Χριστίνα Λαμπίρη: Έπρεπε να φύγω νωρίτερα από την τηλεόραση. Η Χριστίνα Λαμπίρη, με εορταστική διάθεση, άνοιξε την καρδιά της και μας μίλησε για τη ζωή της εκτός πλατό
Από τη ΣΙΣΣΥ ΜΕΝΕΓΑΤΟΥ
Κάποιες παρουσίες στην τηλεόραση δεν χάνονται, γιατί δεν ήταν ποτέ απλώς τηλεοπτικές. Κουβαλούν εμπειρία, μνήμη, συναίσθημα και μια αίσθηση οικειότητας που αντέχει στο χρόνο. Μιλούν για τη δουλειά, τις γιορτές, την οικογένεια, όσα αλλάζουν και όσα μένουν ίδια, αλλά και για τις στιγμές που τις έκαναν να λυγίσουν και σημάδεψαν τη ζωή τους, με τον ίδιο ανθρώπινο τρόπο. Η Χριστίνα Λαμπίρη μίλησε στην «ON time Σαββατοκύριακο» με ειλικρίνεια και ζεστασιά: Για τη δημοσιογραφία, την τηλεόραση, τη Ρούλα Κορομηλά και την Ελένη Μενεγάκη, για τη ζωή εκτός πλατό, αλλά και για τη νέα της καθημερινότητα στο «Meat the Stars». Η γνωστή δημοσιογράφος παραμένει βαθιά ανθρώπινη και συναισθηματική, ένα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα της τηλεόρασης, που η ίδια επέλεξε να αφήσει πίσω της.
Αυτές οι εορταστικές μέρες πώς σε βρίσκουν; Με περισσότερη χαρά ή με περισσότερη σκέψη;
Προσπαθώ να απολαμβάνω την κάθε στιγμή όσο μπορώ. Εντάξει, είναι πολύ κλισέ φράση, αλλά η υγεία είναι ό,τι πιο σημαντικό στη ζωή μας. Βέβαια, όσο είμαστε υγιείς, δεν το σκεφτόμαστε αυτό, παρά μόνο όταν συμβαίνει κάτι, είτε σε εμάς είτε στο οικογενειακό μας περιβάλλον. Καλό είναι, όμως, να το έχουμε στο μυαλό μας 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 365 μέρες το χρόνο. Άρα, με δεδομένο αυτό, πρώτα ο Θεός, όπως λέω πάντα, είναι όλα οκέι. Δεν έχω σκέψεις. Κοιτάζω να απολαύσω. Φροντίζω να είναι όλα όμορφα για τον κόσμο που θα μας επισκεφτεί στο «Meat the Stars», το ρεστοράν μας στο Πικέρμι. Να είναι όμορφο το σπίτι μας, γιατί περνάμε τα Χριστούγεννά μας πολύ οικογενειακά, όπως άλλωστε τα περνούσα σε όλη μου τη ζωή.
Μίλησέ μας για τα παιδικά σου χρόνια. Πώς ήταν τα Χριστούγεννα στο σπίτι σας;
Κουβαλάω μια πολύ παραδοσιακή εικόνα για τις γιορτές, υπό την έννοια ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι που οι μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς έπαιζαν πάρα πολύ σημαντικό ρόλο. Η μητέρα μου ήταν η κλασική μαμά, η οποία δεν είχε εργαστεί ποτέ στη ζωή της. Ήταν η μάνα και η σύζυγος που βρισκόταν πάντα στο πλευρό το δικό μας και του πατέρα μας. Άρα, θυμάμαι πάρα πολύ έντονα τις μυρωδιές μέσα στο σπίτι, τα γλυκά, τις μαγειρικές, τον κόσμο. Δηλαδή, το σπίτι μας ήταν σημείο αναφοράς, γιατί ο πατέρας μου είχε εννιά αδέλφια, οπότε καταλαβαίνεις για τι τραπέζια μιλάμε, καθώς μαζευόταν όλη η οικογένεια.
Βλέπεις τηλεόραση; Και τι παρακολουθείς;
Δεν είμαι άνθρωπος της τηλεόρασης, καθόλου. Πρώτα απ’ όλα, δεν έχω χρόνο πια να δω τηλεόραση. Μόνο ενημέρωση, το πρωί, αυτό το δίωρο που πίνω τον καφέ μου και ετοιμάζομαι, μέχρι που θα ξεκινήσει η μέρα μου. Την τηλεόραση την παρακολουθώ μέσα από το διαδίκτυο και τα sites, τα οποία βεβαίως και διαβάζω, γιατί «πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι» (γέλια).
