Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: Το ξέσπασμα χαράς της «χρυσής» αθλήτριας – «Όλη η Ελλάδα θα βλέπει βάδην τώρα»
Ιστορία έγραψε στο Μοναχό η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, αφού μέσα σε λίγα 24ωρα έγινε διπλά «χρυσή» στο βάδην στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου. Η Ντρισμπιώτη μετά τη νίκη της στα 35χλμ. βάδην επικράτησε και στα 20χλμ. βάδην, γράφοντας το πρώτο νταμπλ Έλληνα αθλητή στην ιστορία οποιασδήποτε μεγάλης διοργάνωσης.
«Έτσι είμαι εγώ, δεν αφήνω τα πράγματα στη μέση, δεν θέλω να τα αφήνω, ακόμη κι αν συμβεί κάτι», είπε μετά από την δεύτερη μεγάλη νίκη της στην ιστοσελίδα του ΣΕΓΑΣ. «Δε θέλω να αισθανθώ ότι τα παράτησα. Πριν από ένα χρόνο αμφισβητήθηκα για τη νίκη στο κύπελλο, ότι κέρδισα σε ένα άδειο αγώνισμα. Τους ευχαριστώ πολύ για εκείνη την αμφισβήτηση. Τους απέδειξα σήμερα πως δεν ήταν άδειο το αγώνισμα, αλλά ήμουν εγώ ικανή να το κερδίσω», είπε η αθλήτρια και αναφέρθηκε στην απόφαση της συμμετοχής σε δύο αγωνίσματα:
«Πριν έρθουμε εδώ ζήτησα από τον προπονητή μου να με δηλώσει και στα δύο, ωστόσο δεν ήξερα πως ήταν με τέσσερις ημέρες διαφορά. Ο λόγος που το έκανε εκείνος ήταν για να μελετήσει τις λίστες και να δει σε ποιο αγώνισμα θα είμαι σε θέση να πάω καλύτερα. Μέσα στις ημέρες που είχα να ξεκουραστώ μετά το 35άρι άρχισα να νιώθω καλύτερα. Δεν ήξερα πως θα τα πάω σε αυτή την κούρσα. Θεωρούσα σίγουρα πως μπορώ να είμαι μέσα στην δεκάδα, ήθελα να τερματίσω οπωσδήποτε.
Έβλεπα στην πορεία πως η κούρσα ήταν πολύ περίεργη, είχε διακυμάνσεις, εγώ δεν άλλαξα ρυθμό σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Οι υπόλοιπες αθλήτριες πήγαιναν πάνω και κάτω. Σήμερα τραβήξανε μπροστά, η μία τράβαγε την άλλη, η μία δεν άφηνε την άλλη να περάσει μπροστά. Εγώ απλά τσέκαρα τις υπόλοιπες να δω τι θα κάνουν και περίμενα. Ήξερα πως η Πολωνή δεν θα κερδίσει. Ένιωθα δυνατή. Το πρωί όταν ξύπνησα και είδα την βροχή, είπα…είναι η μέρα μου σήμερα. Μου αρέσει η βροχή, η ζέστη μας ταλαιπωρεί», συνέχισε.
«Έχω ζητήσει μία μπύρα που μου χρωστάει ο προπονητής μου. Την έχω ζητήσει αλλά δεν ξέρω γιατί δεν έχει έρθει ακόμη. Ο προπονητής μου είναι στήριγμά μου. Χαίρομαι πολύ που τον έχω πάντα δίπλα μου. Δεν μου έχει χαλάσει χατίρι. Όποτε του έχω ζητήσει να πιω μια μπύρα με αφήνει. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πόσο πολύ την αγαπώ. Για αποκατάσταση, όχι για τίποτε άλλο». Αυτά ήταν τα λόγια της Αντιγόνης λίγο μετά το δεύτερο χρυσό μετάλλιο, αλλά δεν χρειάστηκε να περιμένει το κέρασμα του Ναπολέοντα Κεφαλόπουλου.
Η Ντρισμπιώτη συμμετείχε στον αγώνα δίχως πίεση και κατάφερε όχι μόνο να πετύχει ένα σπουδαίο αποτέλεσμα, αλλά να ευχαριστηθεί τη συμμετοχή της.
«Χάρηκα τον αγώνα πάρα πολύ. Δεν είχα πίεση. Μπήκα να περάσω καλά, ήταν σημαντικό που είδα τόσα πολλά άτομα από την ομάδα. Είπα θα γίνει χαμός σήμερα. Όλη η Ελλάδα θα βλέπει βάδην τώρα. Χαίρομαι που έχω βάλει ένα μικρό λιθαράκι, ώστε το αγώνισμα μας να αλλάξει στην Ελλάδα. Το κλίμα εδώ ήταν απίθανο, ο κόσμος το ξέρει το αγώνισμα. Όλες οι χώρες το θαυμάζουν, δεν έχει σχέση με εμάς. Θεωρώ πως αυτό θα αλλάξει κι εδώ σιγά, σιγά».
Η αθλήτρια με το σημερινό της χρόνο έπιασε το όριο για το Παγκόσμιο του 2023 στα 20χλμ. βάδην, ενώ βρέθηκε πολύ κοντά στο πανελλήνιο ρεκόρ, το οποίο είναι 1.28.58 και ανήκει στην Αθηνά Παπαγιάννη από το 2004.
