Υπάρχουν άνθρωποι -πόσω μάλλον πραγματικοί καλλιτέχνες- που βλέπουν την Ελλάδα χωρίς φίλτρα, μόνο με αλήθεια και αγωνία γι’ αυτόν τον τόπο. Ο πολυδιάστατος Γιάννης Ζουγανέλης, μιλώντας στην «ON time Σαββατοκύριακο», μοιράστηκε σκέψεις βαθιά ανθρώπινες, βγαλμένες από την τέχνη, την εμπειρία και την πίστη του στον Θεό και στη δύναμη του Έλληνα. Αναφέρθηκε στην Ελλάδα που αγαπά και η οποία τον πληγώνει, με αφορμή το εμβληματικό έργο «Το Μεγάλο μας Τσίρκο», που ξανανεβαίνει, καθώς είναι πάντα επίκαιρο, στην παιδεία που μπορεί να γεννήσει «εθνικούς μειοδότες», στους πολιτικούς που λειτουργούν «απολίτιστα» και σε μια χώρα που για χρόνια κουβαλά το χαρακτηρισμό «Ψωροκώσταινα». Κι όμως, κρατά ψηλά την ελληνικότητα, τη μουσική, τους ποιητές, τις ρίζες μας.
Παίζετε στο εμβληματικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το Μεγάλο μας Τσίρκο», σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου και σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, που παρουσιάζεται στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» – Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού.
Υποδύομαι τον Καραγκιόζη και κυρίως τον Κολοκοτρώνη, που είναι η απόλυτα εμβληματική προσωπικότητα και της ιστορίας μας και στο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Πρωτογνώρισα τον Ιάκωβο Καμπανέλλη το 1979, όταν σε νεαρή ηλικία συνεργάστηκα με την Τζένη Καρέζη, που είχε ανεβάσει με το ψευδώνυμο Παυλίνα Μπόταση ένα εξαιρετικό έργο της με τίτλο «Οι θεατρίνοι». Σε αυτόν είδα τι σημαίνει να είσαι τόσο σημαντικός και ταυτόχρονα τόσο ταπεινός και να δίνεις αγκαλιά και με το λόγο σου και με την παρουσία σου στους ανθρώπους, απ’ όπου κι αν προέρχονται και σε ό,τι πραγματικά τους απασχολεί. Τον ξανασυνάντησα σε μια δραματική σχολή, υπό την αιγίδα του δήμου Αγίας Βαρβάρας, που είχε ιδρύσει ο ίδιος, όπου φοιτούσαν οι ενδιαφερόμενοι πληρώνοντας λίγα χρήματα. Εκεί συναντιόμασταν και ανταλλάσσαμε ιδέες. Είμαι πολύ τυχερός που τον γνώρισα και ένιωσα τι σημαίνει να αγαπάς την πατρίδα και να ενδιαφέρεσαι γι’ αυτήν, αγνοώντας το συμφέρον ή οποιοδήποτε κόστος – κοινωνικό, πολιτικό κ.λπ.
Θεωρούσε αποστολή την εκπαίδευση. Δυστυχώς, μέχρι και τώρα δεν υπάρχει στη χώρα μας Πανεπιστήμιο Τεχνών. Αυτό είναι ένα κατάντημα. Γιατί ενώ εδώ δημιουργήθηκαν οι τέχνες, το θέατρο, ο Αριστοφάνης δημιούργησε την κωμωδία, τη σάτιρα, δεν έχουμε πιστοποιημένες σπουδές, πανεπιστήμιο. Για να καταλάβετε ποιοι κυβερνούν αυτή τη χώρα. Είναι απολίτιστοι. Όποιος δεν ασχολείται με τον πολιτισμό είναι έξω από αυτόν. Τον εκμεταλλεύονται μόνο με έναν τουριστικό τρόπο. Να πω λοιπόν ότι είναι πραγματικά ευτύχημα που το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού αποφάσισε να ανεβάσει αυτό το πολυδάπανο έργο, που χρειάζεται πολυμελή ορχήστρα, ένα θίασο άνω των 20 ατόμων και πολλούς τεχνικούς.
Χαίρομαι τόσο πολύ που παίζω τον Κολοκοτρώνη, γιατί μέσα σε ένα μονόλογο λέει πράγματα που αφορούν το παρελθόν, αλλά το μυαλό του είναι πάντα στο μέλλον. Αυτό, βεβαίως, το ήξερε πολύ καλά ο Καμπανέλλης και, μεταξύ άλλων, έγραψε ένα μονόλογο που πραγματικά σπάει κόκαλα και συγκινεί.
Διαβάστε περισσότερα στην εφημερίδα ON time Σαββατοκύριακο που κυκλοφορεί σήμερα.
Όλα τα viral video εδώ.