Νιώθεις ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει στις εκπομπές, όσον αφορά αυτό που λέγεται «gossip», από τότε μέχρι σήμερα;
Απέχω πολλά χρόνια από την τηλεόραση και δεν έχω απόλυτη γνώση του θέματος. Ενδεχομένως, το δικό μας να ήταν πολύ πιο σκληρό «gossip» απ’ ό,τι σήμερα. Το λέω αυτό γιατί σήμερα πώς να δημιουργήσεις «gossip», όταν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές έχουν τα social και μοιράζονται τις προσωπικές τους στιγμές, τη ζωή τους ολόκληρη και κάθε στιγμή της καθημερινότητάς τους με τον κόσμο; Άρα, δεν υπάρχει «gossip». Εμείς βγάζαμε προς τα έξω στιγμές που δεν ήξερε ο κόσμος. Κυνηγούσαμε τα παπαρατσικά θέματα, πληρώνονταν οι συνάδελφοι, οι παπαράτσι-δημοσιογράφοι, για να μας φέρουν τα θέματα και δίναμε αγώνα για το ποιος θα έχει το αποκλειστικό. Βάζαμε και τις «αράχνες» από πάνω για να κρύψουμε τα πρόσωπα και καμαρώναμε. Τώρα, απλά βγαίνουν όλοι και τα ανακοινώνουν στο διαδίκτυο. Τα social έχουν αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό την τηλεόραση. Τα τριαντάρια και τριανταπεντάρια που βλέπαμε πάρα πολύ τώρα είναι ζήτημα να υπάρχουν σε ποδοσφαιρικούς αγώνες ή μεγάλες εκδηλώσεις όπως η Eurovision. Βλέπεις εκπομπές που κάνουν 10% τηλεθέαση και επιβιώνουν. Βγάζουν δελτία τύπου τα κανάλια «σκίζουμε», ενώ εμείς κάναμε 12-13% και κρυβόμασταν.
Διαβάστε επίσης: Χριστίνα Λαμπίρη: «Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου έχει διασωθεί, εγώ ήμουνα θύμα της»
Σου λείπει η τηλεόραση; Θέλεις να γυρίσεις; Κι αν «ναι», τι θα ήθελες να κάνεις;
Δεν το έχω σκεφτεί καθόλου, γιατί λείπω αρκετά χρόνια από την τηλεόραση. Από το καλοκαίρι του 2018. Αυτή τη στιγμή η τηλεόραση δεν υπάρχει ως δουλειά στο μυαλό μου. Δεν νομίζω ότι μπορώ να ταιριάξω σε κάποιο από τα πρότζεκτ. Εννιά στις δέκα εκπομπές σήμερα υπηρετούν το infotainment. Θα μπορούσα να κάνω guest σε έναν τηλεμαραθώνιο. Γιατί αυτό δεν είναι format. Αυτό είναι guest. Συμμετέχεις και μετά πας σπίτι σου. Δηλαδή, η Ρούλα Κορομηλά πάρα πολύ σωστά επέστρεψε στην τηλεόραση, όχι γιατί είχε ένα δικό της concept. Υπηρέτησε εξαιρετικά ένα συγκεκριμένο format, το «Σπίτι με το Mega», με τη σημαντικότητά της, τη βαρύτητά της και το εκτόπισμά της. Και υπήρχε κόσμος που έβλεπε τις εκπομπές αυτές γιατί ήταν η Ρούλα εκεί. Για μένα η Ρούλα δεν θα έπρεπε ποτέ να σταματήσει την τηλεόραση. Θα μπορούσε να γυρίσει και να κάνει καταπληκτικές συνεντεύξεις. Όπως και η Ελένη Μενεγάκη. Οι συνεντεύξεις που έκανε η Ελένη, για μένα, ήταν «σχολείο». Πιο χαλαρές, ουσιαστικές και γεμάτες ειδήσεις συνεντεύξεις, με φοβερή γλυκύτητα, όπου ο καλεσμένος την εμπιστευόταν, χαλάρωνε, ανοιγόταν και το απολάμβανε. Όπως συμβαίνει στο «Στούντιο 4» με τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο. Για να είμαι ειλικρινής, όταν είμαι στο σπίτι και θέλω να χαλαρώσω, αυτούς βλέπω.
