Ποιο είναι το τσολιαδάκι της φωτογραφίας;
Ο θάνατος του πατέρα του και τα παιχνίδια δίπλα στα φέρετρα
Μπορείτε να βρείτε ποιο είναι το τσολιαδάκι της φωτογραφίας; Γεννήθηκε το 1956 στον Πειραιά και έχει δύο αδέλφια. Ο πατέρας του απεβίωσε όταν ο ίδιος ήταν σε ηλικία δώδεκα χρόνων, κι έτσι αναγκάστηκε να εργαστεί από τα δεκαπέντε του. Στη συνέχεια ο ηθοποιός σπούδασε στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Από μικρός ήθελε να γίνει ηθοποιός, γι’ αυτό αργότερα σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Ποιο είναι λοιπόν το τσολιαδάκι της φωτογραφίας; Διαβάστε παρακάτω.
Ο ίδιος έχει πει: “Είχα την ατυχία να πεθάνει ο πατέρας μου όταν ήμουν δώδεκα χρόνων. Ήταν πολύ δύσκολο. Αυτό το πλήγμα ήταν η αιτία για την αρχή των θρησκευτικών μου αναζητήσεων, που τελικά με οδήγησαν στο να γίνω άθρησκος από πολύ μικρός”.
“Την απώλεια του πατέρα μου την αντιμετώπισα με πολλή ψυχραιμία, επειδή γεννήθηκα σε μια οικογένεια που είχε γραφείο κηδειών και είχα συνηθίσει στην ιδέα του θανάτου, ότι είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Φανταστείτε ότι έπαιζα με τα ξαδέλφια μου δίπλα στα φέρετρα!”
“Έτσι, το θάνατο του πατέρα μου τον πήρα ως ένα φυσιολογικό κακό που συνέβη στη ζωή μου, αλλά έπρεπε να προχωρήσω μπροστά”.
“Η μαμά μου μου είχε διηγηθεί ιστορίες από τους μεγάλους βομβαρδισμούς στον Πειραιά, είχε δει διαμελισμένα πτώματα, ανθρώπους να κόβουν τα δάχτυλα από τα πτώματα για να πάρουν δαχτυλίδια… Μας είχε μεταφέρει όλη τη φρίκη του πολέμου, οπότε είχα συνηθίσει στην ιδέα του θανάτου”.
Όπως έχει αποκαλύψει, η μητέρα του ήταν αγωνίστρια της ζωής και συμπαραστάτρια στα όνειρά του. «Η μάνα μου δεν ξαναπαντρεύτηκε, δεν τα ξανάφτιαξε με κάποιον, παρόλο που τα παιδιά της της λέγαμε να το κάνει. Εκείνη δεν ήθελε. Η μάνα μου είχε βρεθεί με ένα δάνειο για το σπίτι στον Πειραιά λίγο πριν πεθάνει ο μπαμπάς μου κι αγωνίστηκε να το ξεχρεώσει. Ήταν πολύ δουλευταρού».
Στο σχολείο ο Σπύρος Μπιμπίλας εκπροσωπούσε τους συμμαθητές του. «Ήμουν πάντα ο πρόεδρος της τάξης μου και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Με εκλέγανε όλοι ως αντιπρόσωπό τους. Δεν φοβόμουν τίποτα, ακόμα και στο γυμνάσιο, που ήταν τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας. Κι έχω δεσμούς με τους συμμαθητές μου από το δημοτικό και το γυμνάσιο ακόμα και σήμερα. Πήγα δημοτικό στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και στη συνέχεια, στο γυμνάσιο, έδωσα εξετάσεις και μπήκα πρώτος στην Ιωνίδειο Σχολή του Πειραιά, που τότε ήταν μόνο αρρένων».
