχής, την κατάθλιψη που πέρασε, το φύλακα-άγγελό του, την αγάπη, την πίστη του, το θαύμα του Αγίου Δημητρίου, αλλά και τη στιγμή που λύγισε και σκέφτηκε να δώσει τέλος στη ζωή του!
Υπήρξες ο σταρ μιας ολόκληρης εποχής. Αυτό το σταριλίκι σε επηρέασε;
Όλο αυτό συνέβαινε προς τα έξω. Εγώ ήμουν πάντα ταπεινός. Δούλευα ασταμάτητα. Προς τα έξω, λόγω των ρόλων, ειδικά της τηλεόρασης, κι εξαιτίας του κουτσομπολιού που πάντα περιβάλλει κάποιον που πετυχαίνει, περνούσε έτσι. Αυτά τα πίστευαν άνθρωποι που δεν με ξέρουν προσωπικά. Ποτέ δεν πήραν τα μυαλά μου αέρα. Δούλευα ασταμάτητα. Λάτρευα τη λογοτεχνία, ήθελα να πηγαίνω σε μουσεία, μου άρεσε η ζωγραφική, ήθελα να βλέπω θεατρικές παραστάσεις. Πάντα είχα να θρέψω τρεις οικογένειες, Των γονιών μου, που δεν είχαν λεφτά και πάντα εγώ συνεισέφερα – μεγαλώνανε και τον Σπύρο, το μικρό αδελφό μου, που εκείνη την εποχή που ήμουν εγώ στις δόξες μου ήταν παιδάκι και τον πήγα σε ιδιωτικό σχολείο.
Ήθελα να μεγαλώσει καλά και να μην περάσει τη φτώχεια που πέρασα εγώ. Και είχα και τη δική μου οικογένεια με την τότε γυναίκα μου, τη Μαρία (σ.σ. Γεωργιάδου), και τον Αλκιβιάδη μας. Και κυρίως δούλευα για να μπορέσω να κρατήσω ζωντανό το όνειρό μου να μην έχω ανάγκη κανέναν. Γιατί έπειτα από κάθε μεγάλη επιτυχία δεν χτυπούσε το τηλέφωνο για δουλειά. Έτσι, έκανα δικές μου παραγωγές με τα αδύναμα μέσα που διέθετα. Έβαζα τον εαυτό μου κάθε χρόνο, κάθε έξι μήνες στην «γκιλοτίνα» κι έλεγα: «Αν δεν πάει καλά, θα χάσω το σπίτι μου». Εργατικά εισιτήρια δεν ερχόντουσαν, γιατί τα δίνανε εκεί που θέλανε. Εγώ όμως μόνο μια επιλογή είχα, να κάνω επιτυχία. Και όταν το κάνεις μία, δύο, τρεις χρονιές, είσαι κω@@@@ρδος, το καταφέρνεις. Όταν όμως το κάνεις 37 χρόνια, δεν είσαι κω@@@@ρδος.
Έχεις μάθει και εσύ να λειτουργείς με ποιότητα και τρόπους όπου μπορείς και όπου σε αφήνουν. Γιατί υπάρχει αυτό που λέμε «σύστημα», το οποίο βοηθάει μόνο τους ημέτερους. Επίσης, εκατό επιτυχίες να κάνεις στην Ελλάδα, το ξέρεις πολύ καλά και από το δικό σου χώρο, είναι λόγοι για να σε φθονήσουν, να σε ζηλέψουν και να βάλουν εμπόδια, τα οποία εγώ τα βλέπω πάντα ως… γυμναστική και προπόνηση. Δεν τα έβλεπα ως κατάρα. Τα έβλεπα ως ευλογία για να με ενδυναμώσουν και να με κάνουν καλύτερο, να μπορώ να αντιστέκομαι στους φόβους μου και στον αρνητισμό. Ποτέ δεν μίσησα κανέναν. Ακόμα και τους εχθρούς που ήρθαν στη ζωή μου, τους δέχτηκα με αγάπη και, αν έβλεπα αντίσταση, πάντα έλεγα: «Δεν πειράζει, έχει ο κάθε άνθρωπος το χρόνο να καταλάβει».
Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.