«Στη διάρκεια της κούρσας δεν είχα καθόλου το μυαλό μου στο ρεκόρ. Δεν έκανα τους υπολογισμούς μου για το ρεκόρ. Αν μου είχε πει κάποιος ότι είμαι τόσο κοντά θα έκανα ένα σπριντάκι στο τέλος και θα το πετύχαινα. Δεν πειράζει, είδα ότι το έχω στα πόδια. Ήθελα κάτω από το κάτω από 1.30 και το έκανα. Έκανα παράλληλα και το όριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα», κατέληξε.
Κοντά στην προσπάθεια της Ντρισμπιώτη δεν βρέθηκαν μόνο τα μέλη της ελληνικής ομάδας, αλλά και πολλοί Έλληνες που ζουν στο Μόναχο. Η αθλήτρια με το τέλος του αγώνα μοίρασε αρκετά αυτόγραφα, ενώ βγήκες πολλές φωτογραφίες με μικρούς και μεγάλους που έσπευσαν να τη συγχαρούν.
Θερμή υποδοχή στο ξενοδοχείο
«Έχω ζητήσει μία μπύρα που μου χρωστάει ο προπονητής μου. Την έχω ζητήσει αλλά δεν ξέρω γιατί δεν έχει έρθει ακόμη. Ο προπονητής μου είναι στήριγμά μου. Χαίρομαι πολύ που τον έχω πάντα δίπλα μου. Δεν μου έχει χαλάσει χατίρι. Όποτε του έχω ζητήσει να πιω μια μπύρα με αφήνει. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πόσο πολύ την αγαπώ. Για αποκατάσταση, όχι για τίποτε άλλο». Αυτά ήταν τα λόγια της Αντιγόνης λίγο μετά το δεύτερο χρυσό μετάλλιο, αλλά δεν χρειάστηκε να περιμένει το κέρασμα του Ναπολέοντα Κεφαλόπουλου.
Αναλυτικά οι δηλώσεις της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη
Για το πως εξηγεί τον νέο της αυτό θρίαμβο: «Ήξερα πως είμαι πάρα πολύ καλά. Ζήτησα εγώ να μπω στα 20 χλμ από τον προπονητή μου, γιατί πίστευα σε μία γρήγορη κούρσα. Έκανα ατομικό ρεκόρ και μπορούσα και το πανελλήνιο, αλλά δεν κατάλαβα πόσο κοντά ήμουν».
Για την τακτική που ακολούθησε στον αγώνα: «Οι κοπέλες οι άλλες ανέβαζαν ρυθμό συνεχώς και μετά από λίγο έπεφταν. Εγώ έμενα σταθερή, αυτή ήταν η διαφορά. Τις περίμενα. Ήξερα ότι θα μου έρθουν. Είναι θέμα τακτικής. Θέλουν υπομονή τα χιλιόμετρα. Εγώ την είχα. Έμεινα πίσω, δεν βιάστηκα. Είχαν τον ρυθμό μου και στο τέλος μπορούσα να ανεβάσω, γιατί ήμουν ξεκούραστη. Οπότε έκανα τα τελευταία έξι χιλιόμετρα την επίθεσή μου».
Για την απόφασή της να κατέβει στον αγώνα: «Την δεύτερη μέρα ήμουν καλύτερα. Θα μπορούσα να ήμουν στην δεκάδα. Θα ήταν ότι είχα ονειρευτεί να είμαι στην δεκάδα σε τέτοιο αγώνα μετά από τέσσερις μέρες. Όταν ήμουν στην εφτάδα, ένιωθα ακόμα καλύτερα και ξεκούραστη. Κοιτούσα συνεχώς δεξιά, αριστερά, έβλεπα ότι άρχισαν να κουράζονται. Ήταν μεγάλη μου χαρά που ήταν σήμερα εδώ όλη η ομάδα μου».
Για τις αμφιβολίες στην απόφαση αυτή: «Και οι δύο είχαμε τις αμφιβολίες μας. Του είπα ότι θέλω να κατέβω και πως αισθάνομαι πως ήδη έχω επανέλθει. Όχι βέβαια στο 100%. Αλλά είναι 60-70% σίγουρα. Οπότε αν σήμερα είχα επανέλθει θα γινόταν κάτι παρόμοιο, αλλά δεν πίστευα πως θα είμαι στα μετάλλια».
Για τα συναισθήματά της μετά απ’ όλα αυτά και την διαχείρισή τους: «Είναι δύσκολη η διαχείριση. Έχω τα δικά μου συναισθήματα, του προπονητή μου και της οικογένειάς μου. Πρώτα θα κοιτάξω αυτά και μετά όλα τα υπόλοιπα. Ευχαριστώ τον κόσμο που με έβαλε στην καρδιά του. Δεν έτρεχα μόνη μου εδώ σήμερα. Έλαβα πολλά μηνύματα, με έχουν συγκινήσει πάρα πολύ, έτρεξα για όλους όσους με πίστευαν. Να μην το βάζουν ποτέ μα ποτέ κάτω».
