Μαρία Κίτσου: Η κατάθεση ψυχής για την απώλεια που τη συγκλόνισε. Από τα παιδικά όνειρα της ιατρικής στις οικονομικές δυσκολίες και τον βαθύ πόνο. Η καταξιωμένη ηθοποιός, Μαρία Κίτσου, προχώρησε σε μια ειλικρινή εξομολόγηση ψυχής σχετικά με την προσωπική της διαδρομή, αποκαλύπτοντας πώς τα παιδικά της όνειρα άλλαξαν πορεία, μιλώντας για τις δύσκολες επαγγελματικές της περιπέτειες και τις βαθιές δοκιμασίες που τη σημάδεψαν, κυρίως η απώλεια του πατέρα της.

Από πολύ μικρή, η Κίτσου είχε την αίσθηση ότι ο προορισμός της ήταν να προσφέρει στους συνανθρώπους της: «Ήμουν προορισμένη να γίνω γιατρός. Ήθελα πάντα να προσφέρω, να δίνω ό,τι μπορώ. Από πολύ μικρή το είχα αυτό». Ωστόσο, η τέχνη της υποκριτικής την κέρδισε, αν και χρειάστηκε μεγάλη επιμονή για να πετύχει τον στόχο της: «Έδωσα στο Εθνικό και δεν πέρασα την πρώτη χρονιά. Έδωσα και τη δεύτερη, γιατί ήταν η τελευταία μου λόγω ηλικίας. Αν δεν πετύχαινα, δεν θα γινόμουν ηθοποιός».

Παράλληλα, η ηθοποιός δεν δίστασε να αποκαλύψει με χιούμορ και τις σκληρές δουλειές που έκανε προκειμένου να στηριχθεί οικονομικά, πριν καθιερωθεί στον χώρο της υποκριτικής: «Έχω δουλέψει σερβιτόρα, μπαργούμαν, προώθηση προϊόντων. Όχι, δεν το είχα σε καμία περίπτωση. Από σερβιέτες μέχρι χαρτιά υγείας. ‘Είναι μαλακό, απορροφητικό, ελάτε να δείτε την υφή’».

Το μεγαλύτερο πλήγμα, όμως, στη ζωή της ήταν ο αιφνίδιος χαμός του πατέρα της. Η απώλεια ήρθε ξαφνικά και ήταν σοκαριστική, δεδομένης της υγιούς ζωής του: «Ο πατέρας μου έφυγε μέσα σε 1,5 μήνα από καλπάζουσα λευχαιμία. Ήταν σοκαριστικό. Ήταν πάρα πολύ δυνατός άνθρωπος, με τη γυμναστική του, με τους χυμούς γκρέιπφρουτ. Δεν κάπνιζε, ούτε καφέ. Κι όμως συνέβη αυτό. Η πρώτη χρονιά μετά τον θάνατό του ήταν επώδυνη. Ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Αργότερα όμως ένιωσα πολύ δυνατή. Μένει ο πόνος… ξέρεις να τον διαχειρίζεσαι. Κρατάς τα καλά, τα κακά πάνε στον ψυχοθεραπευτή».

Τέλος, η Μαρία Κίτσου μίλησε για την βαθιά και τρυφερή σχέση που διατηρεί με τη μητέρα της, αναδεικνύοντας τον φόβο της απώλειας που βιώνει: «Με τη μαμά μου είμαστε πάρα πολύ καλά. Πήγα να τη χάσω πριν 3-4 χρόνια και ήταν πολύ σοκαριστικό. Και φέτος πήγα να τη χάσω ξανά. Ζω με την αγωνία του τηλεφώνου. Αγαπιόμαστε πάρα πολύ».