Το Αλτσχάιμερ νίκησε τον σκληρό του σινεμά
Η μοναχική ζωή του Νίκου Τσαχιρίδη που έμαθε στον Τζώρτζογλου τα… μυστικά της μπάλας!
Το Αλτσχάιμερ νίκησε τον σκληρό του σινεμά. Ο σκληρός του ελληνικού σινεμά Νίκος Τσαχιρίδης έπαιξε σε περισσότερες από 130 ταινίες και, παρότι «βασάνισε» ή «τραυμάτισε» πολλούς πρωταγωνιστές, ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος, που έπαιζε μουσική, αρκετά μοναχικός, και δεν είχε καμία σχέση με το προφίλ του κακού και του αδίστακτου που έβγαζε στη μεγάλη οθόνη.
Το Αλτσχάιμερ νίκησε τον σκληρό του σινεμά
Γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1933 και ήταν παιδί του ποντιακού ξεριζωμού. Η μοίρα δεν φέρθηκε καλά στο νεαρό αγόρι, αφού έμεινε ορφανό από πατέρα σε πολύ μικρή ηλικία. Έτσι ρίχτηκε στη βιοπάλη. Από υπάλληλος σε μπακάλικο και κουρείο μέχρι και εργάτης στην οικοδομή. Ο Νίκος ζούσε την οικογένειά του, αλλά στα δεκαεννιά του μπήκε στη ζωή του ο κινηματογράφος.
Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο «πανί» με την ταινία «Η Φλόγα της Ελευθερίας» του Παναγιώτη Σπύρου, μέχρι που τον ανακάλυψε το 1954 ο Νίκος Κούνδουρος και του έδωσε ένα μικρό ρόλο στη «Μαγική Πόλη». Επιβλητικός και με βλέμμα οργισμένο, εμφανίστηκε σε δεκάδες ταινίες, τόσο του ασπρόμαυρου όσο και του έγχρωμου ελληνικού κινηματογράφου. Και μάλιστα σε παραγωγές του εξωτερικού, όπου βρέθηκε στο πλευρό των Ζακλίν Μπισέ, Κλαούντια Καρντινάλε, Άντονι Κουίν, Κουρτ Γιούργκενς και Ειρήνης Παπά.
Επίσης, υπήρξε ποδοσφαιριστής και μέλος του ΠΣΑΠ. Ήταν, μάλιστα, αυτός που έμαθε τα μυστικά της μπάλας στον Στράτο Τζώρτζογλου, πρωταγωνιστή της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Η Φανέλα με το 9». Μεγάλη του αγάπη υπήρξε και η μουσική. Με την κιθάρα και τη φυσαρμόνικά του έπαιρνε μέρος σε όλες τις φιλανθρωπικές συναυλίες.
Αλλά και με τις παρέες του τραγουδούσε και, γενικότερα, έδινε χαρά και κέφι. Υπήρξε όμως και ένας γρίφος για τους συναδέλφους του. Απέφευγε όχι μόνο τις κοσμικές εμφανίσεις και τις πρεμιέρες, αλλά και τις συνεντεύξεις. Στην ουσία, οι συνεργάτες του τον περιέγραφαν ως έναν πολύ καλό επαγγελματία, χαμογελαστό, αλλά και πολύ μοναχικό. Το 2012 διαγνώστηκε με Αλτσχάιμερ και από τότε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. Άρχισε να κλείνεται στον εαυτό του και στο σπίτι του, σε μια μονοκατοικία στα Μελίσσια.
Την περίοδο της ασθένειάς του, συγγενικά του πρόσωπα, κάποιοι φίλοι και μια γυναίκα που είχε αναλάβει τη φροντίδα του προσπαθούσαν να του προσφέρουν βοήθεια και στήριξη. «Τους τελευταίους μήνες κατέπεσε απότομα. Αδυνάτισε πολύ, δεν μπορεί να μιλήσει πια και αντιλαμβάνεται περιορισμένα, ενώ πολλές φορές δεν έχει καμία επαφή με το περιβάλλον. Είναι δύσκολη η κατάστασή του. Τις περισσότερες ώρες είναι ξαπλωμένος και δεν μπορεί να μετακινηθεί εύκολα, παρά μόνο με τη βοήθεια της γυναίκας που τον φροντίζει» έγραφε ρεπορτάζ της εποχής. «Έφυγε» τον Αύγουστο του 2015.
