Αποκλειστικά στην έντυπη OnTime – Ερίντα Δήμα: “Δεν είναι πόλεμος, είναι ολοκαύτωμα”
Τη γνωρίσαμε μέσα από τη συνεργασία της με τον Στέλιο Ρόκκο στο ντουέτο “Χάντρα-Χάντρα”. Η Ερίντα Δήμα εδώ και δύο χρόνια ζει και τραγουδάει στο Ισραήλ -με μεγάλη επιτυχία- στα δημοφιλέστερα νυχτερινά κέντρα. Ο πόλεμος τη βρήκε στο Τελ Αβίβ. Έζησε τους βομβαρδισμούς και τους πυροβολισμούς. Από την Τρίτη βρίσκεται στην Αθήνα και αποκαλύπτει στην “ΟΝ time” τα όσα έζησε αυτές τις πέντε μέρες.
“Τα τελευταία δύο χρόνια ζω και τραγουδάω στο Ισραήλ, στην Ελλάδα πηγαινοέρχομαι, αυτό συνέβη μετά τον κορονοϊό. Οι Ισραηλίτες είναι άνθρωποι που αγαπούν πάρα πολύ την Ελλάδα και την ελληνική μουσική, ενώ γνωρίζουν πολλά παραπάνω τραγούδια, από εμάς εδώ, της παλιάς μουσικής, με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Στράτο Διονυσίου. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι το κάτι άλλο και δεν περιγράφεται με λόγια. Βρισκόμουν εκεί γιατί δούλευα κι έζησα το ξεκίνημα της τραγωδίας…
Είχα επιστρέψει το βράδυ από τη δουλειά μου, γύρω στις 2.30 π.μ. κι έπεσα να κοιμηθώ. Στις 6.30 το πρωί, ακούω τις σειρήνες και νόμιζα ότι ονειρευόμουν, δεν ήθελα να πιστέψω ότι ήταν κάτι αληθινό. Σηκώθηκα γρήγορα από το κρεβάτι μου και πήγα στο καταφύγιο κάτω, στην πολυκατοικία όπου μένω, η οποία δεν είναι καινούρια, δεν έχει δωμάτιο ασφαλείας, είναι παλιά και πρέπει να κατεβαίνεις κάτω χαμηλά, όπου βρίσκεται το καταφύγιο” μας είπε.
Είναι η πρώτη φορά που το έζησες αυτό;
Όχι, το έχω ξαναζήσει άλλες δύο-τρεις φορές όταν βρισκόμουν στο Ισραήλ, αλλά αυτή τη φορά έμοιαζε διαφορετικό, το κατάλαβα αμέσως. Ήταν πολύ απότομο, ήταν απροειδοποίητο. Ήμουν μόνη μου με μια φίλη μου Ισραηλίτισσα που φώναζε έντρομη να κατέβουμε κάτω. Όπως ήμουν μέσα στον ύπνο μου, έτρεξα με τρόμο μαζί με όλα τα άτομα που έμεναν στην πολυκατοικία και κατεβήκαμε κάτω. Ήμασταν γύρω στα 25 άτομα. Όλος ο κόσμος ήταν γεμάτος τρόμο, δεν καταλαβαίναμε τι είχε συμβεί.
Πόσο χρόνο μείνατε στο καταφύγιο;
Συνήθως δεν μένουμε πολλή ώρα, γύρω στα δέκα λεπτά, μέχρι να τελειώσει όλο αυτό. Έπειτα ανεβήκαμε στα σπίτια μας και ξανά μετά ακούσαμε πυροβολισμούς και κατεβήκαμε κάτω, αλλά όλη την ημέρα αυτό γινόταν, όλο το Σάββατο δεν σταμάτησαν οι πυροβολισμοί. Δεν βγήκα έξω, ήμουν κλεισμένη μέσα. Αργότερα μου πρότεινε ένας φίλος μου να πάω στο διαμέρισμα που έχει σε καινούρια πολυκατοικία, εκεί έχει δωμάτιο προστασίας. Μετακινήθηκα με πολύ μεγάλο φόβο από το σπίτι μου. Οι δρόμοι ήταν έρημοι, δεν υπήρχε άνθρωπος, δεν υπήρχε ψυχή, η ζωή είχε σταματήσει. Πήγα στην άλλη περιοχή, αλλά κι εκεί, γύρω στις 8.30 το βράδυ του Σαββάτου ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί, που ήταν άνευ προηγουμένου, καθώς για πέντε λεπτά δεν σταματούσαν, ενώ οι σειρήνες χτυπούσαν ασταμάτητα. Ήταν μακελειό, ποτέ ξανά δεν είχε συμβεί και τέτοιο. Έκλαιγα πολύ, φώναζα κι είπα ότι αυτή τη φορά δεν ξέρω αν θα ζήσω. Πρώτη φορά αισθάνθηκα τόσο κοντά το θάνατο.
Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου μου τηλεφωνούσαν και με παρακαλούσαν να γυρίσω πίσω. Εγώ, μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα αποφασίσει να γυρίσω, όμως μετά τους πυροβολισμούς αποφάσισα να επιστρέψω, την επόμενη μέρα. Πήρα τηλέφωνο το πρακτορείο στην Ελλάδα κι έβγαλα το εισιτήριό μου με πάρα πολλά λεφτά, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Το πλήρωσα 680 ευρώ, εξωπραγματικό ποσό.
Η διαδρομή προς το αεροδρόμιο πώς ήταν;
Ήμουν τυχερή, καθώς το σπίτι του φίλου μου, που με φιλοξενούσε, ήταν κοντά στο αεροδρόμιο. Είχα πάρει από το σπίτι όπου έμενα μια μικρή βαλίτσα, τα απολύτως απαραίτητα, και όλα μου τα πράγματα είναι στο Ισραήλ. Φοβόμουν να πάω να τα πάρω για το οτιδήποτε μπορούσε να μου συμβεί στο δρόμο. Φοβόμασταν πάρα πολλοί, οι δρόμοι ήταν έρημοι, κυκλοφορούσαν μόνο δύο αυτοκίνητα, δεν ξέραμε αν οι τρομοκράτες είχαν μπει μέσα. Στο αεροδρόμιο δεν μπορώ να πω ότι αντιμετώπισα πρόβλημα, οικογένειες έφευγαν, Ισραηλίτες με παιδιά. Ωστόσο, επέστρεφαν πάρα πολλοί Ισραηλίτες. Πιο πολλοί επέστρεφαν, αυτό είδα. Τους είχαν καλέσει για το στρατό, για να υπηρετήσουν την πατρίδα τους, έχουν νόμο γι’ αυτό, είναι υποχρεωμένοι σε κατάσταση πολέμου να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και να την υπηρετήσουν. Πιο πολλοί επέστρεφαν από το εξωτερικό, πάρα έφευγαν, αυτό είδα.
Έχω χάσει τον έναν επιχειρηματία του νυχτερινού κέντρου όπου δούλευα, 43 χρόνων, τον οποίο αναζητούν. Έφυγε το πρωί με τον πατέρα του για ψάρεμα στην παραλία Τζακάρ, δίπλα στη Γάζα, και από εκείνη την ημέρα αγνοείται. Έχω φίλο τραγουδιστή του οποίου η ανιψιά αγνοείται, έχω προσωπικό φίλο του οποίου σήμερα κηδεύουν την ανιψιά… Η κοπέλα βρέθηκε στο φεστιβάλ στην έρημο, στο μοιραίο πάρτι. Ήταν αγνοούμενη και μετά τη βρήκαν. Την είχαν κάψει ζωντανή… Της έβαλαν φωτιά και μετά τη σκότωσαν, ήταν 25 χρόνων. Πολλές οικογένειες φίλων μου στο Ισραήλ ψάχνουν και κοινοποιούν τα αγνοούμενα παιδιά τους, η κατάσταση είναι φρικτή, τραγική, τα πάντα είναι κλειστά, μόνο τα σούπερ μάρκετ λειτουργούν. Δεν κυκλοφορεί τίποτα, οι δρόμοι είναι άδειοι. Ζω εκεί, έχω τους αγαπημένους μου ανθρώπους, συνεργάτες και φίλους μου. Μιλάω με επιχειρηματίες, με φίλους και μου λένε ότι αυτό θα πάρει πολύ καιρό, δεν ξέρουν τι μέλλει γενέσθαι, το λιγότερο δύο μήνες. Είναι δύσκολο να επανέλθει η κατάσταση, αφού κανείς δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει όπως πριν, διότι το Ισραήλ δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο έπειτα από αυτό το χτύπημα.
Της
Ρενέ Σαραντινού
Δημοσιεύθηκε στην έντυπη OnTime στις 12/10
