Λαυρέντης Διανέλλος: Το κρυφό όνειρο του
Λαυρέντης Διανέλλος: Το κρυφό όνειρο του. Ο αγαπημένος “πατέρας” του ελληνικού σινεμά με τις 195 ταινίες είχε πάθος με τα τρένα
Ο Λαυρέντης Διανέλλος υπήρξε μια εμβληματική φιγούρα του ελληνικού κινηματογράφου, κατακτώντας τις καρδιές του κοινού με τις ερμηνείες του. Με περισσότερες από 195 ταινίες και σπουδαία πορεία στο θέατρο, ο αξέχαστος ηθοποιός έφερε στην οθόνη αυθεντικότητα, συναίσθημα και μοναδική υποκριτική ικανότητα.
Λαυρέντης Διανέλλος: Το κρυφό όνειρο του
Γεννημένος το 1911 στον Άγιο Λαυρέντιο του Βόλου, πήρε το όνομά του από τη γενέτειρά του. Αν και αργότερα διακρίθηκε στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η πρώτη του μεγάλη αγάπη δεν ήταν η υποκριτική αλλά ο σιδηρόδρομος. Από παιδί ονειρευόταν να γίνει σιδηροδρομικός και περνούσε ατελείωτες ώρες παρατηρώντας τα τρένα να περνούν. Η γοητεία που του ασκούσαν οι ατμομηχανές και η ιδέα του ταξιδιού τον έκαναν να φαντάζεται τον εαυτό του ως μηχανοδηγό, ταξιδεύοντας σε όλη την Ελλάδα.
Συχνά ανέφερε ότι θα ήθελε να οδηγήσει μια αμαξοστοιχία και να βιώσει τη συγκίνηση του ταξιδιού πάνω στις ράγες. Όμως, παρά τη βαθιά του επιθυμία, η ζωή τον οδήγησε σε διαφορετική πορεία. Στα μέσα της δεκαετίας του ’30, αποφάσισε να αφήσει πίσω του αυτό το όνειρο και να ακολουθήσει το δρόμο της υποκριτικής, κάτι που αποδείχθηκε καθοριστικό για την ελληνική τέχνη.
Έτσι, μετακόμισε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Εκεί γνώρισε τη σύζυγό του, Φρόσω Κοκκόλα, με την οποία απέκτησαν μία κόρη.
Διαβάστε επίσης:
Ο «Ηλίας του 16ου»: Η εντολή του Φίνου που άλλαξε τα δεδομένα
Το θεατρικό του ντεμπούτο έγινε το 1936 με τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, ενώ στον κινηματογράφο εμφανίστηκε το 1948 στην ταινία «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται». Στη συνέχεια αφιερώθηκε κυρίως στον κινηματογράφο, συμμετέχοντας σε δεκάδες παραγωγές, συχνά στο πλευρό μεγάλων προσωπικοτήτων όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη, ο Βασίλης Λογοθετίδης και ο Μίμης Φωτόπουλος.
Ο ρόλος του «πατέρα» και η καλλιτεχνική του κληρονομιά
Ο Λαυρέντης Διανέλλος καθιερώθηκε ως ο «πατέρας» του ελληνικού κινηματογράφου, ερμηνεύοντας με αξεπέραστο τρόπο τον πατρικό ρόλο σε ταινίες όπως «Μανταλένα» και «Το πιο λαμπρό αστέρι». Οι ρόλοι του συχνά απεικόνιζαν απλούς ανθρώπους, φτωχούς εργάτες, ιερείς και πατεράδες, πάντα με ευαισθησία και ρεαλισμό.
Το 1971 τιμήθηκε με το βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου για την ταινία «Ολοκαύτωμα». Ωστόσο, παρά τη μεγάλη του καριέρα, ο θάνατός του στις 16 Σεπτεμβρίου 1978 στο Σιάτλ πέρασε σχεδόν απαρατήρητος. Κηδεύτηκε στη Ραφήνα, με ελάχιστους συναδέλφους να παρίστανται, γεγονός που σχολιάστηκε έντονα από τον Τύπο της εποχής.
Ο Λαυρέντης Διανέλλος παραμένει μια από τις πιο αγαπητές και χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του ελληνικού κινηματογράφου. Οι ερμηνείες του συνεχίζουν να συγκινούν και να θυμίζουν μια εποχή όπου το ελληνικό σινεμά άνθιζε, με πρωταγωνιστές που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους.
