Θαύματα στη σειρά «Άγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον Ουρανό»
Θαύματα στη σειρά «Άγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον Ουρανό». Τρεις ηθοποιοί περιέγραψαν τα «θαυμαστά» περιστατικά που τους άφησαν ανεξίτηλα σημάδια
Θαύματα στη σειρά «Άγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον Ουρανό». Η επιτυχημένη σειρά του Mega «Άγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον Ουρανό», που καθήλωσε το κοινό με τις συγκινητικές ερμηνείες και την ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, συνοδεύτηκε, σύμφωνα με τους συντελεστές της, και με θεϊκά σημάδια. Η σειρά, η οποία σημείωσε σταθερά υψηλά ποσοστά τηλεθέασης, διακρίθηκε για την πνευματική της ατμόσφαιρα και τη σύνδεση με το έργο και τη ζωή του Αγίου Παϊσίου. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, τρεις από τους πρωταγωνιστές περιέγραψαν «θαυμαστά» περιστατικά που τους άφησαν ανεξίτηλα σημάδια.
Πέτρος Ξεκούκης: Η θεία παρέμβαση στα γυρίσματα
Ο ηθοποιός Πέτρος Ξεκούκης, ο οποίος υποδύθηκε στη σειρά το μοναχό-ασκητή Γαλακτίωνα, αφηγήθηκε στην «ΟΝ time» τις δυσκολίες των γυρισμάτων σε υψόμετρο 1.600-1.800 μέτρων. Οι ισχυροί άνεμοι στο σημείο δημιουργούσαν σοβαρά εμπόδια στην κινηματογράφηση.
«Ο χαρακτήρας μου, ένας ασκητής, ζούσε πάνω σε ένα βράχο και προσευχόταν αδιάκοπα με τα χέρια ψηλά. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων οι άνεμοι ήταν τόσο δυνατοί, που δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος. Έπεφτα συνεχώς και ο σκηνοθέτης μού φώναζε: “Πέτρο, σε παρακαλώ, μείνε ακίνητος έστω για τρία λεπτά για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε το πλάνο”.
Χαριτολογώντας του είπα: “Ας κάνουμε αυτό που λέει και ο άγιος στο σενάριο. Να πούμε: Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος”. Και τότε, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ο άνεμος σταμάτησε. Κατάφερα να σηκώσω τα χέρια ψηλά και να ολοκληρώσω τη σκηνή, χωρίς καμία δυσκολία. Ήταν σαν να μας βοήθησε μια ανώτερη δύναμη», εξήγησε συγκινημένος ο ηθοποιός.
Τα περιστατικά αυτά αναδεικνύουν τη μοναδική ατμόσφαιρα που περιέβαλλε τα γυρίσματα της σειράς, προσφέροντας στιγμές που οι συντελεστές της αποδίδουν σε θεία παρέμβαση. Όταν ο ηθοποιός ρωτήθηκε για το αν έχει ζήσει κάποιο θαύμα, ανέφερε: «Βρισκόμαστε παραμονή της Παναγίας στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στην Άνδρο και την ώρα που έψαλλε το Θεοτοκάριον της Παναγίας, άρχισε η εικόνα της Παναγίας να δακρύζει. Η κόρη μου που ήταν μπροστά έπαθε σοκ. Πήγε ο μοναχός, σκούπισε τα δάκρυα της εικόνας της Παναγίας με ένα βαμβάκι και το έδωσε τυχαία στην κόρη μου που ήταν μπροστά».
Και πρόσθεσε στη συνέχεια: «Είχα γνωρίσει τον Άγιο Παΐσιο. Θα σου πω ένα περιστατικό στο οποίο έτυχε να είμαστε 7-8 άτομα εκεί. Όπως μιλούσαμε, του είπε ένας ότι δεν πιστεύει και ότι τον έφερε ο φίλος του στο Άγιο Όρος και του απάντησε ο άγιος με μια απλότητα: “Καλά, παιδί μου, μόνο πρόσεξε το φίδι να μη σε δαγκώσει”. Ήταν ένα φίδι δίπλα του. Αυτός πετάχτηκε και φώναξε: “Παναγία μου”. Του είπε τότε ο Άγιος Παΐσιος: Είδες; Δεν είπες “μαμά μου, αλλά “Παναγία μου”».
Μαρία Φιλίππου: Η «προστασία» στην Κόνιτσα
Η Μαρία Φιλίππου ερμηνεύει το ρόλο της Αικατερίνης Ρούση, μιας θεοσεβούμενης γυναίκας που βοηθά τον Άγιο Παΐσιο στην ανακαίνιση της Μονής Στομίου και στην ίδρυση του Φιλόπτωχου Ταμείου στην Κόνιτσα. Η γνωστή ηθοποιός σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «ON time Σαββατοκύριακο» αναφέρθηκε σε ένα γύρισμα στην Κόνιτσα, όπου οι προβλέψεις έδειχναν επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα που απειλούσαν τη διαδικασία.