Χριστίνα Λαμπίρη: Έπρεπε να φύγω νωρίτερα από την τηλεόραση
Έχεις μετανιώσει που έφυγες νωρίς, πάνω στην πολύ μεγάλη σου αίγλη;
Όχι. Αντιθέτως, έχω πει ότι ίσως έπρεπε να φύγω και νωρίτερα. Ποτέ, ούτε μία στιγμή, δεν έχω μετανιώσει για την κίνησή μου αυτή. Έχω μετανιώσει για τα «όχι» που δεν είπα, γιατί λόγω των συνθηκών έπρεπε να συμβιβάζομαι πάρα πολύ συχνά με πολλά πράγματα.
Κι έχεις δηλώσει: «Δεν μπόρεσα να υπηρετήσω τη σκληρή τηλεόραση».
Ναι. Αυτό είχε να κάνει με τις συνεντεύξεις. Δηλαδή, όταν έβλεπα ότι κάτι παραγίνεται κίτρινο ή επιθετικό, ξεφεύγει από τους δικούς μου κώδικες ηθικής -χωρίς αυτό να είναι μομφή, δεν κάνω μομφές για κανέναν, μιλάω πάντα για τα δικά μου μέτρα και σταθμά, για τους δικούς μου αξιακούς κώδικες-, τότε δυσκολευόμουν πάρα πολύ. Ερχόμουν σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήθελα εκείνη την ώρα να πετάξω το ακουστικό μου και να σηκωθώ να φύγω και να μην ξανακάνω ποτέ τηλεόραση. Γιατί μπαίνεις άθελά σου σε σκληρό ανταγωνισμό. Πρέπει να φέρεις νούμερα τηλεθέασης. Είσαι ένα άλογο κούρσας, όπως λέω συχνά. Η δουλειά σου είναι να φέρνεις νούμερα στο κανάλι. Γι’ αυτό πληρώνεσαι. Γιατί, τουλάχιστον τότε, στο ξεκίνημα το δικό μου, για τις τηλεθεάσεις πληρωνόμασταν. Οι οποίες τηλεθεάσεις έφερναν εμπορικά στο σταθμό. Δεν είναι όπως σήμερα, που πρώτα εξασφαλίζεις το εμπορικό σου και μετά βρίσκεις τον παρουσιαστή σου. Εγώ πάντα ήθελα να είμαι δημοσιογράφος. Το ξεκαθαρίζω. Και σήμερα που μιλάμε, δημοσιογράφος δηλώνω.
Νιώθεις ότι τα κατάφερες; Κι εννοώ σε αυτό που ήθελες ως δημοσιογράφος.
Το τι είχα στο μυαλό μου σε σχέση με αυτό που μου χάρισε απλόχερα η ζωή θα ήταν ύβρις να το συζητήσω. Και θα ήταν ύβρις διότι δεν έχει σημασία αν δεν κατάφερα να κάνω 40 πρωτοσέλιδα στην εφημερίδα με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία -που αυτό μπορεί να ήταν ο καημός μου ξεκινώντας τη δημοσιογραφία-, όμως η ζωή με πήγε σε ένα άλλο μονοπάτι και μου χάρισε απλόχερα δώρα που νομίζω ότι πολλοί συνάδελφοι θα έκαναν διπλάσιο δρόμο και διπλάσιες υποχωρήσεις για να καταφέρουν να τα γευτούν. Αυτό που μου έχει συμβεί και τα δώρα που μου δόθηκαν από τον Θεό δεν ήταν αυτοσκοπός. Δεν με ενδιέφερε να με ξέρει όλη η Ελλάδα. Το νόημα για μένα ήταν το να γίνω δημοσιογράφος, για να μπορώ με την πένα μου, με τη συμμετοχή μου, την παρέμβασή μου, να προσφέρω στο κοινό καλό μέσω της δημοσιογραφίας.
