Η ζωή της είναι μια διαδρομή με μεγάλες απώλειες, βαθιά πίστη και μια αργοπορημένη αλλά ουσιαστική είσοδο στην υποκριτική. Σήμερα, η Γιάννα Σταυράκη βρίσκεται επί σκηνής στο έργο «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν», συνεχίζοντας την πορεία της με συνέπεια και ήθος στο χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης, κερδίζοντας την αγάπη του κόσμου. Με λόγο καθαρό και χωρίς εξιδανικεύσεις, σε μια εξομολόγηση ψυχής, δύναμης και αλήθειας, η Γιάννα Σταυράκη μίλησε στην «ON time Σαββατοκύριακο» για την υποκριτική, το γιο της που ακολούθησε το μοναχισμό, τις απώλειες που τη σημάδεψαν, τη μάχη της με τον καρκίνο, τη σχέση της με την πίστη και τα θαύματα που έχει βιώσει.
Γιάννα Σταυράκη: Χάρισα το γιο μου στην Παναγία και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό
Από τη ΣΙΣΣΥ ΜΕΝΕΓΑΤΟΥ
Παίζετε στο «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» του Χόρας ΜακΚόι, κάθε Σάββατο και Κυριακή, στο «Εν Αθήναις».
Είναι ένα πολυπρόσωπο έργο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, ο οποίος έχει κάνει τη διασκευή μαζί με τον Μάνο Αντωνιάδη, ο οποίος υπογράφει τη μουσική και τους στίχους της παράστασης. Είμαστε 17 ηθοποιοί επί σκηνής, μια πολύ σπουδαία δουλειά. Εγώ έχω έναν ιδιαίτερο ρόλο, που δεν μπορώ να τον αποκαλύψω, γιατί είναι σκηνοθετική έκπληξη. Το έργο διαδραματίζεται στην Αμερική του ’30, την παρακμιακή εποχή του μεγάλου κραχ, που ο κόσμος πεινούσε και πήγαινε σε αυτούς τους περίεργους μαραθώνιους χορού για να κερδίσει το χρηματικό έπαθλο, αλλά και για να φάει. Χόρευαν μέχρι τελικής πτώσης. Είναι μια σκληρή ιστορία, που πιστεύω ότι είναι και διαχρονική. Η εκμετάλλευση που γίνεται στους ανθρώπους που έχουν οικονομική ένδεια υπάρχει και τώρα.
Υπάρχει κάποια ατάκα στο ρόλο σας που νιώθετε πως είναι σαν να γράφτηκε για εσάς;
Αυτό συμβαίνει σε κάθε έργο που παίζω, γιατί, όπως μου είχε πει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, όταν με είδε στον «Πατέρα»: «Έχετε ένα μπαούλο μέσα σας γεμάτο με θησαυρούς συναισθημάτων και ανά πάσα στιγμή μπορείτε να το βγάλετε και να το οικειοποιηθείτε». Οπότε, σε κάθε έργο βγάζω και κάτι δικό μου, γιατί εγώ μπήκα στη δραματική σχολή 50 χρονών! Ήθελα να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα, αλλά στην εποχή τη δική μου ήταν απαγορευτικό κάτι τέτοιο. Το οικογενειακό μου περιβάλλον δεν με άφησε, με αποτέλεσμα αυτό να μπει στο υποσυνείδητό μου. Πάντως, πέρασα μια πολύ ωραία ζωή, γιατί παντρεύτηκα ένα θαυμάσιο άνθρωπο. Ήταν καπετάνιος και ταξίδεψα μαζί του σε όλο τον κόσμο, έκανα το υπέροχο παιδί μου, αλλά πάντα μέσα μου ένιωθα ότι κάτι μού έλειπε. Όμως, έχασα και οκτώ πολύ δικούς μου ανθρώπους: τον αδελφό μου, 33 χρονών, χριστουγεννιάτικα, τη μητέρα μου, 60 χρονών, πρωτοχρονιάτικα, την αδελφή του άντρα μου, 50 χρονών… Έχασα… και τι δεν έχασα από δικούς μου ανθρώπους. Και στο τέλος, έχασα και τον άντρα μου, 60 χρονών. Εκεί πια έχασα τον ίδιο μου τον εαυτό και αναγκάστηκα -όλα αυτά βεβαίως ήταν μια παιδεία- να επαναπροσδιοριστώ. Ξαφνικά, όταν χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, αρχίζεις και μαζεύεις και κάποια στιγμή λες: «Πρέπει να ξαναγεννηθώ». Ήταν για μένα σαν να ξαναγεννήθηκα.
Διαβάστε περισσότερα στην εφημερίδα ON time Σαββατοκύριακο που κυκλοφορεί.
Όλα τα viral video εδώ.