«Είχαμε ένα πολύ έντονο γύρισμα, όπου γινόταν ένα πανηγύρι στο προαύλιο της μονής στην Κόνιτσα και, παρόλο που ήταν κατακαλόκαιρο, άνοιξαν οι ουρανοί, έγινε κατακλυσμός. Ήμασταν πολλά άτομα για το γύρισμα και για να ανέβουμε εκεί από ένα χωματόδρομο μας πήγαιναν με αγροτικά. Δεν ήταν εύκολο με τη βροχή μέσα στις λάσπες, δίπλα στο ποτάμι που είχε φουσκώσει από το πολύ νερό και φοβούνταν για κατολισθήσεις. Δεν ήξεραν αν θα μπορέσει να γίνει το γύρισμα. Όμως, όταν είχαμε το γύρισμα, ο καιρός άλλαξε και ο ουρανός ήταν καταγάλανος. Ούτε καν συννεφιά», είχε πει χαρακτηριστικά η Μαρία Φιλίππου.
Στη συνέχεια πρόσθεσε συγκινημένη: «Επειδή πιστεύω στη δύναμη του Κυρίου και του Αγίου Παϊσίου, ήμουν σίγουρη ότι θα γίνει το γύρισμα. Και οι άνθρωποι που έλαβαν -αυτή είναι προσωπική μου γνώμη- με οποιονδήποτε τρόπο μέρος στη διαδικασία αυτής της δουλειάς είχαν ηρεμία. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία, γιατί ήμασταν όλοι ήρεμοι και κυλούσε το γύρισμα χωρίς να το καταλάβουμε και δούλευαν τα πράγματα μαγικά. Γι’ αυτό λέω και το πιστεύω ότι υπήρχε το “θείο χέρι”».
Προκόπης Αγαθοκλέους: Ο φίλος του αγίου, ο κοκκινολαίμης
Ο Προκόπης Αγαθοκλέους, ο οποίος υποδύθηκε τον Άγιο Παΐσιο, μίλησε στο «Ακόμα δεν είδες τίποτα» του Mega για το ρόλο του και όσα βίωσε μέσα από αυτόν.
«Αυτή η σειρά ήταν μια στροφή προς το μέσα μας. Άλλαξε η κοσμοθεωρία μου και ο τρόπος που αντιμετωπίζω τα πράγματα. Έχω πια σημείο αναφοράς τον Άγιο Παΐσιο. Αυτό που νιώθω είναι πως δεν είμαι μόνος μου. Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, έρχεται μια προσευχή που τα κάνει πιο εύκολα τα πράγματα. Άρα, γιατί να μη λέω ότι με ακούει; Δεν ανήκω στους πολύ θρησκόληπτους, που ακολουθούν το δόγμα σε κάθε του παράγραφο. Ο Θεός δεν είναι δάσκαλος με βέργα, αλλά είναι φίλος σου και δίπλα σου».
Όπως είπε, για να υποδυθεί αυτόν το ρόλο, συνάντησε άτομα που τον είχαν γνωρίσει, αλλά και συγγενείς του. «Ήταν ένας σύγχρονος άγιος. Ο κόσμος πια δείχνει με θέρμη την αγάπη του και αυτή η θέρμη, επειδή πρώτη φορά μού συμβαίνει, με φέρνει σε δύσκολη θέση, προσπαθώντας να το διαχειριστώ. Εγώ θέλω να γυρίσω την αγάπη που μου δίνουν. Μια κυρία με πλησίασε με τις δύο κόρες της και δεν μπορούσε να μου μιλήσει από τα κλάματα. Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Την είχα πάρει μια αγκαλιά και χρειάστηκαν 2-3 λεπτά για να συνέλθει από βαθιά συγκίνηση. Με παρέσυρε κι εμένα, μου είπε ένα τεράστιο “ευχαριστώ” γι’ αυτό που συνέβη μέσα της. Ο αγώνας που δώσαμε για τη σειρά φτάνει στον κόσμο ως αναγνώριση», είπε ο Προκόπης Αγαθοκλέους.
Στη συνέχεια, προχώρησε σε μια ανατριχιαστική αποκάλυψη: «Το λέω πρώτη φορά και με κυνηγούσε καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ήταν ένα όμορφο σημάδι, που εμένα με γαλήνευε κάθε φορά. Ο Άγιος Παΐσιος αγαπούσε ένα πουλάκι, έναν κοκκινολαίμη, τον είχε, τον τάιζε στο χέρι του. Όποτε βρισκόμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση στα γυρίσματα, ένας κοκκινολαίμης βρισκόταν πολύ κοντά μου. Κελαηδούσε σε ένα δέντρο, ήταν πάνω σε ένα κεραμίδι… Έγινε πάνω από πέντε φορές. Όποτε στο γύρισμα ένιωθα δυσκολίες που με έφερναν αντιμέτωπο με την υπομονή μου, εκείνες τις στιγμές, βρισκόταν ένας κοκκινολαίμης, κελαηδούσε και αγαλλίαζα».