Θυμάσαι κάποιες στιγμές στο πλατό που έπρεπε να χαμογελάς στην κάμερα, αλλά η καρδιά σου ήταν «βαριά»;
Οι πιο δύσκολες στιγμές μου, προφανώς, ήταν όταν έχασα τους γονείς μου. Ο πατέρας μου «έφυγε» το 2005 -η πρώτη μεγάλη απώλεια που είχα- και μάλιστα ήταν σοκαριστικό, γιατί τον είδα να πεθαίνει μπροστά μου. Έζησα όλη την αγωνία των τελευταίων ημερών του, γιατί πέρασε πολύ δύσκολα, με νοσηλείες, γύριζε στο σπίτι και μετά ξανάμπαινε στο νοσοκομείο. Το 2005 πέρασα πάρα πολύ δύσκολα, γιατί το βίωσα όλο αυτό εκατό τοις εκατό. Ο πατέρας μου «έφυγε» στο σπίτι μας, στα χέρια τα δικά μου και της αδελφής μου. Ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω ζήσει. Δεν μπορούσα να κάνω εκπομπή. Με κάλυψαν οι συνάδελφοι και επέστρεψα έπειτα από τρεις μέρες. Και ο θάνατος της μητέρας μου, το 2018, ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή. Ταλαιπωρήθηκε, αλλά εκείνη «έφυγε» στο νοσοκομείο. Στη δική μας δουλειά, όμως, δεν μπορείς να κουβαλάς το πένθος μαζί σου. Τουλάχιστον για τρεις ώρες. Έτσι κι αλλιώς, πενθείς 24 ώρες το 24ωρο. Αυτό δεν φεύγει από μέσα σου. Όμως, εκείνες τις τρεις ώρες που είσαι στον αέρα πρέπει να χαμογελάς.
Μίλησέ μου για τις γιορτές τώρα.
Λατρεύω τα Χριστούγεννα. Εγώ από τις 10 Νοεμβρίου στολίζω το σπίτι, όπως κάναμε και όταν ήμουν παιδί. Μην κοιτάς που δεν το ανεβάζω στα social. Δεν μοιράζομαι τις στιγμές αυτές. Είναι οικογενειακές. Θέλω να ήταν όλο το χρόνο Χριστούγεννα, γιατί συναντιόμαστε όλη η οικογένεια.
Ο Διονύσης και ο Χρήστος, τα εγγόνια σου, τα αστέρια σου. Ο ένας είναι πέντε και ο άλλος δύο χρονών.
Έχουμε διπλή γιορτή στο σπίτι. Ο Διονύσης ήταν πάντα ένα ήσυχο παιδάκι. Όπως ήταν μικρή και η Μαρίσα μου. Ο Χρήστος είναι καπετάν φασαρίας (γέλια). Είναι οι λατρείες μου. Όπως και η Μαρίσα μου.
Τη Μαρίσα σου τη γέννησες στα είκοσι τέσσερά σου. Πώς νιώθεις που είσαι τόσο νέα «γιαγιά»;
Υπέροχα. Βασικά, για να είμαι πολύ ειλικρινής, το «γιαγιά» δεν το χρησιμοποιούν. Μου έχουν βγάλει παρατσούκλι. Με φωνάζουν «Πιπίτς» (γέλια). Αυτό προέκυψε από παιχνίδια και κουβέντες με τον Διονύση, όταν ήταν μωρό. Μόνος του το έβγαλε και μου έμεινε. Οπότε, ξέχασαν το «γιαγιά».
Με το σύζυγό σου, τον πρώην δήμαρχο Πικερμίου Θανάση Αδαμόπουλο, είστε πολλά χρόνια μαζί. Τι είναι αυτό που έχει ο Θανάσης και κρατάει αυτή η σχέση τόσο όμορφα και ζεστά;
Υπομονή (γέλια).
Τώρα ασχολείσαι με το πολύ ωραίο εστιατόριο «Meat the Stars» που διατηρείτε στο Πικέρμι και είναι στολίδι της περιοχής, στέκι καλοφαγάδων.
Το «Meat the Stars» είναι μια ωραία επιχειρηματική δράση του Θανάση, που την έχει αγκαλιάσει ο κόσμος και τους ευχαριστούμε. Εγώ τον στηρίζω, είμαι δίπλα του πάντα, έχω αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις του μαγαζιού. Το μαγαζί πάει εξαιρετικά και έχει πολύ μεγάλη δυναμική. Θα σου πω αυτό που μου λέει όλος ο κόσμος, ότι «ερχόμαστε εδώ και νιώθουμε σαν να είμαστε στο σπίτι μας». Αυτό για μένα είναι τεράστια επιτυχία. Αισθάνονται φιλοξενία σπιτιού, όχι φιλοξενία εστίασης. Ότι πάω, τρώω, πληρώνω, φεύγω. Ξέρεις, η εστίαση είναι μαραθώνιος, σαν την τηλεόραση. Κάθε μέρα πρέπει να αποδεικνύεις πόσο καλός είσαι. Και αυτό κάνουμε με όλη μας την ψυχή.
Όλα τα viral video εδώ.
